Πολυτεχνείου Ημέρα…
Posted on 17 Νοε, 2011 in Σχόλια | 0 comments
ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ… (όπως δημοσιεύτηκε στα “Χ.Ν.”, 17-11-11)
Η 17η Νοεμβρίου του 1973, έχει εγγραφεί στο υποσυνείδητο του Νεοέλληνα ως Ημέρα Μνήμης της θυσίας μιας γενιάς. Που, κάτω απ΄το σκληρό κι απάνθρωπο καθεστώς της Χούντας των επίορκων συνταγματαρχών, κλείστηκε στο χώρο του ΕΜΠ, και σαν σήμερα, αιματοκυλίστηκε από τα τανκς και τις δυνάμεις καταστολής. Ζητούσε τρία αυτονόητα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Που και στις μέρες μας, όχι μόνο παραμένουν ς αιτήματα, αλλά είναι εντονότερα και ουσιαστικότερα!
Επειδή πολλοί επιχείρησαν –και επιχειρούν ακόμη -να υποτιμήσουν τη θυσία των παιδιών εκείνων, αναφερόμαστε στο ρόλο της παραπληροφόρησης της εποχής: «Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα», έγραφε ο Τύπος. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση (1974), αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2.400 άτομα! Οι νεκροί (από 3-4 που έλεγε η χούντα) επισήμως διαπιστώθηκε ότι ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων του στρατιωτικού πραξικοπήματος, εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Όμως, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, επειδή, πολλοί νεαροί ή απλοί πολίτες βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη (και ό,τι θα επακολουθούσε), αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομεία…
Προς τιμήν του πρώτου νεκρού Εκείνης της Ημέρας, του Διομήδη Κομνηνού, έρχεται στη μνήμη μας το θαυμάσιο ποίημα του δημοσιογράφου, παραγνωρισμένου ποιητή και αγωνιστή Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή, με τίτλο «Στο Διομήδη Κομνηνό». Πρόκειται για ένα ποίημα γραμμένο ως καυστικό σχόλιο ενάντια στην «επίσημη», κυνική, αποπροσανατολιστική, χουντική ανακοίνωση του θανάτου του 17χρονου, που έλεγε: «Μεταξύ των φονευθέντων, είναι ο Διομήδης Κομνηνός, ετών 17, με βεβαρυμένον παρελθόν»:
«Βεβαίως,
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης.
Πέντε χρονών, στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο,
δέκα χρονών, ξυπόλυτος,
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.
Στα δέκα επτά
μ’ ένα πλακάτ στο χέρι:
ψωμί – παιδεία – ελευθερία».
… Κάποτε αναρωτιόμασταν πόσα «Πολυτεχνεία» χρειάζονται «για να γυρίσει ο ήλιος», για να αλλάξει η ζωή μας. Ο ήλιος της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ελευθερίας, της πραγματικής δημοκρατίας, του ψωμιού, της μόρφωσης, παραμένουν παγκόσμια αιτήματα… Σήμερα το θέμα «Πολυτεχνείο» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Όχι μόνο στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τις αραβικές χώρες, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. (Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr, www.stcloris.gr)
