Παρελάσεις (“Χ.Ν.”, 30-10-14)
Posted on 30 Οκτ, 2014 in Σχόλια | 0 comments
ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
ΟΛΟΙ θέλουν να τις οικειοποιούνται. Για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Όλοι, εδώ στην Ελλάδα, θέλουν μέσω αυτών να “διατυπώσουν” μια διαμαρτυρία ή και τις κομματικές τους πεποιθήσεις.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ, όλοι θέλουν να τις “καπελώνουν”: η άρχουσα τάξη για να διαιωνίζει την εξουσία της, η αντιπολίτευση για την προβολή των ποικίλων αντίθετων απόψεών της.
ΦΥΣΙΚΑ, η Ιστορία όπως διδάσκεται στα σχολεία και οι παρελάσεις όπως γίνονται στις εθνικές επετείους, είναι τα πιο αμφισβητούμενα πράγματα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
ΑΛΛΑ, οι παρελάσεις όσο γίνονται, κατά την άποψή μας, οφείλουν να ενώνουν ένα λαό. Να του διδάσκουν την ομόνοια, διότι, αυτό που εξυμνείται με αυτές, είναι η ανδρεία όλων των αγωνιστών του έθνους στον πόλεμο του Σαράντα: τότε που αριστεροί, δεξιοί και λοιποί ενώνονται μπροστά στον κοινό εχθρό.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, από το 2011 κι έπειτα (μετά, δηλαδή, τα απαράδεκτα και θλιβερά επεισόδια σε βάρος του θεσμού του ΠτΔ), οι παρελάσεις πήραν άλλη (ν)τροπή: κατάντησαν, τουλάχιστον σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη (κι άλλες μεγάλες πόλεις) “κλειστές” (prive) εκδηλώσεις, με… συμμετέχοντες τους επίσημους στην εξέδρα και αυτούς που παρελαύνουν.
ΓΙΑ να… επιτύχει δε αυτό το παράδοξο, χωρίς μάλιστα ανεπιθύμητα έκτροπα, οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων αποφάσισαν να αποκλείσουν τον κύριο “θεατή” των παρελάσεων: το λαό! Με ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις, με επιφυλακή, με φράκτες, με κάγκελα στους δρόμους και άλλα παράλογα. Ο λαός στις παρελάσεις θεωρείται… εχθρικός!
ΑΛΛΑ, για την εξύψωση του φρονήματος αυτού του λαού δεν υποτίθεται πως γίνονται οι παρελάσεις; Ποιον φοβούνται;
ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ διάσταση ανάμεσα στην εξουσία και το λαό για ένα παροδικό θέμα όπως είναι οι παρελάσεις, πρώτη φορά και αποκλειστικά στη χώρα μας βλέπουμε… (Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΜΑΡΜΑΡΑ του Παρθενώνα, Μελίνα, Αμάλ Κλούνεϋ, ένοικος ή ένοικοι στον τάφο της Αμφίπολης, νέα ευρήματα στο ναυάγιο των Αντικυθήρων κ.ά., έρχονται να δώσουν (;) μια νότα “αισιοδοξίας” στον καταταλαιπωρημένο ελληνικό λαό.
ΑΥΤΟ πιστεύεται από τους ιθύνοντες.
ΑΝΕΚΑΘΕΝ, ένας αποπροσανατολισμός από τη βαριά καθημερινότητα, υπήρξε μια επιδίωξη της εκάστοτε πολιτικής. Σε πρώτο πλάνο, λοιπόν, θεάματα έχουμε. Κι ας μην έχουμε άρτον!
ΣΗΜΕΡΑ, σε καθημερινή βάση ζούμε πράγματι ένα μαγευτικό όνειρο που την αφήγησή του αναλαμβάνουν επιμελώς και λεπτομερώς η κυβέρνηση -δια του Υπουργείου Πολιτισμού- και οι Αρχαιολόγοι που κάνουν τις ανασκαφές.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, τη στιγμή που δεν έχει να προσφέρει μια βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη, προσφεύγει σε μια πλασματική εικόνα της χώρας παραπέμποντάς μας στο “ένδοξο ημών παρελθόν”.
ΔΕΝ θα ήταν άσχημο αυτό, αν προσφερόταν με μέτρο. Εδώ όμως, οι υπερβολικές δόσεις τείνουν να σκοτώσουν όχι μόνο την πρόθεση της κυβέρνησης, αλλά και όλο το υπέροχο εγχείρημα.
ΦΩΣ στο τούνελ περιμένουμε χρόνια τώρα, και τα μόνα φώτα που βλέπουμε είναι τα εκτυφλωτικά των ρεπόρτερς πάνω στο πρόσωπο της κας Κλούνεϋ ή στις εξαίσιες αποκαλύψεις των ανασκαφών της Αμφίπολης. (Στ.Γ.Κ.)
