Οι “μεγάλοι” των Παιδοπόλεων
Posted on 8 Μαρ, 2014 in Τα Παιδοπολίτικα | 8 comments
ΟΙ «ΜΕΓΑΛΟΙ» (2014)
(Μικρό αφιέρωμα στους «Μεγάλους», μα και στις ομαδάρχισσές μας στις παιδοπόλεις «Αγία Ειρήνη», «Άγιος Δημήτριος» (Θεσ/κη, Ωραιόκαστρο), «Καλή Παναγιά» κ.λπ.)
ΣΤΗΝ Παιδόπολη «Αγία Ειρήνη» (Θεσσαλονίκη, πρώτες τάξεις Δημοτικού), γύρω στα 1948-1949, ήμασταν τα μωρά λόγω ηλικίας (από 5-8 χρονών),
στην «Καλή Παναγιά» (Βέροια) (1950-1954) ήμασταν τα μικρά (μικρομεγάλες τάξεις Δημοτικού),
στον «Άγιο Δημήτριο» (Θεσσαλονίκη, 1955-1958, πρώτες τάξεις Γυμνασίου) ήμασταν τα «τσικό»! Λίγοι μας έπαιζαν, για τους πιο πολλούς ήμασταν “εξωφυλαρούχοι”! στην μπάλα…
ΜΟΝΟ στην Παιδόπολη «Άγιος Δημήτριος» (Ωραιόκαστρο, 1958-1961), επιτέλους θεωρούμασταν οι «μεγάλοι», αφού πηγαίναμε στις μεγάλες πια τάξεις, φορούσαμε … μακριά παντελόνια και είχαμε το “πάνω χέρι”!
ΕΜΕΙΣ, ειδικά στην Παιδόπολη του «Αγίου Δημητρίου» (Θεσσαλονίκη, Ωραιόκαστρο), βλέπαμε τους τότε «μεγάλους» σαν Θεούς: Τους θυμάμαι πάντα με αγάπη, τρυφερότητα, σεβασμό και κυρίως εκτίμηση, γιατί για μας ήταν τα πρώτα «θετικά» πρότυπα. Όλοι οι μεγάλοι έδιναν τον αγώνα τους για σπουδές. Κάτι που έμμεσα προέτρεπε κι εμάς. Πρώτα να βγάλουν το 17½ που απαιτούσε η Βασιλική Πρόνοια για να μείνουν στην Παιδόπολη και να συνεχίσουν τις σπουδές τους κι έπειτα να δώσουν εισαγωγικές με τις μεγάλες και-τρομακτικές για μας- επιτυχίες τους στα τότε Πανεπιστήμια Αθηνών, Θεσσαλονίκης.
ΠΟΙΟΥΣ να πρωτοθυμηθώ;
Στην Καλή Παναγιά είχαμε τον Παναγιώτη Ευφραιμίδη, αδελφικό φίλο του αδελφού μου Κώστα,
τον Αλβανό και τον Κ. Ασλανίδη, ένα πολύ καλό παιδί που με βοηθούσε στα διαβάσματα του Δημοτικού.
Στον «Άγιο Δημήτριο» Θεσσαλονίκης είχαμε τον Κώστα Μπαρμπή (γαλλομαθή, μετέπειτα παιδίατρο), τον Ανέστη Μπαχατήρογλου, τον Λεύκα Περικλή (που πάντα έπαιζε στα θεατρικά δρώμενα), τον Χρήστο Τσάλιο (ποιητική μορφή), τον Χρίστο Τσιπάρη (σοβαρό επιστήμονα) και τον Χρήστο Τσιαπάλη (επίσης σπουδαίο επιστήμονα) που διέπρεψαν σε Καναδά και Σουηδία, τον Αργυρίου που διέπρεψε στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, τον Δ. Καλτσούλα (περίφημο για την ηρεμία και τη σοφία του εκπαιδευτικό), τον Παλιοτζίκα, τον Ευσταθίου, τον Ριζόπουλο, τον Γ. Παπαδόπουλο, τον Στράτη Φίλινα, τον Παλιούρα, τον Κάρκο, τον Καραγιαννίδη, τον Μπομποτίνη, τον Μοχλούλη, τον Χρυσόστομο Σμαρόπουλο -τον ιδρυτή των “Νεανικών Παλμών” και πάρα πολλούς άλλους που, ας με συγχωρήσου που τώρα δεν θυμάμαι τα ονόματα τους.
