Αξιολόγηση: η τρομερή λέξη!
Posted on 18 Μαρ, 2014 in Κείμενα | 0 comments
Αξιολόγηση: η τρομερή λέξη!
[Υπηρέτησα στη Μ.Ε. 36 χρόνια. Από το 1969 μέχρι το 2005.
Από τον πρώτο χρόνο διορισμού μου-στη Σύμη Δωδεκανήσου, παρακαλώ-στη μπούκα της Τουρκίας-δέχθηκα τη λεγόμενη τότε "επιθεώρηση" από τον κύριο Επιθεωρητή. Επιθεωρούσε 2 ώρες συνχόμενες σε διαφορετικά τμήματα, για να αποκτήσει πληρέστερη εικόνα του ποιος και τί είμαι κι αν αξίζω να είμαι εκπ/κός.
Προηγουμένως βέβαια είχε ενημερωθεί από τους ανθρώπους του στο νησί για το... ποιόν μου. Δεν είχα να φοβηθώ τίποτε.
Η βαθμολογία ήταν μέχρι το 24. Ως πρωτοδιόριστο, αν και με επάινεσε ζωηρά μέσα στην τάξη για την πολύ καλή δουλειά μου, αν και ο ίδιος δεν είχε ιδέα από τα... Γαλλικά που δίδασκα, στο τέλος μου έβαλε ένα ωραίο ...19! Όταν διαμαρτυρήθηκα, γιατί, αφού κατά την ομολογία του τα "επα άριστα", η απάντησή του ήταν αφοπλιστική. "-Μα, αν βάλω σε σας υψηλό βαθμό, τότε τί θα βάλω στους πιο παλιούς;"
... Κι όμως, επιβιώσαμε τότε, δουλέψαμε με περισσότερο μεράκι μέχρι το το 1982 δεχόμενοι άλλες 3-4 επιθεωρήσεις , χωρίς καμιά διαμαρτυρί και εργαζόμενοι άψογα. Ούτε τη δουλειά μας χάσαμε, ούτε την ψυχή μας. Ίσα ίσα που και τις υποτροφίες μας για τη Γαλλία (μέσω του ΙΚΥ) παίρναμε και τα σεμινάρια στην Αθήνα παρακολουθούσαμε.
Από το 1982 κι έπειτα-επί ΠΑΣΟΚ- που λαϊκίστικα καταργήθηκε κάθε έλεγχος της δουλειάς μας, πήραμε τον κατήφορο ως κλάδος. Ο καθένας δούλευε εφόσον ήθελε, θεωρούσε τον εαυτό του αυθεντία μια και δεν υπήρχε κάποιος άλλος να τον διορθώσει ή να του υποδείξει πού σφάλλει κ.λπ. Ο συνδικαλισμός γιγαντώθηκε, οι συνδικαλιστές καλοπερνούσαν με τις εκάστοτε απίθανες διεκδικήσεις τους κατεβάζοντας σε απεργία τους συναδέλφους, έστω και με ισχνότατες συγκεντρώσεις. Τα αριστερά κόμματα, ιδιαίτερα ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, σιγοντάριζαν για ψηφοθηρία κάθε παράλογη απαίτηση των συνδικαλιστών. Έτσι φτάσμε στο σημείο να πηγαίνει κατά διαβόλου κάθε προσπάθεια ανόρθωσης της έρημης της Παιδείας.
Φτάσμε στην κρίση, οπότε ήταν που ήταν σάπια η παιδεία, την έφαγε κι η τρόικα και ησυχάσαμε. Το "καλά είμαστε και έτσι", ή "ποιοι είναι ικανοί να μας αξιολογήσουν εμάς", ή "εμάς μας αξιολογούν κάθε μέρα οι μαθητές μας", είναι ψευδοεπιχειρήματα που το μόνο που κάνουν είναι να επιτείνουν χρονικά μια κακή κατάσταση σε έναν τόσο ευάισθητο τομέα, όπως είναι η Παιδεία.
Αλλά στη ζωή, όλοι αξιολογούνται, όλοι έχουν προσόντα, όλοι θέλουν να διακρίνονται, όλοι επιθυμούν την επιβράβευση.
Ποιος λοιπόν φοβάται την αξιολόγηση και γιατί; Όσο για την κομματοκρατία, ποιος το είπε πως αν έλθει άλλο κόμμα που θα υπόσχεται "κατάργηση" της αξιολόγησης δεν θα βάζει τους δικούς του από κάποιο παράθυρο;
Στ.Γ.Κ.]
… Αλλά διαβάστε το παρακάτω άρθρο. Ίσως σας διαφωτίσει, ίσως σας συγχύσει!
