Της ζωής-και της κρίσης-οι μαντινάδες (Χ.Ν., 20-1-15)
Posted on 20 Ιουλ, 2015 in Δοκιμές | 0 comments
Της ζωής –και της κρίσης- οι μαντινάδες…
- «Η κρίση δημιούργημα/ τ΄άπληστ΄ανθρώπου είναι
τι θεωρεί πως εδικά τ’/ τση γης τα πλούτη είναι» (1)
ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ δραματικές -ταπεινωτικές για τη χώρα- εξελίξεις στις Βρυξέλες, είχαν συνακόλουθες συνέπειες στην ψηφοφορία της Βουλής (15-16/6). Tο κυβερνών κόμμα αποκάλυψε την πολυπλοκότητά του σε βάρος της συνοχής του.
Η ΕΠΙΜΟΝΑ εξοργιστική συμπεριφορά των Ευρωπαίων εταίρων –ιδιαίτερα των Γερμανών (Σόιμπλε)- να μας ζητούν τα αδύνατα εξωθώντας μας επί τούτου εκτός Ευρωζώνης, δεν αποδεικνύει άραγε την υποκριτική προτεσταντική και τιμωρητική διάθεσή τους απέναντι στην Ελλάδα; Δεν αποτελεί η όλη υπόθεση του 3ου μνημονίου ένα οικονομικό πραξικόπημα εναντίον της χώρας μας, επειδή -λέει- τολμήσαμε να έχουμε «αριστερή» κυβέρνηση; Δεν είναι άρνηση της δημοκρατίας σε μικρούς λαούς; Δεν σηματοδοτείται έτσι μια απαγόρευση στους αδύναμους να εκφράζονται μέσω δημοψηφίσματος; Η δημοκρατία, η εθνική κυριαρχία και ο ανθρωπισμός δεν βρίσκονται έτσι εν διωγμώ στην Ε.Ε.;
ΜΗΠΩΣ όμως και η υπόθεση «ελληνική κρίση» δεν ανέδειξε ταυτόχρονα πόσο τεχνητός υπήρξε ο διχασμός του λαού σε μνημονιακούς (προδότες!) και αντιμνημονιακούς (πατριώτες!) ως τη μεγαλύτερη εθνική μεταπολεμική βλακεία; Σήμερα, με «αριστερή» υπερ-μνημονιακή κυβέρνηση στην οποία συγκυβερνούν οι άλλοτε υπέρμαχοι των αντιμνημονιακών πολιτικών, τι άλλο έχουμε παρά τη συνέχιση μιας πιο σκληρής αντιλαίκής πολιτικής; Αν τα κόμματα της Βουλής ομονοούσαν στα πρώτα χρόνια της κρίσης, ο συνεχής αναβρασμός και οι κοινωνικοοικονομικές αναταράξεις που βιώνουμε άγρια, θα είχαν ήδη αποφευχθεί.
… ΟΜΩΣ, τι άλλο μπορούμε εμείς να κάνουμε σήμερα από του να προσφύγουμε και πάλι στην ανάγκη ενός ανακουφιστικού λόγου, με την ελπίδα να επιφέρει αυτός έστω λίγη ηρεμία στις ψυχές μας; Ανατρέχουμε λοιπόν στην πάντα επίκαιρη θυμοσοφία του κρητικού λαού: του μόνου που έχει στη φύση του την ικανότητα να συμπυκνώνει πρακτική σοφία, επικαιρότητα και χιούμορ μέσα σε δυο αράδες. Λαός θαυμάσιος που αντιστέκεται, σαρκάζει και περιγελά τις καταστάσεις της ζωής, όσο σοβαρές και να΄ναι αυτές.
ΠΡΩΤΗ αρετή στη ζωή είναι η αυτοκριτική. Που όμως λείπει από όλους μας. Είναι πολύ εύκολο να ρίχνει κανείς την ευθύνη για τα όσα του συμβαίνουν στους «άλλους». Έτσι από την εποχή του Πυθαγόρα μαθαίνουμε πως «οι δυστυχίες που σπαράσσουν τους ανθρώπους είναι ο καρπός των επιλογών τους…» Η ευθύνη για την κατάσταση βαραίνει και τους ψηφοφόρους. Για το χάλι της κρίσης λέει ο μαντιναδολόγος:
- «Γι’ αυτό το χάλι φταίξανε, όλοι χωρίς εμένα»,
άμα θα πεις, δε θα τα δεις, τα πράματα σασμένα».(2)
ΑΛΛΑ κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο κ. Τσίπρας (σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ1, 16/6) είχε το θάρρος να ομολογήσει πως, στη διάρκεια της εξάμηνης διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα του, έγιναν και «λάθη και παραλείψεις». Αποτελεί την ύψιστη αρετή ενός ηγέτη να ομολογεί το mea culpa:
- «Τα λάθη που ΄ κανα εχθές σήμερα τα ‘χω μάθει
και θα διαλέξω πιο σωστά το αύριο σαν θα ‘ρθει».