ΟΛΟΥΣ αυτούς τους αισθανόμασταν σαν μεγάλα αδέλφια μας και κάθε φορά που είχαμε ένα πρόβλημα κατανόησης στα μαθήματα-όπως εγώ στα Μαθηματικά-πάντα προστρέχαμε σ΄αυτούς (εγώ στον Ριζόπουλο) για βοήθεια. Που μας την παρείχαν αφειδώς και πολλές φορές, χωρίς να κουράζονται να επαναλαμβάνουν τα ίδια…
ΤΟΥΣ θυμήθηκα –και τους ξαναθυμόμαστε- συζητώντας με τον αγαπητό μου Χρήστο Τσιαπάλη που κάθε φορά που κατεβαίνει στα Χανιά τα καλοκαίρια, τα λέμε από κοντά. Και λέμε τόσα πολλά και ωραία για εκείνη την ανεπανάληπτη, πλούσια σε εμπειρίες, περίοδο διαμονής μας στις «Παιδοπόλεις».
ΜΙΑ ΖΩΗ που μας άφησε τις πιο γλυκές αναμνήσεις, αλλά και τις πιο σωστές κατευθύνσεις, ώστε να τα καταφέρουμε στη ζωή μας καλύτερα. Ναι, ήμασταν αυτοδημιούργητοι, αλλά οι βασικές αξίες που μας προστάτεψαν και μας προστατεύουν πάντα, ώστε να βιώνουμε κάθε χαρά και δυσκολία στη ζωή, αποκτήθηκαν εκεί στις παιδοπόλεις…
ΚΑΝΕΙΣ μας δεν το λησμονεί αυτό, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι άλλοι, οι “αριστερίζοντες” ή “αριστεριστές” μεταπολιτευτικοί, με τις μυθοπλασίες, τις μοχθηρίες και τους πολιτικαντισμούς τους.
Η αλήθεια είναι μόνο μέσα μας. (Στ.Γ.Κ., 8-3-14)
Αγαπητέ παιδοπολίτη είναι όπως ακριβώς τα γράφεις.
Οι μεγάλοι στο Ωραιόκαστρο ήταν σχεδόν όλοι στην 6η ομάδα με την Αλέκα Σειτανίδου ομαδάρχισσα, που ήταν σαν μητέρα. Περίοδος 65-70 Εγώ είμαι πολύ μικρότερος από σένα. Τυχαία βρήκα το site και χάρηκα.
Απόστολος
Αγαπητέ Απόστολε,
Αν κάτι από τα γραφόμενά μας ανταποκρίνεται στις αναμνήσεις σου, αλλά και στη μετέπειτα διαμόρφωσή σου στη ζωή-όπως μάθαμε στις Παιδοπόλεις, με τις παρέες, τις αξίες και το προσωπικό τους- αυτό είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία της αλήθειας που θέλουμε να πούμε.
Ούτε πολιτική κάνουμε, ούτε ιστορία γράφουμε. Αισθήματα εκφράζουμε και γεγονότα.
Πάντα καλά!
Στ.Γ.Κ.
Καλησπέρα.
Aπόστολε την ίδια περίοδο ήμασταν στην ίδια ομάδα με την Δεσποινίδα Αλέκα! λυπάμαι που δεν σε θυμάμαι, αυτούς όμως που θυμάμαι πολύ καλά από τους μεγάλους ήταν, ο Τάτσης Παύλος, ο Κώστας Κακαβάς, και ένας που δεν θυμάμαι το επίθετο του αυτόν που έπαιζε κλαρίνο, ο χοντρούλης.