Ο διάλογος είναι εδώ
της Κέζα Λώρη, Το ΒΗΜΑ (17-3-14)
“Ας τακτοποιήσουμε τις μνήμες μας: όλοι είχαμε δασκάλους καλούς και κακούς, επιμελείς και αδιάφορους, φιλικούς και αυστηρούς. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι μπορούσαν να μας εμπνεύσουν. Ξέρουμε επίσης ποιοι μας μόρφωσαν και ποιοι άξιζαν την καζούρα. Τους δασκάλους μας τους έχουμε αξιολογήσει από μόνοι μας, τους είχαν αξιολογήσει οι γονείς μας, οι συμμαθητές μας και οι υπόλοιποι διδάσκοντες. Στη σχολική κοινότητα δεν μένει κρυφή η αξία κανενός. Είναι λοιπόν αφελές να διαμαρτύρονται οι συνδικαλιστές για την αξιολόγηση που ξεκινά στα σχολεία. Πάντα γινόταν αξιολόγηση απλά τώρα επιδιώκεται να γίνεται οργανωμένα, με επιστημονικά κριτήρια, με συντονισμό του υπουργείου Παιδείας.
Το ζήτημα της αξιολόγησης είχε ανοίξει η Αννα Διαμαντοπούλου αλλά προσέκρουσε στις δυνάμεις που στηρίζουν το «ασάλευτο παρόν». Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί έχουν έτοιμο ένα «όχι» στο διηνεκές. Το ζήτημα επανέφερε ο τωρινός υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος. Το Σαββατοκύριακο λοιπόν ξεκίνησαν σεμινάρια για 160 άτομα ( περιφερειακούς διευθυντές, προϊστάμενους επιστημονικής και παιδαγωγικής καθοδήγησης, διευθυντές διευθύνσεων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γενικούς διευθυντές του υπουργείου). Κατά την είσοδό τους στο σεμινάριο αντιμετώπισαν γιουχαΐσματα συναδέλφων τους.
Οι εκπαιδευτικοί που διαμαρτύρονται προδικάζουν ότι η αξιολόγηση θα γίνει με κομματικά κριτήρια. Κάποιος θα έπρεπε να τους ενημερώσει ότι δεν λειτουργούν πια κλαδικές και ότι η επιρροή των κομμάτων υποχωρεί όλο και περισσότερο στους χώρους εργασίας. Εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί να μπλοκάρεται μια διαδικασία από τις εικασίες για πιθανή στρέβλωση. Οι συνδικαλιστές εντούτοις θα μπορούσαν να προτείνουν δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην γίνουν «πολιτικές διώξεις». Πριν όμως αναπτύξουν την κινδυνολογία τους, ας μελετήσουν τα σημεία της αξιολόγησης για να διαπιστώσουν ότι είναι πολύπλευρη και δεν επιτρέπει να παρεισφρήσουν οι όποιες κομματικές ντιρεκτίβες.
Οι εκπαιδευτικοί που διαμαρτύρονται συσχετίζουν την αξιολόγηση με πιθανές απολύσεις. Πράγματι, είναι λυπηρό να χάνουν άνθρωποι τη δουλειά τους αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι ένας ανίκανος εκπαιδευτικός δικαιούται να χαραμίζει τις ώρες των μαθητών του. Κάποτε θα πρέπει να κριθούν όσοι έχουν ψυχιατρικά προβλήματα (περί τους 5.000 είχαν υπολογιστεί προ πενταετίας), κάποτε θα πρέπει να κριθούν όσοι έχουν βίαιη συμπεριφορά ή δεν προσέρχονται στα καθήκοντά τους. Πέρα από τον εντοπισμό των κακών περιπτώσεων η αξιολόγηση έχει κι άλλο ρόλο: να αναδείξει τους άριστους.
Δεν είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί που βρίσκονται σε συνεχή κατάρτιση, κάνοντας μεταπτυχιακά, παρακολουθώντας σεμινάρια. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δίνουν τον προσωπικό τους χρόνο για να οργανώσουν ομάδες έρευνας και τέχνης μέσα στο σχολείο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν χάρισμα, αυτό το παιδαγωγικό δώρο να ακούνε τα παιδιά και να επικοινωνούν μέσα από δικούς τους διαύλους. Δεν θα έπρεπε άραγε αυτοί να προκρίνονται σε θέσεις ευθύνης; Σήμερα εφαρμόζεται το αναχρονιστικό σύστημα της «σειράς» όπου η παλαιότητα και τα μόρια αποτελούν κριτήριο ανέλιξης.
Οι εκπαιδευτικοί είναι οι εργαζόμενοι που τα τελευταία χρόνια συκοφαντήθηκαν περισσότερο από άλλους. Διακινήθηκε ο μύθος ότι δουλεύουν δυο ώρες τη μέρα και κάθονται τέσσερις μήνες το χρόνο. Η αξιολόγηση δίνει τη δυνατότητα να αποδείξουν ποιοι πραγματικά είναι, να αναπτύξουν υγιή ανταγωνισμό και να αναδείξουν τους καλύτερους. Η ισοπέδωση άλλωστε ανήκει στα eighties.”
Υ.Γ. Ο δάσκαλος στο απομονωμένο χωριό Αμάρι Ρεθύμνου (φωτογραφία άνω αριστερά) που πρωτοτυπεί και παιδαγωγεί με το σωστότερο ορισμό της λέξης τους μαθητές του, δεν φοβάται εκατό αξιολογήσεις να του κάνουν. Γιατί απλούστατα εργάζεται με μεράκι και γι αυτό πολύ πιο προχωρημένα από κάθε Υποργείο Παιδείας και κάθε αξιολογητή. (Στ.Γ.Κ.)
