Η σιωπή
Posted on 14 Ιαν, 2011 in Κείμενα | 0 comments“Ας μπορούσα να περάσω όλο το ταξίδι τούτο αμίλητος!
Μια κούρα πυθαγόρεια. Να καθαρίσω απ’ όλα τα λόγια που άκουσα και είπα,
ν’ αφήσω τη σιωπή ν’ απλωθεί δροσάτη, καταπράσινη, σαν περιπλοκάδα στα σωθικά μου!
Μα οι άνθρωποι είναι κοπάδι, δε σε αφήνουν.
Ζητούν να πιαστούν ο ένας από τον άλλον, ν’ ακουμπήσουν σαν τα πρόβατα λαιμό με λαιμό.
Φοβούνται τη σιωπή. Η φλυαρία μονάχα μπορεί να στερεώσει την καρδιά τους.”
[Νίκου Καζαντζάκη, Ταξιδεύοντας: Ιαπωνία –Κίνα]
Ευλογία ή κατάρα η σιωπή στην εποχή μας;
Κι αν μεν η φράση “λαλήσας , πολλάκις μετενόησα, σιωπήσας, μηδέποτε” προσιδιάζει σε πυθαγόρειους μαθητές ή στοχαστές, πόσο δικαίωμα έχουμε εμείς σήμερα- που τα πάντα ανατρέπονται γύρω μας “για ο καλό μας” και που οι αδικίες βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη- να σιωπούμε;
Ή, και το χειρότερο, να αδρανούμε περιμένοντας τον από μηχανής θεό να μας “σώσει”;
Στ.Γ.Κ.
