ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ  (Old  Boy,  26-4-10)

(παρόλο ότι έχει γραφεί πριν … 18 μήνες, παραμένει επίκαιρο)

Τι έχω ως τώρα καταλάβει:

1) Μπορεί επί 36 χρόνια να μας κυβερνάνε εναλλάξ δύο συγκεκριμένα κόμματα, αλλά ο βασικός υπαίτιος που μας οδήγησε στην χρεοκοπία είναι τα δύο κόμματα της αριστεράς, που με τις απεργίες τους, τις διαδηλώσεις τους και τις καταλήψεις τους εμπόδισαν τα δύο κόμματα εξουσίας να προβούν εγκαίρως στις αναγκαίες τομές. Δηλαδή ασφαλώς και φταίνε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά η κύρια ευθύνη τους συνίσταται στο ότι άφησαν τους αριστερούς να κάνουν κουμάντο και δεν τους αντιστάθηκαν όταν έπρεπε. Στο χείλος του γκρεμού δεν μας οδήγησαν αυτοί που κυβερνούσαν, με τον τρόπο που κυβερνούσαν και τις πολιτικές που εφάρμοζαν, αλλά αυτοί που δεν κυβερνούσαν, που όμως συνειδητοποιούμε τώρα ότι ήταν οι αληθινοί μας κυβερνήτες. Οι αριστεροί πρώτα κατέστρεψαν τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και δυο δεκαετίες αργότερα και την Ελλάδα.

2) Υπάρχει μια απολιτική έννοια που ονομάζεται «πραγματικότητα». Η πραγματικότητα είναι έννοια οικονομικής υφής. Όταν η πραγματικότητα σου χτυπήσει την πόρτα, δεν έχει το παραμικρό νόημα να συζητάς πολιτικά και να αμφισβητείς το τι πρέπει να γίνει. Το τι πρέπει να γίνει δεν είναι πλέον αντικείμενο πολιτικών βαυκαλισμών, το τι πρέπει να γίνει προκύπτει τεχνοκρατικά με βάση αριθμούς και δείκτες. Αν δεν το βλέπεις, αν το αρνείσαι, είτε εξακολουθείς να εθελοτυφλείς είτε καταστροφικά εξακολουθείς να λαϊκίζεις.

3) Για την ακρίβεια λαϊκισμός και πολιτική σε μεγάλο βαθμό είναι ένα και το αυτό. Αυτό που συνηθίζαμε να αποκαλούμε πολιτική ήταν βασικά λαϊκισμός, ήταν αυτιστική άρνηση των αριθμών και των δεικτών, ήταν η ψευδαίσθηση ότι η πραγματικότητα μπορεί να παρακαμφθεί. Δεν μπορεί. Ένα κι ένα έκαναν, κάνουν και θα κάνουν δύο.

4) Η ευεργετική συνέπεια του σοκ που βιώνουμε είναι το σπάσιμο του παραμορφωτικού καθρέφτη μέσα από τον οποίο βλέπαμε τον εαυτό μας. Πίσω από τα θρυμματισμένα του κομμάτια που μας κατακόβουν, μπορούμε επιτέλους να μας αντικρίσουμε όπως πραγματικά είμαστε. Ζήσαμε καταβροχθίζοντας την υπεραξία του κράτους, ζήσαμε καταβροχθίζοντας την υπεραξία των κοινοτικών κονδυλίων. Ζήσαμε, συνεπώς, σαν παράσιτα.

5) Το να λες ότι ναι μεν η ελληνική κοινωνία είναι από πάνω ως κάτω άρρωστη, ναι μεν χαρακτηρίζεται από φαυλοκρατία, αναξιοκρατία, αγκυλώσεις και όλων των λογιών τα ελλείμματα, αλλά ταυτόχρονα και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έχει εντονότατα σημάδια σήψης στο κορμί του, δεν αποτελεί παρά μια ακόμα δικαιολογία, παρά έναν ακόμα μας αυτισμό, παρά μια ακόμα απέλπιδα προσπάθεια να ρίξουμε μέρος της ευθύνης κάπου αλλού. Όχι, λοιπόν. Φτάσαμε ως εδώ επειδή φταίμε εμείς και μόνο εμείς. Ας αφήσουμε το οικονομικό σύστημα ήσυχο ή ας ορθοποδήσουμε πρώτα και τότε θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε μια -ακαδημαϊκή- συζήτηση και για τις παθογένειες του καπιταλισμού.