Μάλιστα θυμάμαι με πολλή μεγάλη συγκίνηση, τον ΚΩΣΤΑ ΚΑΚΑΒΑ που τα απογεύματα καθόμουν έξω στον κήπο κάτω από το δωμάτιο του και τον άκουγα να παίζει μαντολίνο.
Αυτό το γεγονός το είχε αντιληφθεί, ίσως και να του έκανε εντύπωση το γεγονός πως καθόμουν με τις ώρες και τον άκουγα και δεν έπαιζα όπως και τα άλλα παιδιά.
Όταν τελείωσε το λύκειο και έπρεπε να φυγή από την παιδούπολη με φώναξε να με χαιρετίσει, και μου λέει σου αρέσει η μουσική, ναι του απαντάω, πάρε μου λέει για να με θυμάσαι, και μου έδωσε το ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ του!!
Aκόμα και τώρα που ανακαλώ στη μνήμη μου αυτό το γεγονός δακρύζω από ευγνωμοσύνη και θαυμασμό γι αυτόν τον εξαίρετο άνθρωπο, που με το παράδειγμα του σημάδεψε τότε για πάντα την άγουρη παιδική μου προσωπικότητα. Εύχομαι να είναι πάντα καλά και ευκαιρίας δωθήσεις των ευχαριστώ από καρδιάς για το καλό που μου έκανε.
Όμως από την άλλη πλευρά την μαύρη την σκοτεινή δυστυχώς για εμάς τα μικρά της 6ης ομάδας ζούσαν ανάμεσα μας και οι περιβόητοι αδελφοί Βασιλειάδη. Και ο ιδιαίτερα απεχθής σπυριάρης Βασίλειος Βασιλειάδης με καταγωγή από την καβάλα αν θυμάμαι καλά ο οποίος κυριολεκτικά μας βασάνιζε, μας χτύπαγε και μας υποχρέωνε να του δίνουμε το δεκατιανό και το απογευματινό δηλαδή κωλόπαιδο του κερατά ήταν ο μπάσταρδος.
Ηθικόν δίδαγμα: η ζωή έχει δυο όψεις την καλή και την ανάποδη και αυτό το έμαθα ζώντας στην 6η ομάδα της Παιδουπόλεως άγιου Δημητρίου.
Τέλος πάντων τυχαία σκόνταψα στο site και ειλικρινά χάρηκα πάρα πολύ εύχομαι να το δουν και να γράψουν και άλλα παιδιά.
Καλό βράδυ….
Καλησπέρα, ήμουν και εγώ εκεί(Άγιο Δημήτριο)από τον σεπτεμβριο του 1964 έως τον νοεμβριο του 1967 προερχόμενος από την Καλή Παναγιά (1958-1964)όπου είχα βγάλει το δημοτικό και με έστειλαν εκεί για να βγάλω τις 3 τάξεις του γυμνάσιου και κατόπιν να καταταγώ στο πολεμικό ναυτικό για υπαξιωματικος (διοπας).Πριν πάω στην Βέροια ήμουν στο καλαμάκι (1955-1958).Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από την ζωή μου στην παιδοπολη της Θεσσαλονίκης (ήμουν στην 4η ομάδα} Θυμάμαι τον γυμναστή στο γυμνάσιο(ΣΤ’ Γυμνάσιο αρρένων Θεσσαλονίκης) τον λέγαν Γκότση και όταν μαζευόμασταν στο προαυλειο για την προσευχή στα παραγγέλματα του είχε και μπόλικες βρισιές. Επισης θυμάμαι μια σκανδαλιά που είχα κάνει με έναν συμμαθητή μου τον Πέτρο Τρεμο(το 1965 η 1966)δεν θυμάμαι ακριβώς