Η πολιτική των ξένων…
Posted on 21 Φεβ, 2013 in Σχόλια | 0 comments
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ (Χ.Ν., 21-2-13)
ΑΦ΄ΟΤΟΥ γίναμε ελεύθερο κράτος, κοντά 200 χρόνια, οι λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις δεν παρέλειψαν να μας «προστατεύουν», να μας «αγαπούν» και να μας αγκαλιάζουν, μέχρι ασφυξίας…
ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ πάντα φυσικά! Που άλλοτε θα είναι στρατιωτικές Βάσεις τους, άλλοτε τα αεροπλάνα, άλλοτε τα υποβρύχια κι άλλοτε οι φρεγάτες τους.
ΚΙ ΑΣ μην έχει ο λαός να φάει, σήμερα. Κι ας εκτινάχθηκε η ανεργία στο 30 %!
ΕΜΕΙΣ πάλι, έχοντας την «ηθική υποχρέωση» απέναντί τους, επειδή συνέβαλαν στο να απελευθερωθούμε, υπογράφουμε ποικίλες ετεροβαρείς οικονομικές και άλλες «συμμαχικές» συμφωνίες.
ΑΥΤΟ είναι μια πάγια και αναντίρρητη τακτική μας. Είτε πρόκειται για Ευρωπαίους, είτε για τις ΗΠΑ.
ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ παρουσιάζονται ως… επιτυχίες της εκάστοτε κυβέρνησης, από δε τους συμμάχους ως «φιλικές» κινήσεις, για «αλληλεγγύη» και βοήθεια στο λαό μας.
ΔΕΝ ΜΑΣ ξενίζει η προχθεσινή… διευκρίνιση του Γάλλου προέδρου, κ. Φρανσουά Ολάντ. Είπε (19/2): «Δεν ήρθα εδώ για να πουλήσω όπλα, το άκουσα και αυτό. Ήρθα εδώ για αλληλεγγύη και για εμπιστοσύνη»!
…ΑΛΛΑ στην παγκόσμια σκακιέρα της πολιτικής και της διπλωματίας, όπως έλεγε και η «σιδηρά Κυρία» της βρετανικής πολιτικής η κα Θάτσερ, «δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα».
ΨΗΦΟ «εμπιστοσύνης» μας έδωσε και η κα Μέρκελ, πριν τον κ. Ολάντ. Κι αυτήν ανανεώνει τώρα και ο, κατά τα άλλα συμπαθής, πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Αλλά πίσω από κάθε «ψήφο», αγνοούμε πάντα ποια οικονομικοπολιτικά δεσμά χαλκεύονται-με μίζες- και για πόσα χρόνια: από μιράζ και φρεγάτες, μέχρι Τσιχατζόπουλους και Ζήμενς, έχουμε χορτάσει. (Στ.Γ.Κ., stcloris.gr)
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ…
- «Ήρθα ως φίλος της Ελλάδας. Βλέπω ότι έχετε φθάσει στα όρια, αλλά οι προσπάθειες δεν έχουν γίνει άδικα» (ο Πρόεδρος της Γαλλίας, ο κ. Φρανσουά Ολάντ, στον ημέτερο ΠτΔ, 19/2).
[-Με άλλα λόγια, «η μεν εγχείρηση επέτυχε, ο δε ασθενής απέθανε»!]
- «Η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστροφική για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, γιατί κι άλλες χώρες θα είχαν ακολουθήσει και θα ήμασταν ακόμη σε κρίση. Αυτό που απειλεί την Ευρώπη σήμερα δεν είναι η οικονομική αλλά η πολιτική κρίση».(ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ στον ΠτΔ, κ. Κάρολο Παπούλια, 19/2)
[-Οικονομία ή πολιτική; Αιώνια διαμάχη για το πάνω χέρι, με έτσι κι αλλιώς παντοτινά θύματα τους λαούς…]
- «Στις δύσκολες ώρες φαίνονται οι καλοί φίλοι, όπως λέει μια ελληνική παροιμία», είπε χαρακτηριστικά Κάρολος Παπούλιας στον κ. Ολάντ. «Είπατε ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλα βάρη. Έχει δώσει πάρα πολλά και έχουν εξαντληθεί οι αντοχές του. Είμαστε μπροστά από κοινωνική έκρηξη, αν συνεχίσει να πιέζεται ο ελληνικός λαός. Η παρουσία σας εδώ είναι ανάσα στην προσπάθεια να βγούμε από την κρίση». (Κάρολος Παπούλιας, 19-2-13)
[-Παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του!] (Στ.Γ.Κ.)
«ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ…»
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία, ευτυχώς μέχρι τώρα, δεν έχει διαρραγεί πλήρως. Ο θεσμός της οικογένειας καλά κρατεί, αν λάβουμε υπόψη μας τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων ή και χαμηλοαμοιβόμενων εργαζομένων. Που βρίσκουν στέγη και αποκούμπι στην οικογένεια. Ευτυχώς υπάρχουν και οι συνταξιούχοι γονείς που «τσοντάρουν», όσο μπορούν, τα παντρεμένα παιδιά τους ή κρατούν τα εγγόνια.
ΕΙΝΑΙ αξιοσημείωτη η διαπίστωση της κας Άννας Παγοροπούλου, επίκουρης καθηγήτριας Ψυχολογίας (Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο), για την αλληλουχία και την αλληλοβοήθεια των γενεών στην εποχή μας.
ΣΤΟ προχθεσινό σεμινάριο με θέμα «Εφαρμοσμένα θέματα Παθολογίας Γήρατος» που οργάνωσε το ΔΟΚΟΙΠΗ/Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου Χανίων, η κα Παγοροπούλου τόνισε μεταξύ άλλων: «Στις μέρες μας οι άνθρωποι μπορεί να διαφοροποιούνται σε πολλούς τομείς, όμως υπάρχει μια αξία που συναντάται σε όλους το ίδιο, και αυτή δεν είναι άλλη από τη σπουδαιότητα του να μεγαλώνει κανείς παιδιά. Επειδή όμως αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν και κατά συνέπεια γερνούν, αποτελεί χρέος μας να λειτουργήσουμε απέναντί τους ανταποδοτικά για ό,τι έχουν προσφέρει στην κοινωνία μας ως τώρα και έτσι να συνεχίσουμε να παρέχουμε τη φροντίδα μας αδιάκοπα σ΄ αυτούς».
ΒΕΒΑΙΑ, στις άγριες εποχές που ζούμε, αυτό είναι ευκταίο αλλά συνήθως όχι και πραγματοποιήσιμο… Όμως, δεν πιστεύουμε να φτάσουμε στο σημείο να μιμηθούμε τους Κινέζους: ένα λαό με μεγάλη παράδοση σεβασμού στους ηλικιωμένους γονείς. Διαπιστώνεται εκεί πλήρης διαρραγή των οικογενειακών δεσμών, τόσο που με νόμο (!) οι γονείς θα προσφεύγουν στα δικαστήρια, αν θεωρούν ότι τα παιδιά τους δεν τους επισκέπτονται τακτικά ή δεν τους προσφέρουν την απαραίτητη φροντίδα. Νέοι καιροί, νέα ήθη! Όσο για το κράτος, ε, αυτό μάλλον δεν υπάρχει… (Στ.ΓΚ.)
