Mέρες κρίσης-Μέρες πίστης
Posted on 20 Δεκ, 2011 in Δοκιμές | 0 comments
Mέρες κρίσης-Μέρες πίστης (απόσπασμα από το ομότιτλο δοκίμιο, “Χ.Ν.”, 19-12-11, Στ.Γ.Κ.)
(…) ΠΑΡΑΛΛΗΛα με τους αιματηρούς πολέμους από τους οποίους πλουτίζουν τα «κοράκια» των πολεμικών βιομηχανιών, εφευρέθηκαν και οι οικονομικοί πόλεμοι: με αποκλεισμούς «μη συμμορφούμενων χωρών»(embargo) και «έμμεσους» πολέμους, με δολοφονίες ηγετών και «παράπλευρες απώλειες», με πόλεμο νομισμάτων και οικονομικές εξαθλιώσεις λαών, με «ελεγχόμενες» ή ανεξέλεγκτες πτωχεύσεις κρατών… Έναν τέτοιο οικονομικό πόλεμο ζούμε εδώ και 4 χρόνια στην Ευρώπη. Η χώρα μας αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης. Γι΄ αυτό και το τίμημα, εκτός από τα δυσβάστακτα πολλαπλά οικονομικά «χαράτσια», επεκτείνεται, δυστυχώς, και σε ψυχολογικά επίπεδα. Η οικονομική κρίση σήμερα στη χώρα μας είναι δυσανάλογη με την πραγματική οικονομία της. Η δε πολιτική εξουσία αποδεικνύεται υπέρμετρα ανίκανη να μας βγάλει από την τραγική κατάσταση. Αυτό που κινδυνεύει άμεσα είναι η υπόστασή μας ως ανεξάρτητο κι αυτόνομο κράτος…
***
… ΚΙ ΟΜΩΣ! Υπάρχει κάτι που κανένας πόλεμος δεν μπορεί να καταβάλει. Είναι η πίστη του ανθρώπου. Έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι σε κρίσιμες περιόδους η πίστη ενισχύεται περισσότερο. Όχι μόνον η κατά Απόστολο Παύλο θρησκευτική (χριστιανική) (1), αλλά γενικότερα η πίστη στις κρυμμένες δυνάμεις μας, η πίστη στο συνάνθρωπό μας, στην ομάδα. Απόδειξη; Η λέξη αλληλεγγύη αποκτά καθημερινά περισσότερο το πραγματικό της νόημα που είναι η βοήθεια, η συμπαράσταση, στους ασθενέστερους. Η αλληλεγγύη κι ο ανθρωπισμός ανάγονται κυρίως στη θρησκευτικότητά μας, στο «αγαπάτε αλλήλους» του Χριστού. Δεν παύει όμως να αποτελεί στοιχείο δράσης, πολυδράσης θα λέγαμε, ακόμη και ανθρώπων που δεν είναι θρησκευόμενοι…
ΘΕΩΡΟΥΜΕ πως η πίστη θα πρέπει να είναι «μια συνεχής απόδειξη του θαύματος της ζωής» που μας χάρισε ο Θεός. Όσο αναπνέουμε και ελπίζουμε, όσο ανακαλύπτουμε τα μυστικά της φύσης, του σύμπαντος και του ανθρώπου, όσο κατεβαίνουμε στα έγκατα του είναι μας κατανοώντας πάθη, αδυναμίες και αρετές, όσο ζούμε το μεγαλείο ή την ταπεινότητα γύρω μας…, οφείλουμε να λέμε πως «ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνο των θαυμασίων» του Μεγάλου Δημιουργού. Η δε οποιαδήποτε καταστροφή, όταν δεν μας σκοτώνει -όπως λέγεται- είναι τελικά μια απέραντη νίκη.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ γύρω μας αρχίζει με το πρώτο χάραμα της μέρας, με την πρώτη καλημέρα, το πρώτο γέλιο του μωρού που ξυπνά… Η κάθε μέρα είναι γεμάτη εκπλήξεις. Για να τις δούμε, αρκεί να παραμερίσουμε τα γκρίζα πέπλα της μιζέριας μας. Πώς; Μα, μπαίνοντας στον παρηγορητικό κόσμο της δημιουργίας και της προσφοράς προς τους άλλους. Ναι! Πίστη είναι η ακάματη δημιουργικότητά μας. Πίστη είναι η ανακάλυψη και η υπέρβαση των δυνατοτήτων μας… Πίστη είναι ότι όλα μπορούν να γίνουν πηγή αισιοδοξίας, ευκαιρία ανανέωσής μας.
ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ τη βλέπει κανείς μόνο με τα μάτια της ψυχής του. Την καταλλαγή από τις μπόρες και τις φοβερές προκλήσεις της ζωής τη βρίσκουμε στην ταπεινοφροσύνη, την ολιγάρκεια, την τέχνη, την πληρότητα μέσω του άλλου. Την απλή, μα δυνατή πίστη. Το λέει η ποίηση:
«Πιστεύω/ στα άνθη που φυτρώνουν στις ρωγμές των δρόμων
«Πιστεύω/ στις απλές λεξούλες οι ταπεινοί π΄αρθρώνουν
«Πιστεύω/ στο ηχηρό γελάκι ενός μωρού στον ήλιο
στη βροχή που πέφτει την απρόσμενη στη στέρφα γη (…)
«Πιστεύω/ στα γεμάτα δυσπιστία μάτια των εφήβων
Και στην αμφιβολία
αυτού του κόσμου για τον κόσμο αυτό!
«Μα, πιότερο πιστεύω/στης αγάπης το νανούρισμα μιας μάννας,
όταν κι αυτή αποκοιμιέται
με της ελπίδας το μειδίαμα στα χείλη…» (2)
***
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ των Χριστουγέννων, με τη συνοδεία ενός τρίγωνου, μιας μελόντικας, ενός ακκορντεόν, μιας λύρας, ή μόνο από τις απλές φωνούλες των παιδιών, δεν νομίζουμε να αντικαθίστανται από άλλο πιο αισιόδοξο μήνυμα των ημερών: μήνυμα «αναγέννησης» του ανθρώπου, «ανακαίνισης» της Κτίσης, «ευδοκίας» στους ανθρώπους», «ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», προσδοκίας του καλύτερου…
ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΟΥΜΕ για λίγο την παράλογη… λογική των αριθμών του Μνημονίου κι ας αφοσιωθούμε στην έννοια της πίστης. Επειδή, όπως λέει ο F. Nietzsche, «όταν κανείς πιστεύει, μπορεί να παραβλέψει-ακόμη και- την αλήθεια» των πραγμάτων. Όσο για την έμφυτη αμφιβολία που γεννιέται μέσα μας σχετικά με την έννοια της θρησκευτικής πίστης, όπως λέει ο Georges Bernanos, «είκοσι τέσσερις ώρες αμφιβολίας, αλλά ένα λεπτό ελπίδας» αρκεί για να ανατρέψει τα πάντα μέσα μας. Μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή μάς στρέφει από τη μη πίστη στην πίστη.
Η ΠΙΣΤΗ, θρησκευτική ή άλλη, δεν μπαίνει σε στεγανά, όπως η αντικειμενικότητα, η υποκειμενικότητα ή ο χρόνος. Δεν υπόκειται σε κριτήρια. Είναι μια από τις μεγαλύτερες Δωρεές του Θεού στον άνθρωπο. Από τον άνθρωπο εξαρτάται η χρήση της… Νομίζουμε όμως, πως από τη στιγμή που πιστεύει κανείς ειλικρινά σε κάτι, αρχίζει όχι μόνο να ζει πραγματικά τη ζωή του, αλλά αντιλαμβάνεται και το πώς πρέπει να τη ζήσει…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) Απ. Παύλου, Προς Εβραίους, 11: «1. έστιν δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων. 2. εν ταύτη γαρ εμαρτυρήθησαν οι πρεσβύτεροι».
-(2) Στ.Γ. Κλώρης, «Η Άλλη Χώρα», Credo, σελ. 18, Χανιά, 2003.