πια χρονια. Τοτε λοιπόν μας δίνανε 5 δραχμές κάθε μέρα για τα εισιτήρια του λεωφορείου για να πάμε στο σχολείο και να γυρίσουμε. Αφού βγάλαμε το εισιτήριο για να πάμε στο σχολείο(πρέπει να ήταν μαης)την ήμερα εκείνη είχαμε 3ωρο ήμασταν στο ίδιο τμήμα και υπήρχαν άλλοι που είχαν 7ωρο. Οπότε φάγαμε τα λεφτά τις επιστροφής και ξεκινήσαμε με τα πόδια την επιστροφή στην παιδοπολη και κάθε φορά που βλέπαμε το λεωφορείο κρυβόμασταν μην μας δει ο οδηγός και σταματηση αφου δεν είχαμε λεφτά για εισιτήριο. Περπατάγαμε περπατάγαμε μέχρι που βράδιασε(ήμασταν απογευματινοι) και δεν είχαμε κάνει ούτε τον μισό δρόμο. Τότε σκευτηκαμε να κάνουμε οτο-στοπ σε όποιο αυτοκίνητο πέρναγε. Πραγματι σταμάτησε ένα αυτοκίνητο αλλά αυτό το αυτοκίνητο ήταν μια μαύρη λιμουζίνα και μέσα ήταν η κυρία Λελουδα που ερχόταν στην παιδοπολη για επιθεώρηση. Φυσικά τα χάσαμε και ντραπηκαμε πάρα πολύ ήταν όμως τόσο ευγενική που έδειξε να πιστευη την δικαιολογία μας ότι χάσαμε τα λεφτά μας έδωσε μάλιστα και από 50 δραχμές στον καθένα μας(ήταν τεράστιο το ποσό για την εποχή εκείνη)Ήταν αργά όταν φτάσαμε στην παιδοπολη και μας πήγε στην κουζίνα και ζήτησε να μας φτιάξουνε τηγανητά αυγά και τηγανητές πατάτες για να φάμε. Δεν μας τιμωρισανε όμως από την ημέρα εκείνη έπαψαν να μας δεινουν λεφτά για τα εισιτήρια και ναύλωναν λεωφοριο για να μας πηγαινη και να μας φέρνει απο το σχολειο με αποτελεσμα οσοι ειχαν 3ωρο να περιμενουνε αυτους που εχουν 7ωρο μεσα στο σχολειο. Μετα απο τοσα χρονια ζηταω συγνωμη απο τους συμπεδοπολιτες μου για την ταλαιπορια που ειχαν λογω της δικης μου αταξιας. Αυτα για την ωρα.
Αγαπητέ συμπαιδοπολίτη,
Χαίρομαι που η ιστοσελίδα αυτή σου γέννησε την επιθυμία να είσαι εξομολογητικός.
Όλοι θέλουμε και δεν θέλουμε να θυμόμαστε πολλά πράγματα από εκείνη την περίοδο της ζωής μας.
Κι εγώ προσωπικά έχω ζήσει την ίδια εμπειρία με σένα και το φίλο σου. Με το λεωφορείο, το τελευταίο που ανέβαινε στο Ωραιόκαστρο.
Ξεκινούσε μπροστά από τον κινηματογράφο “Διονύσια”, μέσα στον οποίο ξεχνιόμασταν μετά το φροντιστήριο.
Απλά εμείς εκείνη τη φορά που χάσαμε το λεωφορείο (1961) περπατήσαμε μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα-ήμασταν δυο- και πηδήσαμε από τα κάτω σύρματα που ήταν και σκοτεινά, με κίνδυνο να σκιστούμε και να γρατζουνιστούμε.
Δεν μας πήρε χαμπάρι κανείς!
Ναι, η καλοσύνη των “Κυριών των Τιμών” ήταν δεδομένη.
