ΕΙΜΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ…, ΠΩΣ  ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ;

1.-ΕΙΜΑΙ αθεράπευτα αισιόδοξος! Είναι κακό αυτό; Όχι, βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς τον βίο της… ζωής μου, αλλά και τον τρόπο σκέψης μου… Δεν μιλάω για τα παιδικά μου χρόνια. Εκείνα είναι άλλο κεφάλαιο… Απλά, βλέποντας το σύνθημα στον τοίχο που, μέσα στη μαύρη μαυρίλα που μας πλακώνει εδώ κι αρκετούς μήνες, επιμένει για το “ας φτιάξουμε καταπληκτικές ζωές…”, θαύμασα το κουράγιο αυτού που το έγραψε.

Είναι η πιο σωστή αντίδραση, είπα μέσα μου…

…Tελειώνοντας και το στρατιωτικό, έπρεπε να αγωνιστώ για να ζήσω, μετά από τελείως στερημένες σπουδές, με μια γλίσχρα υποτροφία ίσα-ίσα για μια απλή επιβίωση. Δεν είχα να περιμένω βοήθεια από κανένα. Σπίτι δεν είχα, πατέρα δεν είχα. Η μάνα μου με τον αδελφό μου έμεναν στο χωριό, δούλευαν στα καπνά και περίμεναν μια φορά το χρόνο να πληρωθούν από την αγροτική τράπεζα για την πώληση των καπνών και των σιτηρών. Το χρήμα πανάκριβο και η μόνη αποδοτική οικονομία ήταν η ανταλλακτική: αυγά για λάδι ή ζάχαρη, κοτόπουλο για πετρέλαιο, φρούτα κ.λπ.  Ηλεκτρικό δεν υπήρχε, τα βιβλία στο σχολείο άλλαζαν χέρια, οι αποστάσεις ήταν μακρινές, η συγκομιδή γινόταν με τα ζώα. Πολύτιμος βοηθός το μουλάρι, ο γάιδαρος. Όσοι είχαν κάρο ήταν… πλούσιοι. Οι κότες, μια αγελάδα, κι ένα γουρούνι αρκούσαν για την επιβίωσή μας…Όλα μαζί τα έσοδα της οικογένειας μόλις έφταναν να ξεχρεώσουμε την Αγροτική τράπεζα (που παρείχε τα λιπάσματα) και το μπακάλη με τα διπλά (!) βερεσέδια του. Άρα… ;

Με την πεποίθηση, λοιπόν, ότι επιστροφή στο χωριό θα σήμαινε καταδίκη στη μιζέρια-της δεκαετίας του ’60 -και έχοντας ως μοναδικό όπλο το πτυχίο της Γαλλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ, αποφάσισα να εργαστώ σε φροντιστήρια και να κάνω ιδιαίτερα. Έλεγα -σαν άλλος Σορέλ του Σταντάλ- «η ζωή είναι δική μου, θα τη διαχειριστώ όπως θέλω εγώ, θα την απολαύσω όπως το θέλω»! Έτσι κι έγινε. Εργαζόμουν σε δυο φροντιστήρια με λίγες ώρες. Ίσα-ίσα που έβγαζα τα προς το ζην, πληρώναμε ένα ενοίκιο μαζί με κάποιο άλλο παιδί, διεύρυνα τις γνωριμίες μου και βρήκα σιγά σιγά κι άλλα μαθήματα. ΑΣφάλιση, ούτε κατά διάνοια… Και είχα πάντα το άγχος του αύριο…

Δεν μου πήγαν όλα ρόδινα. Η ζωή δεν έβγαινε! Υπήρχε και ο ανταγωνισμός στο επάγγελμα. Είχα όμως αποδοχή από μαθητές και γονείς και ήταν αυτό που με ικανοποιούσε για ό,τι έκανα… Ώσπου κάποιος μου πέταξε τη λέξη διορισμός στο δημόσιο. Τότε δεν είχε δημιουργηθεί ακόμη η επετηρίδα των εκπαιδευτικών. Τυχαία ήξερα (φατσικά) ένα παιδί με το οποίο κάναμε παρέα στο ΑΠΘ και εργαζόταν στο ΥΠΕΠΘ. Του τηλεφώνησα και μου είπε τα εξής: «Σταύρο, αυτή την περίοδο-Δεκέμβρης του 1968-έχουμε κενές θέσεις καθηγητών Γαλλικής μόνο στη Λακωνία και στα Δωδεκάνησα. Είναι 3 θέσεις». Προσκόμισα τα δικαιολογητικά και σε 20 περίπου ημέρες διορίστηκα στα Δωδεκάνησα, αλλά οι θέσεις ήταν δυσπρόσιτες. Παρουσιάστηκα την Πρωτοχρονιά του 1969 στη Ρόδο, με στείλανε στη Σύμη που είχε να δει καθηγητή Ξ.Γ. 30 χρόνια, και έμεινα  έμεινα 4 ½  συναπτάχρόνια, στον ίδιο τόπο!

