Ο Oscar Wilde στο Μουσείο Τυπογραφίας Χανίων, το “εγώ” και το “εμείς” σήμερα (Σχόλια, Χ.Ν., 25-8-16)
Posted on 25 Αυγ, 2016 in Σχόλια | 0 comments
Ο ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΕΙΔΑΜΕ την εντυπωσιακή θεατρική παράσταση «De Profundis…» (=Εκ βαθέων)-«Η αγάπη που δεν τολμά να πεί το όνομά της», σε πανελλήνια πρώτη. Παράσταση έμπνευσμένη απ΄το ομώνυμο λογοτεχνικό έργο/επιστολή του αμφιλεγόμενου δημιουργού Oscar Wilde, αλλά και από την παλιά τέχνη της Τυπογραφίας.
ΠΟΥ την είδαμε; Μα, στο πιο μοντέρνο πολιτιστικό κύτταρο των Χανίων: στο μικρό αμφιθεατράκι του «Μουσείου Τυπογραφίας» των Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη (Χανιά). Με «ερμηνευτή» το νέο ηθοποιό Νίκο Νίκα, σε αγαστή συνεργασία με την Αθανασία Καραγιαννοπούλου- μεταφράστρια και σκηνοθέτιδα του όλου εγχειρήματος. Με μουσική επεξεργασία και ερμηνεία του τραγουδιού «Wilde» απ’ τον Θ. Τσεκούρα/Sundayman και με πολλούς λοιπούς συντελεστές.
ΘΑΥΜΑΣΙΟ μεν τόλμημα αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολο. Και -γιατί όχι;- ριψοκίνδυνο. Το άγχος για μια αίσια έκβαση είναι πρόδηλο σε τέτοιες απόπειρες…
ΔΕΝ θα σταθούμε σε ηθικολογίες και νοοτροπίες ξεπερασμένες στην εποχή μας. Εξάλλου, όπως έλεγε, πολύ πριν τον Όσκαρ Γουάϊλντ, ο στοχαστής Πασκάλ, αυτό που θεωρείται ηθικό εντεύθεν των Άλπεων, μπορεί να θεωρείται ανήθικο εκείθεν των Άλπεων. Συνεπώς και ό,τι εθεωρείτο ανήθικο στη βικτωριανή εποχή που έζησε ο συγγραφέας -αλλά και μέχρι πρόσφατα στις ευρωπαϊκές εν γένει κοινωνίες- μπορεί στον 21ο αιώνα να γίνει ανεκτό και αποδεκτό. Ακόμη και με τη βούλα του νομοθέτη!
ΤΟ ΘΕΜΑ βρίσκεται αλλού: Κατά πρώτον στο ότι στην εποχή μας δίνεται η ευκαιρία έκφρασης όλων των απόψεων ζωής -και ο Όσκαρ Γουάϊλντ έζησε κατά κόρον πολλές «ζωές» αφήνοντας έναν αποφθεγματικό λόγο ασύλληπτης εξυπνάδας και σαρκασμού- και κατά δεύτερον, στο ότι ακούγεται ελεύθερα, χωρίς λογοκρισίες, ο τόσο ευφυής λόγος του σε χώρους πολιτισμού στους οποίους και το κοινό είναι πια ανεκτικό.
ΠΕΡΑ από την παράσταση που δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία στο Μουσείο Τυογραφίας, αυτό -το μουσείο- εξελίσσεται με το χρόνο σε ένα χώρο ζωντανό και ζεστό, όπως θα έπρεπε να είναι όλα τα μουσεία της χώρας.
Μάλιστα, πλαισιώνεται και από υψίστης ποιότητας πολιτιστικές εκδηλώσεις που άπτονται σχεδόν όλων των ειδών της ανθρώπινης έκφρασης: μικροσυνέδρια, ομιλίες, παρουσιάσεις βιβλίων, ποίηση, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, διεθνείς διαγωνισμοί, ζωγραφική κ.ά. (Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
ΤΟ «ΕΜΕΙΣ», ΤΟ «ΕΓΩ» ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ
ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ είναι δύσκολο, ενώ έχεις υπογράψει άλλα (το τρίτο μνημόνιο, ας πούμε), να εμμένεις στις ιδεοληψίες σου. Το βλέπουμε αυτό συχνά-πυκνά με τις δηλώσεις σημαινόντων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος (Δρίτσας, Σκουρλέτης, Κυρίτσης κ.ά.)
ΤΑ ιδεολογικά σύμβολα αξίζουν όσο αξίζουν, και όταν θέλεις να κυβερνήσεις κάτω από άλλες, συνήθως αντίξοες, συνθήκες, μάλλον τα παροπλίζεις για ευτυχέστερες μέρες. Δεν τα αναμασάς, για να τα «ανασκευάζεις» κατόπιν προκαλώντας σύγχυση στο κόμμα και τον κόσμο.
… ΘΥΜΑΜΑΙ, με την πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1980, ένα σημαίνον στέλεχός της, ερωτώμενο από δημοσιογράφο γιατί δεν εφαρμόζεται ο υπεσχημένος σοσιαλισμός στην Ελλάδα, απάντησε: «Μπορεί να έχουμε σοσιαλιστική κυβέρνηση, αλλά τι θέλετε να κάνει μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα;» Φυσικά, όχι να αυτοκτονήσει! Και τότε η «πρώτη φορά σοσιαλιστική» κυβέρνηση έκανε πολλές ιδεολογικές υποχωρήσεις, ώστε και να παραμείνουμε με καλύτερους όρους στην τότε ΕΟΚ και να έχουμε πιο ανεξάρτητη πολιτική.
ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ παραμένουν. Η δε εφαρμογή τους προσαρμόζεται κατά το δοκούν. Σίγουρα αξίζει τον κόπο κάποιος ιστορικός να ασχοληθεί με τις μεταμορφώσεις του «εμείς» στην τελευταία περίοδο της Ιστορίας μας. Με τα εξής βασικά ερωτήματα : «Ποιο ήταν το «εμείς» στην αποκατάσταση της δημοκρατίας; Πώς το μεταμόρφωσε σε δικομματισμό η σοσιαλιστική «Αλλαγή»; Πώς αυτό το «εμείς» βρέθηκε στη… Μύκονο στα χρόνια της ευμάρειας και του life style; Τι απέγινε τον καιρό της κρίσης και τί σημαίνει σήμερα με μια «αριστερή» κυβέρνηση;»
ΑΛΛΑ και ποιο ήταν το «εμείς» στους O.A. (2004) και πώς αυτό στα τελευταία χρόνια (2005-2016) έγινε σκόνη που απορροφήθηκε από μικρές ασυνάρτητες «συλλογικότητες»; Πώς σήμερα κάθε μικρή «ιδεολογία» διεκδικεί για λογαριασμό της το συλλογικό «εμείς»;
ΠΙΟ απλά, ας σκεφτούμε πώς αυτό, το άλλοτε υπερήφανο και δημιουργικό «εμείς», καταβαραθρώθηκε συμπαρασύροντας στο θάνατο μια ολόκληρη κοινωνική τάξη (μεσαία). Και πώς σήμερα, με την αριστερή κυβέρνηση, γίνεται μια ισοπέδωση κάθε ατομικότητας και δημιουργικότητας! Βλέπετε, όπως εύστοχα επισημαίνεται, το «εγώ» συνεπάγεται και ανάληψη ευθύνης των πράξεών σου, ενώ το «εμείς» τη διασκορπίζει σε όλους, φταίχτες και αθώους, έστω και κόντρα στην κοινή λογική. (Στ.Γ.Κ.)
