Το σπίτι
Posted on 15 Νοε, 2010 in Ποιηση | 0 comments
Γράφαμε πριν από σχεδόν 10 χρόνια για το πατρικό μας σπίτι.
Ερημωμένο, μετά το θάνατο των “κατοίκων” του: της μάνας και του αδελφού μου, του Κώστα:
===================================================================
Το σπίτι *
“…Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν.
΄Ετυχε να΄ναι χρόνια δίσεχτα.
πολέμοι, χαλασμοί, ξενιτεμοί” (Γ. Σεφέρης)
Το πατρικό, το σπίτι μου,/δε με χωράει πια…
Γιόμισε μουσικές απόκοσμες/ ήχους παράξενους,αλλόκοτους
Ρούχα κιτρινισμένα/ άλμπουμ τριμμένα απ΄το χρόνο
Σεντούκια φουσκωμένα/ κι έπιπλα παντού,/ σαρακοφαγωμένα
Όλα με προσκαλούν
και όλα με απωθούν…
Η πόρτα του αρθάνοιχτη/ Στα παραθύρια/ οι κεντητές κουρτίνες ανεμίζουν
Η μικροθειά μου, η Μέλη/ απ΄το θολό το τζάμι γνέφει
Κοντά η μάνα κι ο αδελφός μου
και πίσω ο Κυριακός, ο Στέλιος/ και ο Αναστάσης…
Τα πρόσωπά τους γελαστά
Μια διαπλατη αγκαλιά, το σπίτι μου…
Το σπίτι αυτό δε με χωράει πια…
Είναι γιομάτο σιωπές/ ένοχες συγκινήσεις/ με πάμπολλα “γιατί”
Το “πατρικό” μου σπίτι στοίχειωσε…/Δε με ποθεί/με διώχνει!
Αδειάζουν και οι τόποι? κενοί από τα πρόσωπα… (Σεπτ. 2002)
* Από την ποιητική συλλογή του Στ.Γ. Κλώρη, “Η ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ”, Α΄βραβείο ποίησης, Ζ’ Πανελλ. Διαγωνισμού”ΚΟΥΡΟΣ Ευρωπού, σελ. 44-45, ΧΑΝΙΑ 2003)
