Tι νέοι που φτάσαμεν εδώ… ( Καρυωτάκης Kώστας)
Posted on 6 Ιουλ, 2013 in Ποιηση | 0 comments
[Πόσο επίκαιρος και αντιπροσωπευτικός είναι της κάθε εποχής που οι νέοι συνθλίβονται από κατστάσεις που τους υπερβαίνουν .
Μια φράση γραμμένη σ΄ένα τοίχο στα Χανιά του 2013 τα λέει όλα : ΜΕ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ!
Στ.Γ.Κ.}
Tι νέοι που φτάσαμεν εδώ… ( Καρυωτάκης Kώστας)
«Tι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ’ τ’ όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.
Mε μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νιώθουμε τ’ άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.
H ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Kι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ’ ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να ‘χουμε, τι να ‘χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!»
(από τα Ποιήματα και Πεζά, «Ερμής» 1972)
