[Μετά από 2 μήνες σιγής, ξαναρχίζουμε δειλά-δειλά το ξαναγράψιμο. Εμπειρικό αυτή τη φορά το κείμενο, σχετικά με την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας μας. Στ.Γ.Κ., 2-9-14]
Το αίμα που δακρύζει…
ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ! Το τσιμέντο και η άσφαλτος στο κέντρο της Αθήνας πυρώνουν κόβοντας την ανάσα. Ο ιδρώτας «σουρώνει» πρόσωπα, σώματα και ρούχα. Τι να σου κάνει το λίγο εμφιαλωμένο νερό στο χέρι;
ΤΕΤΟΙΟΥΣ καιρούς εύχεται κανείς να μην αρρωστήσει… Θερινός ασθενής και μάλιστα Αύγουστο μήνα που η πόλη (η κάθε ελληνική πόλη) νεκρώνει από υπηρεσίες και ειδικότητες γιατρών, είναι απ’ τις μεγαλύτερες κακοτυχίες. Τα δημόσια Νοσοκομεία έχουν πικρή πείρα του πράγματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του λιγοστού προσωπικού τους…
Ανέκαθεν η θερινή ραστώνη αποτελούσε ταμπού για κυβερνώντες και ψηφοφόρους.
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΕΣ και προσωπικές οι επόμενες σκέψεις: Το απρόοπτο στη ζωή δεν σου ζητά την άδεια να εισέλθει. Δεν σε ρωτά, δεν προγραμματίζεται· κυρίως δεν συμβαίνει ανάλογα με εποχές, καιρούς και διαθέσεις. Ετσι, βρεθήκαμε μεσοκαλοκαιριάτικα στη Β’ Καρδιολογική Χειρουργική Κλινική του “Υγεία” στην Αθήνα. Σοβαρό το πρόβλημα καρδιάς, αν και ασυμπτωματικό!
Η ΚΑΡΔΙΑ πονά, αλλά συναισθηματικά: «λυγίζει», «συντρίβεται», «καίγεται»… Όμως, δε μιλά, δεν ειδοποιεί: καταρρέει ξαφνικά. Έτσι, αν δεν ελέγχεται τακτικά, μπορεί ένα πρωί να μας αφήσει χρόνους… Ποιος, άραγε, ακολουθεί σήμερα το «προλαμβάνειν και ου θεραπεύειν»; Πιο συχνά κάνουμε service ή rectifié στο αυτοκίνητο και το μηχανάκι μας, παρά στον εαυτό μας.
ΣΕ ΔΥΟ περιπτώσεις δεν ορίζουμε το σώμα μας: όταν βρισκόμαστε στο χειρουργείο με ολική νάρκωση, όπως σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, κι όταν πια έχουμε εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο! Στην πρώτη περίπτωση, η ανάνηψη σώματος και ζωτικών οργάνων πραγματοποιείται χάρη στα μέσα της ιατρικής επιστήμης και τον χρόνο. Στη δεύτερη, η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, με τον κλινικό θάνατο του ασθενή.
ΑΠΟ ΤΗ στιγμή που μπαίνει κανείς προγραμματισμένα σε μια μεγάλη Καρδιοχειρουργική Κλινική εφάμιλλη του Ωνασείου, τα πάντα κυλούν με ρομποτική ακρίβεια: υποδοχή, ταυτοποίηση στοιχείων, προεγχειρητικές εξετάσεις, “βραχιολάκι” στο χέρι (ονοματεπώνυμο, ΑΜΚΑ), δωμάτιο, συνεχείς επισκέψεις γιατρών, καρδιογραφήματα, μέτρηση πίεσης, θερμομέτρηση, ξύρισμα σώματος, μπάνιο, επάλειψη με betadine, εξηγήσεις κάθε επόμενης ιατρικής πράξης, υπογραφές, χάπι ηρεμιστικό, προεγχειρητική νύχτα…
ΔΥΣΚΟΛΑ μαντεύεις τα επόμενα. Αντιλαμβάνεσαι ότι η χειρουργική εμπειρία μιας τόσο σοβαρής επέμβασης είναι προσωπική υπόθεση. Ότι η έκβασή της εξαρτάται από την επιστημονική κατάρτιση, την εμπειρία, την επιδεξιότητα, την αρμονική συνεργασία και ευθύνη του καρδιοχειρουργού και της «ομάδας» του. Εξαρτάται επίσης, απ΄ τις δικές σου ψυχοσωματικές αντοχές και τη στάση ζωής σου. Κανείς δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει και φυσικά κανείς δεν τολμά να υποβαθμίσει την επικινδυνότητα ενός «άγνωστου ταξιδιού».
ΣΤΑ άδυτα, λοιπόν, της θαυμαστής Καρδιοχειρουργικής επιστήμης κι εμείς. Για λίγες ώρες ακροβατούσαμε ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, αφού η καρδιά ήταν έξω από το σώμα! Στη διάρκεια μιας τέτοιας εγχείρησης, ο ασθενής βρίσκεται υπό πλήρη νάρκωση στο ονομαζόμενο «υβριδικό δωμάτιο» (1) της Κλινικής. Δεν θυμάσαι τίποτα! Η κλεπτομνημονική ικανότητα της αναισθησίας λειτουργεί ευεργετικά για όλους, ενώ την ίδια στιγμή τα λοιπά όργανα του σώματος υποστηρίζονται μόνο μηχανικά! Ακολουθεί ο θάλαμος της εντατικής για μία ολόκληρη μέρα.
ΟΤΑΝ συνέρχεσαι, διαπιστώνεις πως είσαι φαινομενικά μόνος. Ακούς συγκεχυμένους θορύβους από ανατάξεις άλλων ασθενών. Γιατροί εντατικολόγοι πηγαινοέρχονται βιαστικά…
ΜΙΑ πρώτη σκέψη με πάει στους στίχους του Ψαλμωδού (2): “Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου…” Αναλογίζομαι πως ό,τι συμβαίνει στην καρδιά είναι επειδή δεν ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Ξανασκέφτομαι τα λόγια του σπουδαίου καρδιολόγου Π. Τούτουζα: «ο καρδιοπαθής είναι μια “θυμωμένη καρδιά”». Και δυστυχώς όλοι συσσωρεύουμε τα τελευταία χρόνια πολύ, μα πάρα πολύ, θυμό μέσα μας για τα όσα παράλογα και άδικα μας συμβαίνουν ως κοινωνία σε κρίση. Μόνο που ο θυμός (όπως κι οι θρομβώσεις στις αρτηρίες) κάποτε ξεσπά στο σώμα. …
ΟΤΑΝ συνήλθα πλήρως, αγαπημένα πρόσωπα άρχισαν να ξαναμπαίνουν στη νέα μου ζωή: η Χριστίνη, ο Παναγιώτης, ο Μανόλης, συγγενείς, φίλοι… Να, κι ο καρδιοχειρουργός, ο κ. Παττακός Στρατής. Που, με τη βεβαιότητα και την ηρεμία στο πρόσωπο, με τη λιτή, σταθερή και ακριβόλογη κουβέντα στα χείλη, κυρίως δε με την εμπιστοσύνη που αποπνέει η παρουσία του, μας λέει ότι όλα πήγαν καλά! Τον ευχαριστούμε και τον ευγνωμονούμε.
ΣΕ ΛΙΓΟ μεταφέρομαι στο δωμάτιο 805. Ήμουν ήδη φασκιωμένος σφιχτά στο στήθος, το αριστερό χέρι, το μηρό και την κνήμη. Άκουγα την καρδιά μου να χτυπά τρελά σε άλλους άγνωστους ρυθμούς. Τους το λέω. Οι γιατροί είναι καθησυχαστικοί. Το ίδιο και οι δικοί μου. “Σκέψου, να μη χτυπούσε και καθόλου τώρα!”, μου λένε μισοαστεία, μισοσοβαρά. Και έχουν απόλυτο δίκαιο. Να, ένας επιπλέον λόγος να ευγνωμονούμε το Θεό για την κάθε καινούργια μέρα που μας χαρίζει.