Το άν συνέχισα το Γυμνάσιο εγώ, αντί να πάω στη Σχολή Υπαξιωματικών, αν και δεν είχα βγάλει 17 και 1/2 που ήθελαν τότε, οφείλεται στην κα Μελά στην οποία είχα το θάρρος με άλλα τρία παιδιά να παρουσιαστούμε, παρουσία του κ. Τακίδη, και να … διαμαρτηρηθούμε. Μας επέτρεψε να συνεχίσουμε ΄με την προϋπόθεση ότι θα βγάζαμε οπωσδήποτε 17 και 1/2. Διαφορετικά θα επιστρέφαμε στα χωριά μας.
Ναι, ήταν χρόνια εμπειριών και προσωπικών αγώνων εκείνα τα χρόνια.
Να είσα πάντα καλά.
Στ.Γ.Κ.
Φίλε Τάσο Παπαθεοδοσίου
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ελπίζω το μαντολίνο που σου χάρισα να σε έβαλε στον κόσμο της μουσικής.
Απόστολος Ρέπτσης ( Κακαβάς)
Αγαπητοί φίλοι “Παιδοπολίτες”,
δεν υπήρξα “συμπαιδοπολίτης” σας, αλλά γεννημένος το 1942 στο Διαβατό Βεροίας -μία ανάσα από την πανέμορφη Παιδόπολη ” ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΟΒΡΑ” Βεροίας, αλλά συγκινούμαι ιδιαίτερα -υπάρχουν πολλοί λόγοι προς τούτο- όταν διαβάζω τα “Παιδοπολίτικα” του φίλου Σταύρου, αλλά και όλων των άλλων παιδιών. Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, καμάρωνα και μ’ έπιαναν τα κλάματα, όταν περνούσαν στην παρέλαση τα ηρωϊκά παιδιά της Παιδούπολης [Παιδόπολης] του Αγ. Δημητρίου, αλλά από παιδί ακόμα παρακολουθούσα και θαύμαζα τα παιδιά της Παιδόπολης “ΔΟΒΡΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ” Βέροιας, που σχεδόν όλα αρίστευαν στις πρώτες τάξεις του πολύ αυστηρού μικτού Γυμνασίου Βέροιας. Ίσως να επηρρεαζόμουν από την οδυνηρή εμπειρία ορφάνιας του πεντάρφανου πατέρα μου, που μόνιμη θλίψη αυλάκωνε την ψυχή και το πρόσωπό του. Συγκινήθηκα πάρα πολύ, όταν διάβασα το βραβευμένο βιβλίο του “συμπαιδοπολίτη” σας Γιάννη Ατρατζά “ΘΟΛΟΣ ΒΥΘΟΣ”: Ένα βιβλίο που τσακίζει κόκκαλα, συνειδήσεις και ιστορία!
-Αυτά τα συναισθήματα αγάπης, αλληλεγγύης, θαυμασμού και συγκίνησης προς όλα τα παιδιά των “Παιδοπόλεων”, με οδήγησαν ν’ αναφερθώ με λίγες γραμμές στην “ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΟΒΡΑ” Βέροιας και σ’ έναν νεαρό ήρωα-θύμα του επάρατου εμφυλίου Ελληνικού πολέμου, στο υπό έκδοση [βρίσκεται στα χέρια της Α.Α ΛΙΒΑΝΗΣ Α.Ε] πρωτόλειο Μυθιστόρημά μου, με τον τίτλο “ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΝΤΑΛΙΚΕΣ”, που ελπίζω να συγκινήσει το Πρώτο και, ιδιαίτερα, το Τρίτο μέρος του και, βέβαια, το αφιερώνω σε όλους τους “Παιδοπολίτες”, απανταχού της γης. Με φιλική ακτίμηση κι αγάπη. Γιώργος Π. Καραγεωργίου -συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος- ΧΑΝΙΑ.
χατζιαντωνιου παναγιωτησ καλι παναγια ομαδα πινδο 1958 1964 αγιος δημιτριος ορεωκαστρο θεσσαλονικις 1964 , 1966 θιμαμε τον κωστα τσοπανακη δημιτριο ζιακα τους χαιρετο με αγαπη