Δεν απελπίστηκα! Έφτιαξα τη χζωή μου, το παρεάκι μου, τις διασκεδάσεις μου, τις εναλλακτικές λύσεις μους. Με ενδιέφερε να περνάω εγώ καλά! Έκανα υπομονή, ώσπου ήλθε η… γυναίκα της ζωής μου στο νησί (η και τωρινή σύζυγος). Πρόλαβα και πήρα μετάθεση πρώτος, παρέσυρα και τη Χριστίνη (τη μετέπειτα γυναίκα μου). Τοποθετηθήκαμε σε σχολεία του Κιλκίς, παντρευτήκαμε, κατεβήκαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’70  στα Χανιά. Υπηρετήσαμε με πολλές αντιξοότητες με δ/ντές, συνάδελφους, συλλόγους, δ/ντές κ.λπ., με πολυήμερες απεργίες του κλάδου, αλλαγές συστημάτων και σχολείων, για 36 χρόνια εγώ, 34 χρόνια εκείνη…

Δεν θα σταθώ στο πως αναστήσαμε τα παιδιά, το μανόλη και τον Παναγιώτη -με εναλλάξ πρόγραμμα στα σχολεία- τι θυσίες κάναμε για να αποκτήσουμε ένα διαμέρισμα στα Χανιά (με 25ετές δάνειο), πώς σπουδάσαμε τα παιδιά κ.λπ. Ξεκινήσαμε με μισθό σχεδόν τα 6 ευρώ (!) το μήνα (1.900 δρχμ.) και συνταξιοδοτηθήκαμε με 1290 ευρώ περίπου (βασική σύνταξη). Ξεκινήσαμε απ’ το τίποτε και φτάσαμε στο κάτι.

Όσο κι αν μια αντίστροφη πορεία θα μας τα φέρει ζόρικα τώρα, το ζόρικο το συνηθίσαμε καθ΄οδόν στην άνοδο…

… Ξέρετε, οι κινέζοι λένε κάτι τι το πολύ σοφό: όταν ξεκινάς απ΄το λίγο και με αγώνες φτάνεις στο αρκετό, είσαι ευτυχής. Όταν όμως ξεκινάς από το πολύ και κατεβαίνεις σιγά-σιγά προς το λίγο, τότε γίνεσαι δυστυχής και απαισιόδοξος…

Αλλά και ανάποδα, η ζωή πάντα έχει άπειρο ενδιαφέρον και εκπλήξεις…Στο χέρι μας είναι!

————————————————-

Αξίζει όμως να διαβάσετε και το παρακάτω σχετικό με την αισιοδοξία άρθρο:

2. (εφημερίδα «Τα Νέα», από τη Ρούλα Τσουλέα, 11-10-11

Έναν λόγο για τον οποίο κάποιοι άνθρωποι πεισματικά διατηρούν την αισιοδοξία τους ακόμα κι όταν όλες οι ενδείξεις δείχνουν ακριβώς το αντίθετο, ανακάλυψαν επιστήμονες από το University College του Λονδίνου.

Σε μελέτη που δημοσιεύει η επιθεώρηση «Nature Neuroscience» αποκαλύπτουν πως ο εγκέφαλος ορισμένων ανθρώπων έχει την ικανότητα να αγνοεί παντελώς οτιδήποτε αρνητικό, με αποτέλεσμα να τους επιτρέπει να είναι αισιόδοξοι μέχρι… αηδίας. Οι επιστήμονες που πραγματοποίησαν τη μελέτη σημειώνουν στο άρθρο τους πως το 80% των ανθρώπων είναι αισιόδοξοι – άλλο αν πολλοί από αυτούς δεν το ξέρουν και πιστεύουν πως δεν είναι. Κάποιοι όμως είναι τόσο αισιόδοξοι, που συχνά γίνονται εκνευριστικοί.

