Le serpent qui danse (Ch. Baudelaire, “Les Fleurs du Mal”) (γαλλικά, ελληνικά, αγγλικά)
Posted on 25 Απρ, 2020 in Ποιηση | 0 comments
[ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ.
Μια εξύμνηση του γυναικείου σώματος, από τον πιο αμφιλεγόμενο αλλά αναμφισβήτητα μεγάλο ποιητή, τον Κάρολο Μπωντλέρ]
———————————-
Le serpent qui danse
“Que j’aime voir, chère indolente,
De ton corps si beau,
Comme une étoffe vacillante,
Miroiter la peau!
Sur ta chevelure profonde
Aux âcres parfums,
Mer odorante et vagabonde
Aux flots bleus et bruns,
Comme un navire qui s’éveille
Au vent du matin,
Mon âme rêveuse appareille
Pour un ciel lointain.
Tes yeux, où rien ne se révèle
De doux ni d’amer,
Sont deux bijoux froids où se mêle
L’or avec le fer.
À te voir marcher en cadence,
Belle d’abandon,
On dirait un serpent qui danse
Au bout d’un bâton.
Sous le fardeau de ta paresse
Ta tête d’enfant
Se balance avec la mollesse
D’un jeune éléphant,
Et ton corps se penche et s’allonge
Comme un fin vaisseau
Qui roule bord sur bord et plonge
Ses vergues dans l’eau.
Comme un flot grossi par la fonte
Des glaciers grondants,
Quand l’eau de ta bouche remonte
Au bord de tes dents,
Je crois boire un vin de Bohême,
Amer et vainqueur,
Un ciel liquide qui parsème
D’étoiles mon coeur!”
——————————-
Το Φίδι Που Χορεύει
(μετάφραση Γ. Σημιριώτη, Τα Άνθη του κακού, σελ. 58-59,Αθήνα,1949)
Πόσο μ΄αρέσει, σαν ένα αστέρι,
ράθυμη αγάπη μου, να θωρώ
στ’ ωραίο κορμί σου να μαρμαίρει
Το δέρμα σου το λαμπερό.
Πάνω στην κόμη σου τη φουντωμένη
με τα βαριά της τα μυρωδικά,
θάλασσα πλάνα κ’ ευωδιασμένη
Με μπλάβα κύματα και γαλανά,
καθώς καράβι που ξυπνάει
στον άνεμο τον πρωινό,,
ρεμβή η ψυχή μου ξεκινάει
για κάποιο μακρινό ουρανό.
Τα μάτια σου που δε μιλάνε
για τίποτα πικρό ή γλυκό,
σα δυο στολίδια ολόψυχρα ‘ ναι
φτιασμένα από σίδερο κι από χρυσό
Σειστή κανείς σαν σ’ αγναντεύει
να περπατάς και λυγιστή,
θαρρεί πως βλέπει να χορεύει
κανένα φίδι σε ραβδί.
Απ΄τη νωχέλεια που τη βαρύνει
η κεφαλή σου η παιδική,
δω-κει κουνιέται μ΄απαλοσύνη
σα μικροελέφαντα κεφαλή
Και το κορμί σου μακραίνει, γέρνει
σαν ένα πλοίο καμαρωτό
που όλο κυλάει και γυροφερνει
με τις αντένες μες στο νερό!
Ως κύμα που πάγοι αναλιωμένοι,
τρανό το κάνουν και βροντερό
σαν απ’ το στόμα σου ξανανεβαίνει
γύρω στα δόντια σου το νερό.
Θαρρώ πως πίνω κρασί που αφρίζει
πού’ χει μια πίκρα θριαμβικιά
ρευστό ουρανό που μου σκορπίζει,
άστρα χρυσά μες στην καρδιά!
———————-
(στα αγγλικά)
How I love to see, dear idler,
Your body so beautiful
As if a shimmering fabric
Iridesces the skin.
To look on your luxuriant locks
With their pungent perfumes
Like a shifting, scented sea
Of blue and brown waves.
Like a barque that wakens
In the morning wind,
My dreaming spirit sets sail
For a distant sky
Your eyes in which nothing is revealed,
Not the sweet not the bitter,
Are two icy jewels which marry
Gold with iron.
To see you slinking along,
O belle of abandon,
Is redolent of a snake which dances
On the end of a stick.
Under the burden of your laziness
Your child-like head
Rocks with the tenderness
Of a young elephant,
And your body reaches and subsides
Like the prow of a ship
Which rolls from side to side and plunges
Her yards in the water.
Like a torrent swollen by the wellspring
Of grinding glaciers,
When the waters of your mouth rise once more
To the tip of your teeth
I believe that I drink a bohemian wine,
Bitter and triumphant,
A heavenly liquid that sprinkles
My heart with stars!”
—————————
