Το σκάκι: H απλή, αλλά δυνατή πένα του Gazmet
Posted on 7 Φεβ, 2012 in Κείμενα | 0 commentsΣΚΑΚΙ
“Καθόμουν χθες σε καφετέρια στα δυτικά προάστια. Διάβαζα το «Ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» του Luis Sepulveda, πίνοντας έναν εσπρέσο. Με πλησιάζει ένας κύριος γύρω στα εβδομήντα περίπου. Καρό πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και ένα πρόσωπο από αυτά που έχουν πάντα μάτια χαμογελαστά. «Συγνώμη κύριε μήπως παίζετε σκάκι;» με ρωτάει. «Όχι» απαντώ κάπως ξαφνιασμένος. «Εντάξει» λέει χαμογελώντας και προχωράει πιο πέρα. Ρώτησε δυο – τρεις άλλους πελάτες αλλά ούτε εκείνοι έπαιζαν σκάκι. Το κουτί με το σκάκι το κρατούσε στο χέρι του και ήθελε να μοιραστεί με κάποιον θαμώνα την μοναξιά, τις σκέψεις, το πάθος του για το σκάκι. Αφού έψαξε και δεν βρήκε συμπαίκτες κάθισε σε ένα τραπέζι, άνοιξε το κουτί και άρχισε να αραδιάζει την Βασίλισσα, τον Βασιλιά, το Άλογο… Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που μετάνιωσα για το ότι δεν έμαθα σκάκι. Αυτή η πρόσκληση να μοιραστούμε το παιχνίδι είναι ο,τι καλύτερο μου έχει συμβεί τελευταία σε αυτή την πόλη”
Από : http://gazikapllani.blogspot.com/
Ακούστε το, είναι υπέροχο. Σε στίχους Μανώλη Αναγνωστάκη:
“Έλα να παίξουμε…
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε…
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που έρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε…
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα…”