Πιθανότητες: Για να διερευνήσουν που οφείλεται η άκρατη αισιοδοξία τους, οι επιστήμονες βαθμολόγησαν την αισιοδοξία 14 εθελοντών και στη συνέχεια τους υπέβαλλαν σε λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI) εγκεφάλου. Η εξέταση αυτή είναι μια εξελιγμένη μορφή μαγνητικής τομογραφίας, που καταγράφει τη λειτουργία του εγκεφάλου όταν σκεφτόμαστε, κινούμαστε, μετράμε, απαντάμε, μιλάμε κ.τ.λ. Οι ερευνητές ρώτησαν κάθε έναν από τους εθελοντές πόσο πιθανό θεωρεί να συμβούν στη ζωή του 80 διαφορετικά αρνητικά γεγονότα – από το διαζύγιο έως τον καρκίνο. Στη συνέχεια, τους παρουσίασαν τις αληθινές πιθανότητες για όλ’ αυτά τα προβλήματα. Και στο τέλος, τους ζήτησαν να ξαναπούν πόσο πιθανό θεωρούν να τους συμβούν όλ’ αυτά τα δεινά.

Αποτέλεσμα: οι υπερβολικά αισιόδοξοι εθελοντές τροποποίησαν τις βαθμολογίες τους μόνο αν ήταν καλύτερες από αυτές που οι ίδιοι είχαν αρχικά πει!

Η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Τάλι Σάροτ δίνει ως παράδειγμα τον κίνδυνο καρκίνου, που τέθηκε από την ερευνητική ομάδα στο 30%. Εάν ένας εθελοντής πίστευε πως οι πιθανότητές του ήταν 40% (άρα δεν ήταν και τόσο αισιόδοξος), μετά την ενημέρωση που έλαβε τις μείωσε στο 31%. Εάν, όμως, ήταν υπεραισιόδοξος και είχε απαντήσει αρχικά «10%», μετά την ενημέρωση δεν έφτασε καλά-καλά ούτε στο 11%!

Διαλέγει και αποφασίζει: Όταν τα νέα ήταν θετικά, όλοι οι εθελοντές παρουσίαζαν αυξημένη δραστηριότητα στον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου (το πρόσθιο τμήμα του), ο οποίος σχετίζεται με την επεξεργασία των σφαλμάτων. Όταν όμως τα νέα ήταν αρνητικά, οι πιο αισιόδοξοι εθελοντές παρουσίαζαν ελάχιστη δραστηριότητα στον μετωπιαίο λοβό. Αντιθέτως, οι πιο απαισιόδοξοι παρουσίαζαν την μεγαλύτερη δραστηριότητα. Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν πως ο εγκέφαλος διαλέγει και αποφασίζει ποια στοιχεία θα ακούσει και ποια θα αγνοήσει.

«Τα ευρήματά μας εξηγούν γιατί πολλοί άνθρωποι, λ.χ., δεν πείθονται με τίποτα για την καρκινογόνο δράση του καπνίσματος», λέει η δρ Σάροτ. «Οι άνθρωποι αυτοί απλούστατα πιστεύουν ακράδαντα πως στους ίδιους δεν θα συμβεί. Αντίστοιχα, οι πιθανότητες να καταλήξει ένας γάμος σε διαζύγιο είναι 50%, αλλά κάποιοι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως αυτό το ποσοστό ισχύει για τους ίδιους».

Τα καλά νέα για τους υπεραισιόδοξους είναι πως η αισιοδοξία ωφελεί την υγεία. Μία μελέτη, λ.χ., σε σχεδόν 100.000 γυναίκες έδειξε πως οι αισιόδοξες διατρέχουν μειωμένο κίνδυνο καρδιοπάθειας και θανάτου σε σύγκριση με τις απαισιόδοξες. Τα άσχημα νέα για τους υπεραισιόδοξους είναι πως εθελοτυφλούν. «Δυστυχώς η υπερβολική αισιοδοξία τούς κάνει να υποτιμούν τους κινδύνους», λέει η δρ Σάροτ. «Και αυτό είναι πραγματικά επικίνδυνο».

—————————————-

Επιμύθιο (Στ.Γ.Κ.): Εντάξει, μπορεί στο τέλος με κάθε κρίση οι απαισιόδοξοι να «δικαιώνονται» ως προς το χειρότερο της πορείας, αλλά είναι οι αισιόδοξοι που περνούν καλύτερα…! Ψέματα;

Οι οικονομίες με τα προβλήματά τους παρέρχονται.

Ο έρωτας για τη ζωή μένει. Απολαύστε τον στο: