Τα παιδοπολίτικα (λίγα για τον “Αγ. Δημήτριο” Θεσσαλονίκης)
Posted on 19 Νοε, 2012 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 commentsΗ ΠΟΛΗ ΜΟΥ, ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ…
(Απόσπασμα ευρύτερου κειμένου, από τα “Χ.Ν.”, 19-11-12, Στ.Γ.Κ.)
(…) Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ είναι μια πόλη που σε ταξιδεύει. Προσωπικά, με έχει διαποτίσει με εικόνες και σημαντικά γεγονότα στα πρώτα μου χρόνια. Είναι πόλη αμάλγαμα πολυποίκιλων στοιχείων, που το καθένα τους είχε και έχει μια ιδιάζουσα βαρύτητα. Πρόσωπα, καταστάσεις, μνημεία, μαρτυρίες μετουσιώνονται σε λέξεις που γίνονται ένα με την ύπαρξή σου: Λέξεις τρυφερές, αιχμηρές, κοφτερές, ματωμένες, απλές, πολυπρόσωπες, χαρούμενες, αμφίσημες, αγαπημένες… Λέξεις που παλεύουν με τη φθορά του χρόνου και τη λήθη που γεννάει η απόσταση. Η δική μου ζωή είναι μοιρασμένη στα δυο: η μισή ανήκει στην πόλη του Μυροβλήτη, η άλλη μισή στη Σύμη, το Κιλκίς, τα Χανιά…
…ΑΠΟ ΤΑ ΕΚΑΤΟΧΡΟΝΑ της επανελληνοποίησης της πόλης του Αγίου (26 Οκτ. 1912), έζησα τα τριάντα της (1948-1978). Η πόλη ξαναντύνεται τα χρώματα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, κάθε που ένα τηλεφώνημα, ένα e-mail, ή μια φωτογραφία, την ξαναφέρνουν στη σκέψη μου. Όπως τώρα που τα εκατογραφήματα γι αυτήν πληθαίνουν στον Τύπο, οι εκπομπές στην ΕΡΤ3 είναι πάμπολλες, οι συζητήσεις ατέλειωτες.
ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, τα χρόνια της ζωής στη συμπρωτεύουσα! Η Θεσσαλονίκη στάθηκε η πρώτη γαληνεμένη μου νύχτα, η πρώτη θάλασσα, το πρώτο τράμ, το πρώτο τρένο, η πρώτη παιδική παρέα, το πρώτο παιχνίδι, η πρώτη τάξη στο Σχολείο, ο πρώτος κινηματογράφος, το πρώτο θέατρο… Εκεί στον παλιό σκουριασμένο Σιδηροδρομικό Σταθμό, με τις λάσπες και τα κρύα, μάθαμε να ψελλίζουμε την αλφαβήτα. Θυμάμαι στον ίδιο λασπόδρομο να διαβαίνουν οι ισχνοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι ζωηρές καπνεργάτριες και οι εργάτριες των υφαντουργείων, που ξεκινούσαν με το χάραμα και την υγρασία να πάνε στη δουλειά.
ΜΙΑ ΖΩΗ, πολλές ζωές, σωρευμένες σε μια πρέζα χρόνου της πόλης…
Η «γειτονιά μας» ήταν η μεταπολεμική οδός 26ης Οκτωβρίου. Με τα πορνεία, τα βρόμικα στενά, τα φτηνά ξενοδοχεία, τα καπηλειά που έβγαζαν στην πλατεία Μεταξά. Το περιθώριο κυριαρχούσε τη νύχτα, οι σαλταδόροι τη μέρα… Η Παιδόπολη «Άγιος Δημήτριος» είχε μια αψιδωτή είσοδο που σε έμπαζε στο χώρο μιας παλιάς περιφραγμένης στρατώνας. Ο κ. Σταύρος, ο νυσταγμένος γερο-θυρωρός, ήταν ο κέρβερος της πύλης. Τα ψηλά βυζαντινά τείχη στα βόρειο-ανατολικά, ο καλαμένιος μικρός «Παράδεισος» στο κέντρο, το ρυάκι που περνούσε αμίλητο στη μέση, ο κηπάκος με τις σκούπες και τα χρυσόψαρα, το αναρρωτήριο των παιδιών, το τεράστιο τετράγωνο διώροφο κτήριο/υπνωτήριο, τα διπλά σιδερένια κρεβάτια με τα στρατιωτικά στρώματα, τα κοινά λουτρά, οι ομαδάρχισσες, τα αναγνωστήρια, οι κυρίες των τιμών, ο Αρχηγός, το πάντα σκονισμένο γήπεδο, οι χαλασμένες μπασκέτες…, όλα αυτά αποτελούσαν τον μικρόκοσμό μας.
Ο «ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ» υπήρξε μια Παιδόπολη-γέφυρα, για ανώτερες σπουδές (Αθήνα- Θεσσαλονίκη), για τεχνικές σχολές, ή για επιστροφή στο χωριό. Στο Στ’ (εξατάξιο) Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης στη Συγγρού είχαμε βλοσυρούς αλλά σεβάσμιους και σοφούς καθηγητές. Γεγονότα όπως ο απαγχονισμός των Καραολή και Δημητρίου από τους Βρετανούς, οι μαθητικές διαδηλώσεις, αργότερα η δολοφονία του Λαμπράκη, οι «εθνικές» σχολικές γιορτές, οι γυμναστικές επιδείξεις, οι παρελάσεις, τα «κοινωνικά φρονήματα», οι γονείς πολλών συμμαθητών/συμπαιδοπολιτών στα ξερονήσια ή σε χώρες του Ανατολικού Μπλοκ…, συνετέλεσαν στο να πολιτικοποιηθούμε γρήγορα. Έπειτα ήλθε η «άγαρμπη» εφηβεία, τα γαλλικά στο «Δελασάλ», το φροντιστήριο, τα μπιλιάρδα με την παρέα, τα τζουκμπόξ, το Ωραιόκαστρο, οι πλατωνικοί έρωτες, η μυθοποίηση/ αποθέωση της γυναίκας, οι εισαγωγικές εξετάσεις, ο «γέρος της Δημοκρατίας», η Ε.Κ., οι Κένεντι, το 1-1-4, το Πανεπιστήμιο… (St.G.K., 19-11-12)
————————————————
Από την κα Εύη Ντινοπούλου – καθηγήτρια του ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ- και τους μαθητές της, το παρακάτω γλυκόπικρο, νοσταλγικό τραγούδι για τα παιδικά-παιδοπολίτικα, και όχι μόνο- χρόνια, αλλά και για τη νιότη που φεύγει ανεπιστρεπτί. (Στίχοι-μουσική της ίδιας. Εκτέλεση από τους μαθητές της. Πάντα τέτοια):
http://www.youtube.com/watch?v=a4zBwHCQQbE
[πληκτρολογήσετε στο Ιντερνετ] ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΜΑΥΡΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ
