Οι “βολεμένοι” εκπαιδευτικοί
Posted on 17 Σεπ, 2013 in Σχόλια | 0 comments
ΟΙ «ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ» ΕΚΠ/ΚΟΙ (Χ.Ν., 17-9-13)
«ΔΟΥΛΕΨΑ τα 5 πρώτα χρόνια της εκπ/κής μου καριέρας στην τελείως άγνωστη κι απομακρυσμένη Σύμη (Δωδεκάνησα). Απείχε από τον τόπο μου (Κιλκίς), όσο η γη από τον ουρανό! Έπαιρνα κάθε χρόνο, ή στις γιορτές, δυο λεωφορεία (Κιλκίς-Θεσσαλονίκη-Αθήνα). Έπειτα ένα καράβι από Πειραιά για Ρόδο, κι άλλο ένα από Ρόδο για Σύμη. Τουλάχιστον δυο μέρες στο πόδι…
«ΚΙ ΟΜΩΣ, για τον κόσμο ήμουν… βολεμένος, ενώ για τη χουντική κυβέρνηση «τεμπέλης»! Αν είχα δημιουργήσει οικογένεια, δεν θα ήξερα που να την «παρκάρω»: Κιλκίς, Θεσσαλονίκη, Αθήνα ή Σύμη; Και τα ενοίκια; Και η διαβίωσή της;
«ΜΕ μισθούς πείνας και τότε, με υποβαθμισμένους πένητες εκπ/κούς και ταλαιπωρημένη εκπ/ση. Πού να σκεφτείς το γάμο; Ίσα ίσα που θρέφαμε τον εαυτό μας… Αργότερα ήλθαν τα υπόλοιπα…
«ΚΙ ΟΜΩΣ, επιβιώσαμε! Κάθε χρόνο αναπτερωνόταν η ελπίδα για μετάθεση ή απόσπαση. Φρούδα ελπίδα. Έπρεπε να… ωριμάσει η ιδέα στο υπουργείο. Πολιτικό μέσο, ούτε κατά διάνοια! Έτσι πέρασαν 5 χρόνια άνετου… βολέματος!
«…ΤΑ ΙΔΙΑ, πιθανόν και χειρότερα, ζουν σήμερα πολλοί εκπ/κοί: ίσως με διαλυμένες οικογένειες, με ελάχιστες αποσπάσεις ή συνυπηρετήσεις. Με τη νέα αρβανιτοπούλεια «αναδιάταξη προσωπικού», (θα) είναι συνηθέστερο κάθε χρόνο να αλλάζει κανείς τόπο διαμονής, χωρίς να ξέρει πού θα βρίσκεται την επόμενη χρονιά!
«ΚΙ ΟΜΩΣ, θεωρούνται οι εκπ/κοί οι… βολεμένοι! Υπάρχει σήμερα άλλο επάγγελμα με τόσους «περιπλανώμενους Ιουδαίους»; Με μετακινήσεις από σχολείο σε σχολείο, από νησί σε νησί, από περιφέρεια σε περιφέρεια: Με ψάξιμο κάθε χρόνο άλλου σπιτιού, με μεταφορά των υπαρχόντων σου αλλού (λόγω τουριστικής σεζόν) και ξανά-μανά τα ίδια;
«ΚΙ ΟΜΩΣ, η πολιτεία και η κοινωνία τους θεωρεί… βολεμένους! «Έχεις δουλειά», σου λένε. Με μισθούς των 640 ευρώ το μήνα (πρωτοδιόριστος), με ενοίκια και εισιτήρια πανάκριβα, με αποκλεισμούς στα ερημονήσια ή τα χωριά τους χειμώνες, με το φόβο της απόλυσης «Δαμόκλειο σπάθη» κ.ά, και με το να σου ζητούν να προσφέρεις τη «χαρούμενη γνώση» στα Ελληνόπουλα, είναι να μη σκέφτεσαι την απεργία διαρκείας ή την παραίτηση;
«ΚΙ ΟΜΩΣ! Σου λένε δεν πρέπει να παραπονιέσαι… Είσαι βολεμένος! Ταπεινωμένος θέλουν να πουν. Έτσι ταπεινωμένο όπως θέλει το δημόσιο σχολείο το κεφάλαιο, η τρόικα, τα κόμματα εξουσίας. Όχι, όμως και το όνειρό σου, η παιδεία, η συνείδησή σου. (Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ, ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ…
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ εξαιρετικά σε κυβερνώντες και φορείς της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι πρώτοι ανησυχούν, οι δε φορείς της εκπαίδευσης (ιδιαίτερα της Μ.Ε.) απεργούν από χθες. Να, πως παρομοιάζει την (κάθε) δημόσια Παιδεία ο Νίκος Καββαδίας:
«Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά».