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ μου πρόσθεσαν αίμα, ενίσχυσαν τους “τεμπέληδες” πνεύμονες, συνέστησαν ακινησία, προσεκτικό βήξιμο, ξεκούραση… Μετά από μερικές μέρες, με σήκωσαν για μια μικρή «βόλτα». Ο νοσοκόμος, ο κ. Αντώνης, μου έκανε το πρώτο μπάνιο κι ο ειδικός γιατρός τις αλλαγές. Ανησύχησα βλέποντας σταγόνες αίματος να φεύγουν από το αριστερό χέρι και την τομή στο στήθος. Μου λένε: «- Δεν είναι τίποτα… Είναι το αίμα που δακρύζει!» «Το αίμα που δακρύζει…;», αναρωτήθηκα. Ναι, είναι το αίμα που φεύγει από τα ράμματα, ώσπου να δέσει καλά το σώμα στις τομές του, μου εξήγησε κι ο καρδιολόγος. Είναι κάτι σαν τον παλιό κόσμο που μας «αποχαιρετά» με… δάκρυ!
ΤΕΛΙΚΑ αντιλαμβάνεσαι ότι, κάνοντας μια τέτοια εγχείρηση (τριπλό by pass), πολλά αλλάζουν γύρω σου: οι ρυθμοί ζωής χαμηλώνουν, τα όνειρα λιγοστεύουν, η προσευχή γίνεται ένα με τη ζωή, ο χρόνος αποκτά ημερομηνία λήξης, η προσοχή εντείνεται. Ο αναστοχασμός για το παρελθόν είναι εντονότερος, η καταλλαγή των συναισθημάτων επιβάλλεται. Η αλληλεγγύη, η αγάπη, η κατανόηση και η συγγνώμη αποδεικνύονται τα μόνα θεραπευτικά δώρα: για την κάθε είδους “πληγωμένη” καρδιά, για το κάθε είδους πρόβλημα. (29/8/2014).
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Αγαπητέ μας Σταύρο,
περαστικά και σιδερένιος! Σε χάσαμε για κάμποσο καιρό από τα “Χ,Ν.” κι εμφανίστηκες στην “ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ” της ζωής με το “Το αίμα που δακρύζει!..”, στις 2 του Σεπτέβρη 2014! Όλοι μας χαρήκαμε και συγκινηθήκαμε ταυτόχρονα:στο παραπάνω μοναδικό, πλήρες κι άκρως αισθαντικό ‘δοκίμιο ζωής” σου, εκτός από το αξεπέραστο χιούμορ σου, μάς περιγράφεις “στιγμή τη στιγμή” όλην τη συγκινητική βιωματική εμπειρία της πολύ δύσκολης εγχείρισής σου [τριπλό by pass]και, με την τελευταία παράγραφο του κειμένου σου, μάς οδηγείς σε άλλες πρωτόγνωρες σφαίρες της ανθρώπινης πνευματικότητας, όπου “Η αλληλεγγύη, η αγάπη, η κατανόηση και η συγγνώμη αποδεικνύονται τα μόνα θεραπευτικά δώρα”, όχι μόνο για τις “πληγωμένες” καρδιές, αλλά και για όλα τα άλλα προβλήματα της σημερινής κοινωνικής πολυπλοκότητας: ένα γραφτό κείμενο, μνημείο-μαρτυρία για την αιώνια ύπαρξη και μια ανθρώπινη συνείδηση μοναδική, ατομική κι αναντικατάστατη! Η χαρά μας δεν περιγράφεται με λόγια: Με τις καλύτερες ευχές μας Γιώργος-Venus Καραγεωργίου -ΧΑΝΙΑ