Το πρώτο μου δώρο
Posted on 28 Δεκ, 2013 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ…
Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ στην Ελλάδα-τον είχαμε μάθει ως ανταρτοπόλεμο ή συμμοριτοπόλεμο-μαινόταν άγρια. Η μάνα μου έχοντας πέντε θύματα στην οικογένειά της από τους αντάρτες, πρώτα τον άνδρα της στα 1944, έπειτα τον μεγαλύτερο αδελφό της τον Αναστάση, λίγο αργότερα τον πατέρα της και στα 1947 τη μάνα και τη μικρή 16χρονη αδελφή της, όλους θύματα των ανταρτών, αποκαμωμένη να θάβει νεκρούς και να μη μπορεί να θρέψει τα τρία της παιδιά- τον Κώστα, εμένα και τη Σεβαστή-, αποφάσισε να μας πάει σε Παιδόπολη. Τότε μόλις είχε λειτουργήσει λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, κοντά στο Δερβένι, στη Λητή, η πρώτη κατασκηνωτικού τύπου Παιδόπολη.
…Ήμουν και δεν ήμουν 5½ χρόνων. Ήμασταν μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό μου τον Κώστα και τον Κυριάκο, το μικρότερο θείο μας-αδελφό της μάνας μου. Ήμουν πολύ μικρός για Παιδόπολη. Οι κυρίες των τιμών πρόειναν στη μάνα μου να κρατήσουν την αδελφή μου που ήταν μεγαλύτερη. Όμως η μάνα μου είπε πως ήθελε τη Σεβαστή για να τη βοηθαει στο σπίτι. Έσι κράτησαν εμένα, τον Κώστα και τον Κυριάκο…
ΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ που είχαν ως στόχο την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, δεν άργησαν να χτυπήσουν τη Λητή, αν και ήξεραν πολύ καλά ότι υπήρχε εκεί Παιδόπολη με εκατοντάδες μικρά παιδιά, ορφανά του πολέμου κι από τις δυο παρατάξεις. Μας μετέφεραν εσπευσμένα από δω κι από κεί, ώσπου καταλήξαμε στην «Αγία Ειρήνη» στο Ντεπό (Θεσσαλονίκη).
Ήμασταν αγόρια και κορίτσια. Τα κορίτσια κοιμόντουσαν στο μεγάλο νεοκλασικό κτήριο, εμείς τα αγόρια στα μεγάλα τολ, σε σιδερένια στρατιωτικά κρεβάτια. Εκεί γνώρισα τον Πρόδρομο και τον αδελφό του, παιδιά ανταρτών. Αχώριστοι φίλοι. Ο Πρόδρομος με στεφάνωσε αργότερα.
Ο ανταρτοπόλεμος συνεχιζόταν, η χώρα πέρασε στα χέρια των Αμερικανών, ο Βασιλιάς Γεώργιος πέθανε μια πρωταπριλιά (1948) κι εμείς παίζαμε τρελά στη μεγάλη αυλή του οικήματος. Εκείνα τα Χριστούγεννα (1948 ή 1949) κάποιος κύριος Magnew ήλθε «φορτωμένος» με χιλιάδες αμερικανικά δώρα (που ήταν μάλλον «προσφορά» των αμερικανικών οικογενειών , που δεν τα χρειαζόντουσαν). Για μας ήταν ο πραγματικός Αη-Βασίλης. Μας φωνάζανε με το όνομά μας , ο κ. Magnew έδινε ένα δωράκι από το σωρό κι εμείς έπρεπε να λέμε «Θενκ γιου μίστερ Μάνιου»! Ήταν και τα πρώτα … αγγλικά μου. Μόνο που εγώ είπα «Φέγγιου μίστερ Μάνιου» κι αυτός έσκασε ένα τεράστιο γέλιο, διορθώνοντας με… Το δωράκι του ήταν ένα σιδερένιο μικρό πολύχρωμο αυτοκίνητο, βαρύ, με ελατήριο που το κούρδιζες με ένα κλειδί όπως αυτό που είχαν οι παλιές κονσέρβες.
Έμεινα έκθαμβος-παιδάκι δα ήμουν-από τα χρώματα, το βάρος και την… ταχύτητα με την οποία έφευγε το αυτοκίνητό «μου». Δεν στάθηκα και πολύ τυχερός γιατί μεγαλύτερα και πιο δυνατά παιδιά από μένα, μου το παίρνανεσυνεχώς, παίζανε όσο θέλανε κι έπειτα όταν κουραζόντουσαν μου το πετούσαν στα πόδια μου!
Τι κι αν έκλαιγα… Αυτά θέλανε να χορτάσουν με το δικό μου πρώτα παιχνίδι… Το πρώτο μου παιχνίδι. (Στ.Γ.Κ., 29/12/2013)
——————————–
Υ.Γ. Τη φωτογραφία της Παιδόπολης “Αγ. Ειρήνης” μου έστειλε ο Γερασίμου Λέων από τη Θεσσαλονίκη, που τον ευχαριστώ ιδιαίτερα. Ίσως να θυμήσει και σε πολλούς άλλους ανάλογες στιγμές και γεγονότα. Το φορτηγό είναι του κου Μάνου, του άντρα της κας Γενικής (Πεχλιβάνογλου) και ήταν μεταφορικό μέσο για τρόφιμα και άλλα υλικά.
Πάντα καλά. (Στ.Γ.Κ.)