[Νίκος Καββαδίας, Παραλληλισμοί, Από τη συλλογή Μαραμπού (1933), σελ. 52, 4η έκδ. Άγρα, 1990]
ΠΑΝΤΕΡΜΗ Ελληνική Παιδεία: Κατάντησες η Ψωροκώσταινα του 21ου αιώνα. Καχεκτική στο σώμα, ξεδοντιασμένη από την ελευθερία της δημιουργικότητας και το πνεύμα της δημοκρατίας, εκφοβισμένη και απειλούμενη από το κράτος της εξουσίας, άθυρμα των κομμάτων και απο-κομμάτων, βρίσκεσαι σε διαρκή «ελεύθερη πτώση». Με δασκάλους σε συνεχή «κινητικότητα», με συρρίκνωση τμημάτων, στίβαγμα μαθητών και απολύσεις εκπ/κών, ποιος να σου μιλήσει για τη «χαρά» που θέλει από σένα ο ποιητής; (Στ.Γ.Κ.)
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ
ΜΕ ΓΛΑΦΥΡΟ, συγκινητικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο, ο κ. Μανώλης Δρακάκης, εκπ/κός (Φυσικός), έθεσε ένα φλέγον θέμα (Χ.Ν., 16/9)στους φορείς και την κοινωνία των Χανίων: τι γίνεται με τους αποδεδειγμένα άπορους φοιτητές ή αυτούς των οποίων οι γονείς τους βρέθηκαν ξαφνικά στην ανεργία, και αδυνατούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους;
ΕΙΝΑΙ πολύ ωραίο (και κολακευτικό για την πόλη μας) το «Δεν θα φύγω από τα Χανιά χωρίς πτυχίο…», που εξομολογήθηκε ένας τέτοιος φοιτητής του Π.Κ. στον κ. Μ. Δρακάκη, τονίζοντάς του τη διακαή επιθυμία να πάρει οπωσδήποτε το πτυχίο, όσο και την αγάπη του για μια πόλη που όμως του είναι «αφιλόξενη».
ΑΛΗΘΕΙΑ, τι κάνουν τα Χανιά για τους φοιτητές τους; Ή τι θα έπρεπε να κάνουν για τέτοιες περιπτώσεις; Ο κ. Δρακάκης προτείνει και πολύ σωστά: «Να τους εντάξει (ο Δήμος Χανίων) σε κάποιο πρόγραμμα αλληλεγγύης ή να συγκροτήσει ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας για φοιτητές, σε συνεργασία με το Π.Κ. και το ΤΕΙ.»
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, εδώ θα μπορούσε να συνδράμει η Μητρόπολη Χανίων, ο Εμπορικός Σύλλογος, το Εργατικό Κέντρο, τα Επιμελητήρια της Πόλης, η Περιφέρεια…, αλλά και κάθε πολίτης που θα ήθελε να βοηθήσει τους νέους μας. Αλληλεγγύη, λοιπόν, όχι μόνο για ένα πιάτο φαί, αλλά κυρίως για μια στοιχειώδη απασχόληση των νέων μας, ώστε αυτή η γενιά να κρατηθεί ζωντανή πραγματοποιώντας τα όνειρά της… (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Ωραίο, αλλά παλαιοπασοκικό το νέο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ που ερρίφθη προς …λαϊκή κατανάλωση, από τον κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και μπορεί, αν ο λαός θέλει και μάχεται»!
Θυμίζει, λίγο πολύ, εκείνο το γνωστό σύνθημα-προτροπή, πριν από κάθε μάχη, που κρυφόλεγαν οι αξιωματικοί που αγωνίζονταν στα μετόπισθεν:
«Εμπρός να σκοτωθείτε, για να δοξαστούμε»!
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
