Απληστίας εγκώμιον…
Posted on 30 Ιουν, 2012 in Ποιηση, Σχόλια | 0 comments[Ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα-ίσως το πιο επικίνδυνο-είναι η απληστία. Το κέρδος εις βάρος των άλλων είναι φαίνεται στη φύση του ανθρώπου. Την πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι των κοινωνιών. Το ζούμε εδώ και τρία χρόνια τόσο έντονα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες περιγραφές. Πιασμένοι στη μέγγενη της απληστίας των περίφημων... αγορών, είναι αδύνατο να απαλλαγούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης , της φτώχειας ολοένα και περισσοτέρων ατόμων, των αυτοκτονιών-πάνω από 2.500 άτομα μέσα σε δυο-τρία χρόνια-της ανικανότητας των πολιτικών μας να δουν από κοινόυ το πρόβλημα. Εκτός κι αν και οι ίδιοι είναι μέτοχοι της απληστίας..., Στ.Γ.Κ.]
Η Κική Δημουλά μας τα λέει όμορφα:
“Η ταχεία ανάρρωση της απληστίας
Ακούω μεσημεριάτικα το λαχειοπώλη
να προσκαλεί αγοραστές στο γέλιο της τύχης.
σπρώχνω πιό πέρα την εγρήγορση
μου πιάνει όλο το χώρο και το ρίχνω
σε μιά τρελή ονειροπόληση,
αμύθητα πως θα άλλαζε η ζωή μου
άν κέρδιζα ένα
ανισόρροπο λαχείο.
Θα ξαναέχτιζα την πείρα μου με θέα
τους απέραντους κατάφυτους ξενώνες.
Επικλινείς σκεπές να μη λιμνάζουν
θέατρα και δάκρυα κακοκαιρίες ρόλων.
Στους κήπους διάχυτα αγάλματα
κομμωτές της ποικιλίας και της πρόβλεψης.
Αγάλματα νεράκια με την πετονιά ροή τους
να ψαρεύουν όσο θέλουν σιντριβάνια.
Μάκρος μυστηριώδες βουβός θαυμαστής
θα παίρνει από πίσω τις αλέες
άηχα θα τις ακολουθεί πατώντας
μέσα στον ίδιο θόρυβο βημάτων που αδειάζουν
εκείνες καθώς προχωρούν. Ώσπου
να τις χάσει ξαφνικά – θα του κρυφτούν
σε κάποιο άλλο σχέδιο περιπάτου.
Θ΄αγόραζα λιμάνια αυτοκίνητα ρολόγια ιλιγγιώδη
την κάθε ώρα μου θα ΄ρχόταν ο δικός της
σωφέρ να την παίρνει – θ΄αγόραζα
όλη την άγονη γραμμή επιπλωμένη
με καινούργιους επιβάτες
και πολυτελέστατους καπνούς – θα δρομολογούσα
το πρώτο μακρινό μου εκείνο τρένο,
νεόνυμφη που ήμουν με ταξίδι
άμαθη στα χάδια των συνόρων
στην αγρυπνία των σταθμών και ξένων τόπων
που τίναζαν απρόσεκτα της ονομασίας τους
την καύτρα στα μάτια της ταχύτητας και φεύγαν.
Wagon lit – τότε που πρωτοβλέποντας
τον καναπέ να γίνεται κρεβάτι
ταξίδεψα πως όλα μετατρέπονται
από αναπαυτικό σε αναπαυτικότερο.
Θ΄άρπαζα θα έδιωχνα θ΄ανέβαζα
θα ποδοπατούσα θα φοβέριζα θα σκόρπιζα θα νόμιζα
θα γκρέμιζα και σε τρείς μέρες θα ξανάκτιζα
θα με τρέμαν οι στερήσεις.
Γιά να μπορέσω έτσι θρασύτατα ισχυρή
ν΄αγοράσω πιά την ανάστασή σου.
Σωστά το άκουσες, μή μελαγχολείς.
την ανάστασή σου.
Είδες ποτέ του θαύμα να χάλασε χατίρι
παραμυθένιας τύχης;
Χωρίς παζάρια θα ΄δινα πίσω όσα κέρδισα
και θα γυρίζαμε πεζή, απίστευτοι στο σπίτι.
Θα ξάπλωνες εκεί, στη συνέχειά σου.
Θα ΄γερνα κι εγώ, διπλανή αμύθητα.
Κι αφού βεβαιωνόμουνα πως έχεις προσδεθεί
καλά πάνω στο σώμα σου
πως κούμπωσες καλά την ασφαλή επιστροφή σου
θα το ΄ριχνα σιγά-σιγά
σε μιά τρελή ονειροπόληση,
αμύθητα πως θ΄άλλαζε η ζωή μου
αν κέρδιζα ένα
ανισόρροπο λαχείο.
Συγχωρήστε μου την… υπερκατανάλωση χώρου. Παρασύρθηκα.”
———————————————————–
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Πότε άραγε αυτό θα γίνει πραγματικότητα;
Ως πότε θα σώζονται οι τράπεζες και θα πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Ως πότε η πολιτική θα είναι υποχείριο των αγορών;
Ως πότε θα ψηφίζουμε ανδρείκελα του κεφαλαίου;
(30-6-12)
————————————————————