ΕΙΝΑΙ τώρα πολλές μέρες που βρισκόμαστε όλοι «επί ποδός». Οι τράπεζες είναι κλειστές (capital controls), οι συνταξιούχοι ελεεινολογούν την κατάσταση βασανιζόμενοι μπροστά στα ΑΤΜ, οι πληρωμές αναστέλλονται, προγράμματα ζωής και όνειρα καταστρέφονται. Κι όμως οφείλουμε να μείνουμε ζωντανοί, να αντέξουμε, γιατί η ζωή συνεχίζεται. Έτσι:
- «Μη χολοσκάεις για το χθες, γιατ΄ είναι περασμένο
Καλό-κακό επέρασε, κι είναι λησμονημένο»
Η ΚΡΙΣΗ γονάτισε πολλούς από μας: πολλοί έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, άλλοι έχασαν περιουσίες, χωρίς ευτυχώς να χάσουν τον εαυτό τους, την ανθρωπιά τους:
- «Ποτέ σου να μη λυπηθείς, όντε θα χάσεις πράμα
Γιατί ποτέ τα πράματα, ανθρώπους δεν εκάμα»
ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ εποχές πιθανόν να μη μας παραστέκονται συγγενείς και φίλοι. Κι όμως, το να κάνεις ή να δέχεσαι το καλό, είναι απ΄τις μεγαλύτερες αρετές αλληλεγγύης. Ειδικότερα «νοιαζόμαστε» το γείτονά μας, είμαστε αρωγοί στην ανάγκη του, τον εκτιμούμε, τον αγαπούμε. Αυτόν έχουμε καλύτερο κι από συγγενή μας σε ώρα ανάγκης:
- «Σα θες εσύ να τα θωρείς, πάντα καλά κοντά σου
Πάντα να κάνεις το καλό, μα πλειά στο γείτονά σου»
ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ της κρίσης είναι ότι βγαίνουν στην επιφάνεια και πολλά ανθρώπινα πάθη, μάλιστα μεταξύ συγγενικών προσώπων:
- «Πολλές φορές πικραίνεται, άνθρωπος στη ζωή του
τσι πίκρες τσι χειρότερες του δίδουν οι εδικοί του»
ΑΠΟ ΟΛΑ τα άσχημα του ανθρώπινου χαρακτήρα δεν υπάρχει χειρότερο από το φθόνο. Τώρα με την κρίση βρίσκει ευκαιρία αυτός να «ξεφαντώνει», βλάπτοντας όμως περισσότερο τους ίδιους, τους φθονερούς ανθρώπους:
- «Απ΄ ούλα τα κακά τση γης, ένα καλό΄ χει ο φθόνος
Όποιος τον έχει σαν κερί, να λιώνει αυτός και μόνος!»
ΥΠΟΜΟΝΗ και επιμονή χρειάζονται, γιατί όλα στον κόσμο τούτο διορθώνονται με τον καιρό. Με το χρόνο, αλλάζουν – ή μεταλλάζουν οι πολιτικές, τα συναισθήματά μας, οι ιδεολογίες, οι ψευδαισθήσεις, οι ιδεοληψίες μας, οι καταστάσεις (πτωχεύσεις), τα μίση (προδότες, δωσίλογοι κ.ά):
- «Στάλα τη στάλα το νερό, το μάρμαρο τρυπά το
Το πράμα που μισεί κανείς, γυρίζει κι αγαπά το.»
ΕΞΑΛΛΟΥ τίποτε σ΄αυτή τη ζωή δεν είναι μόνιμο. Η σχετικότητα και οι αβεβαιότητες κυριαρχούν. Περισσότερο προσωρινήείναι είναι μια οικονομική κρίση, όσο παρατεταμένη κι αν είναι. «Θα περάσει κι αυτό!», λέγανε οι παλαιότεροι σε κάθε δυστυχία τους. Και περνούσε:
- «Μη συλλογιέσαι άνθρωπε κι όλα στον κόσμο αλλάζουν
Και τα θολώτερα νερά, κι αυτά κατασταλάζουν»
Η ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι μια σπάνια αρετή που συνήθως λείπει από το χαρακτήρα των Ελλήνων. Όντας οπαδοί του «δε βαριέσαι» και της δράσης της τελευταίας στιγμής, πολύ γρήγορα βρισκόμαστε στο σημείο να λέμε «στερνή μου γνώση, να σ΄ είχα πρώτα». Γι αυτό:
- «Όποιος προβλέπει στη ζωή, πάντα΄ναι κερδισμένος
Κι όποιος βαδίζει στα τυφλά, βγαίνει ζημιωμένος»
ΟΜΩΣ, όλες οι ζωές των ανθρώπων ακολουθούν μια και μοναδική πορεία. Την κυκλική, με κέντρο την αγάπη:
- «Κύκλοs θαρρώ είναι η ζωή με κέντρο την αγάπη
διάμετρο τον έρωτα και εμβαδόν το δάκρυ»
ΣΤΗΝ εποχή των ψευδαισθήσεων και των φρούδων αγώνων, η μόνη βεβαιότητα είναι η ύπαρξή μας μέσω της αγάπης του άλλου.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) Πράγματι, η απληστία ορισμένων εθνών, τραπεζών, εταιριών, «οίκων» ή βαθύπλουτων ατόμων που τζογάρουν ασύδοτα σε χρεοκοπίες χωρών, είναι η κυρίαρχη «τάξη» και ιδεολογία στον πλανήτη.
-(2) Αλ. Δαριβιανάκης (τ. βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, από www.anogi.gr) Φυσικά και το βάρος της ευθύνης της κρίσης πέφτει στους παλαιοπολιτικούς μας, με τις άστοχες επιλογές τους.
