"Ο λόγος ο εφήμερος βαστά μόνο μια μέρα
το άρωμά του όμως κρατεί και νύχτα και ημέρα"
Στ.Γ.Κ., Νοε. 2010

Γιατί στενοχωριέσαι…;

 

 

 

Παραθέματα ζωής:

1.-

  • “S’il y a une solution, pourquoi s’en faire ? (=Αν υπάρχει λύση, για ποιο λόγο στεναχωριέσαι;)
  • S’il n’y a pas de solution, pourquoi s’en faire ? “(=Αν δεν υπάρχει λύση, γιατί πάλι στενοχωριεσαι;) (Le Dalaï Lama)

Όταν ένα πρόβλημα λύνεται, θα λυθεί, έτσι κι αλλιώς…

Όταν δεν λύνεται, δεν λύνεται… Απλά πράγματα!

Ποιος ο λόγος λοιπόν να στενοχωριέσαι;

2.-

  • “Όταν έχεις δίκιο, κανείς δεν το θυμάται. Όταν έχεις άδικο, κανείς δεν το ξεχνά.” (Χάρυ Τρούμαν, 1884-1972, Αμερικανός Πρόεδρος)

Πως το έλεγε ο Βολτέρος; “Αλίμονο στον πολίτη που έχει δίκαιο, ενώ το κράτος έχει άδικο!”

Και προσθέτουμε: Τρισαλίμονο στον πολίτη που έχει άδικο, όταν το κράτος έχει…δίκαιο-που

” πάντα έχει δίκαιο”. Το δίκαιο που θέλει!

3.-

  • Τα τρία θεμέλια της ευτυχίας σ’ αυτήν τη ζωή είναι: κάτι να κάνεις, κάτι να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις.
    Joseph Addison,1672-1719,Άγγλος δοκιμιογράφος

Δημιουργία (οποιαδήποτε), αγάπη (για οτιδήποτε-και οποιονδήποτε), ελπίδα (ότι πάντα όλα πηγαίνουν καλά στο τέλος-γιατί, αν δεν πάνε καλά, δεν είναι το τέλος!)

4.-

  • Αυτός που ζει από τη μάχη με έναν εχθρό, έχει προσωπικό ενδιαφέρον να διατηρήσει τον εχθρό του ζωντανό.
    Φρήντριχ Νίτσε,1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος

Πως το έλεγε ο Κ.Π. Καβάφης “…και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;” Σκεφθείτε όμως και τους πολιτικούς μας που “δημιουργούν” εχθρούς… διλημματικούς, ώστε να έχουν την εξουσία στο τσεπάκι τους ανά πάσα στιγμή.

5.-

  • Η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να ερωτευθείς.
    Anais Nin,1903-1977,Γαλλίδα συγγραφέας

Μεγάλη αλήθεια! Δεν υπάρχει ανικανότητα-ψυχική- στον έρωτα. Υπάρχει φοβία ή φόβος αποτυχίας.

Αλλά ο έρωτας θέλει τόλμη, φαντασία, απερισκεψία και, γιατί όχι, “κουζουλάδα”. Και υπόψη, “καλλιά να ζήσεις ένα μεγάλο έρωτα, κι ας μην ευοδώσει, παρά να μη ζήσεις τίποτε!”

6.-

Δεν πιστεύω στο Θεό, αλλά τον φοβάμαι.(Gabriel García Márquez, Κολομβιανός συγγραφέας)

Αυτό σημαίνει ότι υποσυνείδητα ο συγγραφέας πιστεύει και καλοπιστεύει στο Θεό, όχι όμως αυτόν των παπάδων, αλλά σε ένα εσωτερικό δικό του Θεό. Όπως όλοι οι σκεπτικιστές.

(σχόλια Στ.Γ.Κ)


Σχολιάστε