6) Όταν με την βοήθεια των μέτρων το απόστημα σπάσει και το πύον αρχίσει να χύνεται, όταν τα επώδυνα χρόνια αρχίσουν να περνούν, τότε ίσως μπορέσουμε να χτίσουμε σιγά σιγά μια κοινωνία που θα λειτουργεί υγιώς. Ναι, δεν είμαστε τυφλοί. Ξέρουμε ότι θα λειτουργεί ταυτόχρονα και νεοφιλελεύθερα. Δεν σημαίνει ότι υγεία και νεοφιλευθερισμός ταυτίζονται. Στην ψυχή μας τουλάχιστον, στο DNA μας. Αλλά οι αγορές είναι ευνοϊκά διακείμενες απέναντι στον νεοφιλευθερισμό κι αυτό δεν είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε. Κάτι τέτοιο σε περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης οικονομίας δεν θα ήταν απλά ουτοπικό, αλλά και λίαν επικίνδυνο, αφού οι αγορές θα εκτροχιάζονταν αν διαπίστωναν να φυτρώνουν εκ νέου τέτοιες πεθαμένες συζητήσεις. Οπότε στην παρούσα φάση, στα χρόνια δηλαδή που έρχονται, ο εθνικός μας στόχος πρέπει να είναι το νοικοκύρεμα, το ξερίζωμα κάθε αγκύλωσης και κατάλοιπου που ανεβάζει το εργασιακό κόστος πλήττοντας την ανταγωνιστικότητα (όπως είναι κατ’ εξοχήν η επιμονή στο χρεοκοπημένο μοντέλο των συλλογικών διαπραγματεύσεων που απαγορεύει στον κάθε εργαζόμενο και στον κάθε εργοδότη ελεύθερα να καθορίσουν το κατώτερο ύψος του μισθού) και τελικά η δόμηση μιας κοινωνίας που θα μπορεί μια μέρα στο μέλλον να ξαναβγεί στις αγορές και να ξαναδανειστεί με τις δικές της δυνάμεις. Αυτό είναι ένα όραμα εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας που αξίζει τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνουμε.

7) Ως τότε, επειδή θαύματα δεν γίνονται και νοοτροπίες δεν ξεριζώνονται από την μια μέρα στην άλλη κι επειδή είναι βέβαιο ότι οι αριστεροί θα αντιδράσουν, απαιτείται μια ριζική διαφοροποίηση στην στάση του κράτους απέναντι σε κάθε περιστατικό ανομίας. Ο νόμος πρέπει να αρχίσει επιτέλους να γίνεται σεβαστός αντί για κουρελόχαρτο. Όλοι οι νόμοι, από τον πιο ασήμαντο έως τον πιο σημαντικό. Με την πιθανή εξαίρεση του σημαντικότερου, των διατάξεων δηλαδή του Συντάγματος που ορίζουν ποιά είναι τα αρμόδια όργανα άσκησης των εξουσιών. Εξαίρεση που γίνεται μόνο και μόνο επειδή αφενός αυτή είναι η πραγματικότητα (και η πραγματικότητα εκτός από εκτός πολιτικής έννοια είναι και εκτός Συντάγματος έννοια) και αφετέρου επειδή η λαϊκή εντολή στις εκλογές έχει εντελώς συνειδητά τον χαρακτήρα λευκής επιταγής. Μπορεί κανείς με τρόμο να φανταστεί ένα πολίτευμα που η ψήφος σε ένα κόμμα θα σήμαινε και την υποχρέωση του να εφαρμόσει όσα προεκλογικά δεσμευόταν ότι θα εφάρμοζε. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα βαθιά λαϊκίστικο πολίτευμα που διασώζεται ακριβώς επειδή υπάρχει η δικλίδα της λευκής επιταγής, πάνω στην οποία οι πολιτικοί μπορούν να γράφουν οτιδήποτε απαιτείται προκειμένου η χώρα να συμμορφώνεται με την πραγματικότητα.

Αλλά αυτό καμιά φορά χρειάζεται κότσια, χρειάζεται συναίσθηση της ευθύνης, χρειάζεται ένα πολιτικό σύστημα που θα έχει κόμματα εξουσίας τα οποία θα μπορούν να πάρουν την κρίσιμη ώρα κάθε αναγκαία απόφαση, οσοδήποτε επώδυνη κι αν είναι. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να πούμε ότι αυτό που μας κρατά αυτή τη στιγμή όρθιους είναι -ναι, μη στραβώνεις- ο επάρατος δικομματισμός. Κι όσο κι αν έχει μέρος της ευθύνης που φτάσαμε στο χείλος, είναι ταυτόχρονα εκείνος ο μόνος που μπορεί να μας συγκρατήσει από το να πέσουμε, την ώρα που οι αριστεροί θέλουν να μας δώσουν μια και να τσακιστούμε προκειμένου να ξεκινήσουν την επανάστασή τους πάνω στη σύνταξη που δεν θα πάρεις, γιαγιάκα, πάνω στον μισθό που δεν θα σου καταβληθεί, δημόσιε υπάλληλε. Αλλά δεν θα τους αφήσουμε. Είναι πάνω απ’ όλα στη δική σου συνείδηση που έχουν χρεοκοπήσει και αυτοί και οι πρακτικές τους.

9) Κι είναι ακριβώς η δική σου συνείδηση που συνεχίζει να μας εκπλήσσει θετικότατα, με την ωριμότητά της, με την συνειδητοποίηση των δικών σου ευθυνών, με την συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.

10) Η δική σου συνείδηση είναι το μεγάλο μας αριστούργημα

————————————————————————————-

… Ποιος διαφωνεί; Το θέμα είναι τι γίνεται,  ή τι δεν γίνεται;