Tου έρωτα-2012
Posted on 13 Φεβ, 2012 in Ποιηση | 0 commentsΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (απόσπασμα, “Χ.Ν.”, 13-2-12, από Στ.Γ.Κ.)
… ΜΙΑ αναδρομή σε νοσταλγικές στιχοπλοκές, με μερική καταγραφή των παθών που ο έρωτας έφερνε άλλοτε, είναι αναζωογονητική, ξεχασιάρικη και στο πνεύμα της αυριανής ημέρας:
-Ανέκαθεν υπήρχε και υπάρχει η αδιέξοδη αμηχανία ή η αδυναμία στο να εκφράσουμε τον έρωτά μας με λόγια, επιστολές ή… έργα αγάπης:
• «Όταν σε βλέπω κ΄έρχεσαι τρέμ΄ η καρδιά μου τρέμει,
ωσάν το φυσοκάλαμο που το κτυπούν οι ανέμοι».
• «Αγνάντια μου και αντίκρυ μου ήρθες παρηγοριά μου,
να σου μιλήσω δε μπορώ και καίγεται ή καρδιά μου».
• «Άρχισε χέρι μου δεξί περίλαβε την πένα
τα βάσανα που πέρασα αγάπη μου για σένα».
-Το «ζωγραφιστό» πρόσωπο του έρωτα είναι η κύρια πηγή έμπνευσης. Όλα στην αγάπη γίνονται πινελιές:
• «Τα μάτια σου΄ ναι σαν ελιές, που είναι στο κλωνάρι,
τα φρύδια σου ζωγραφιστά σαν δυο μερώ φεγγάρι».
• «Τ΄ αχείλι σου΄ ναι κόκκινο σαν του λαγού το αίμα,
Κι άγγελος στο ζωγράφισε με διαμαντένια πέννα».
• «Τέσσερα προτερήματα έχει όλο σου το σώμα,
μάτια, φρύδια και μαλλιά και ζαχαρένιο στόμα».
-Εξυμνείται με κάθε τρόπο η ομορφιά, αλλά κι η γεμάτη πάθος σχέση. Με εικόνες ή παρομοιώσεις:
• «Ήντα το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι
οπού ΄χει μες στο σπίτι τση τον ήλιο, το φεγγάρι».
• «Μες στην καρδιά μου σ΄έβαλα, που να ΄θελε σε βάλω,
έκαμες ρίζες και κλαδιά πώς να ΄ρθω να σε βγάλω».
• «Σαράντα βρύσες με νερό κι εξήντα δυο πηγάδια
δε μου τη σβήνουν τη φωτιά που΄ χω στα φυλλοκάρδια».
-Ο (κάθε) ερωτευμένος εύχεται να συμμετέχει η φύση και το περιβάλλον στα πάθη του, σαν αντικρίζει (ή όχι)την κοπελιά του. Ένα θέμα ακαταμάχητο στην ερωτική ποίηση:
• «Ανοίξανε οι επτά ουρανοί και βγήκε μία πλάση
και βγήκε μια μελαχρινή τον κόσμο να κολάσει».
• «Όλος ο κόσμος να΄ ναι δω και μια ψυχή να λείπει,
μαύρος μου φαίνετ΄ ο ουρανός και σκοτεινό το σπίτι».
• «Να χαμηλώναν τα βουνά, Θε΄ μου χαμήλωσέ τα
Να΄ βλεπα την αγάπη μου κι ύστερα σήκωσέ τα».
-Να, κι ο έρωτας που μηχανεύεται τα πάντα, για να ξεπεράσουν τα εμπόδια οι ερωτευμένοι:
• «Έβγα στο παραθύρι σου και ρίξε τα μαλλιά σου
και κάμε σκάλα ν΄ ανεβώ, να΄ ρθω στην αγκαλιά σου».
-Οι γονείς, τα αιώνια εμπόδια στον έρωτα των νέων, καραδοκούν:
• «Ανάθεμα τη μάνα σου την τρομερή την ψεύτρα,
που δε μ΄ αφήνει να σε δω μια ώρα στη φινέστρα».
-Μονόλογος ο ερωτικός πόνος, μονόλογος βασανιστικός:
• «Πόσο τρελά σ΄ αγάπησα γλυκιά μου αγάπη πρώτη,
ρώτα τη δόλια μου καρδιά, τη μαραμένη νιότη».
• «Έρωτα που με σκλάβωσες δώσε μου και το βοτάνι,
γιατί γιατρός δε βρίσκεται τον πόνο μου να γιάνει».
• «Όταν ο ήλιος θα χαθεί και η σελήνη σβήσει
τότε και με η καρδούλα μου εσέ θα λησμονήσει».
-Η αγάπη δυνάστης και η αγάπη εκδικήτρια:
• «Μην αγαπάς πολλούς να διασκορπάς το νου σου,
αγάπα μένα μοναχά να μ΄ έχεις τ΄ ορισμού σου».
• «Να δάγκανα τ΄ αχείλι σου ώσπου να στάξει αίμα,
το αίμα να ΄πεφτε στη γη και συ σκληρή σε μένα».
-Έρωτας, μέχρι θανάτου:
• «Θα σ΄ αγαπώ εν όσο ζω και εις στο χώμα ακόμα,
αν οι νεκροί αισθάνονται θα σ΄ αγαπώ ακόμα».
-Ο παράφορος έρωτας που δε σβήνει και μετά το θάνατο:
• «Στο μέρος που θα με θάψουνε ποτές μη πλησιάσεις,
γιατί φοβάμαι πως κι εκεί φωτιά θα μου ανάψεις».
… ΜΙΚΡΟ «σεργιάνι» στα αιώνια πάθη του έρωτα. Μπορεί «οι κυβερνήσεις-να- πέφτουν», όμως-όπως έλεγε παλιό τραγούδι- «… η αγάπη μένει…». Μακάρι να υπήρχε ένας τέτοιος «σταθερός» και σφοδρός έρωτας των πολιτικών μας και γι΄ αυτό που λέμε πατρίδα.
ΕΡΩΤΑ ΕΣΥ… (Μάνος Χατζηδακις, “Ο Μεγάλος Ερωτικός”)
