Aγαπημένο μου Πολυτεχνείο…
Posted on 16 Νοε, 2011 in Κείμενα, Ποιηση | 0 comments
Aγαπημένο μου Πολυτεχνείο…
ΕΝΑ από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα της ζωής μας υπήρξε το ” Πολυτεχνείο” (17 Νοέμβρη του 1973).
ΤΟ ΑΛΛΟ, ήταν η μεγάλη περιπέτειά μας, ως γενιάς του 1-1-4 που διέτρεξε τη χρυσή δεκαετία του 1960 με αγώνες πρωτόγνωρους των οποίων οι κατακτήσεις αργότερα φάνταζαν στα μάτια των επόμενων γενεών ως… αυτονόητες! Δυστυχώς η γενιά μου με τη γενιά του Πολυτεχνείου στα ύψιστα αξιώματα της Πολιτείας έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της μεγαλύτερης οικονομικής καταστροφής από την απελευθέρωση, μέχρι σήμερα.
Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ φασισμού πάντα υπάρχει. Η οικονομία είναι είναι ο πιο αποτελεσματικός εχθρός στον οποίο κανένας ηρωισμός δεν έχει πέραση (τουλάχιστον όπως γνωρίζαμε τον ηρωισμό μέχρι σήμερα), γιατί η οικονομία είναι εχθρός αόρατος, διαβρωτικός και ύπουλος.
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ άλλαξαν σε λίγα χρόνια με την παγκοσμιοποίηση, οι ήρωες και ηρωισμοί πήραν άλλη μορφή. Σύγχρονα όπλα είναι η τεχνολογία, τα μέσα της και η χρήση τους. Όποιος δεν τα διαθέτει στις αντεππιθέσεις του είναι χαμένος.
Παρόλα αυτά η ΜΝΗΜΗ είναι μνημη, και οι καιροί επαναλαμβάνονται. Γι αυτό και λίγη ποίηση είναι επουλωτική των ημερών (Στ.Γ.Κ.):
1.-«Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό…». (Τάσος Λειβαδίτης)
2.-
Εδώ Πολυτεχνείο…
“Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
Πολυτεχνείο! Εδώ καλώ
βοήθεια, πρόφτασε,λαέ,
σκοτώνουν τα παιδιά σου, οϊμέ!
Τα νιάτα που έστησαν εδώ
του Αγώνα τραγικόν χορό
και τραγουδούν τη λευτεριά,
σου τα σκοτώνουν τα παιδιά.
Της βίας ο δούλος ο μωρός
δουλέμπορος,φονιάς μιαρός,
σκοτώνει, λαέ, τα τέκνα σου,
τ’ αγόρια, τα κορίτσια σου.
Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
τα νιάτα σέρνουνε χορό.
Της Επιστήμης τα παιδιά
και τραγουδάν τη Λευτεριά.
Εδώ της νιότης ο άξιος νους,
που χτίζει θέατρα, ναούς,
σκεδιάζει ιδέες και μηχανές
και δένει το αύριο με το χτες,
Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
μέσα στης Τέχνης το ιερό
σκοτώνει η βία τα παιδιά
που τραγουδάν τη Λευτεριά.
Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
γίνεται ανήκουστο κακό!
Της βίας ο δούλος ο μωρός
του Χάρου μαύρος έμπορος,
σφάζει τα τέκνα του λαού.
τη νιότη, την ελπίδα του,
το άνθος του αύριο, τον καρπό
της τέχνης και της γνώσης, ω!
Εδώ Πολυτεχνείου κραυγή
καλούν το Χρέος κι η Τιμή
Λαέ μας, βοήθα τα παιδιά”.
Ο αγώνας για τη Λευτεριά”
(Βσίλη Ρώτα)
3.-
«1050 χιλιόκυκλοι
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σου `στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.
Και τα κορίτσια και τ’ αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.( Κωστούλα Μητροπούλου)
4.- “Ανώτατες σπουδές”
(Ο Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής (+ 2006) ποιητής, δημοσιογράφος, αριστερός ήταν εκεί, δίνοντας και παίρνοντας δύναμη, δίπλα στους συντρόφους του, που:
“Σταματήσανε τα μαθήματα
να κάνουμε ανώτατες σπουδές στους δρόμους.
Οι αρχιτέκτονες χτίζουν οδοφράγματα
οι γιατροί μαθαίνουν τον πόνο
οι νομικοί κάνουν πρακτική εξάσκηση στο δίκιο
οι μαθηματικοί μετρούν τις δυνάμεις
οι μηχανικοί κατασκευάζουν χιλιοκύκλους
οι φυσικοί ελέγχουν τη σύνθεση του αίματος.
Οι ζωγράφοι,
με το καβαλέτο τους στημένο μπροστά στα τανκς
ζωγραφίζουν το θάνατο.
(“Ανώτατες σπουδές”)
—————————-
(Η μουσική Στ. Ξαρχάκου, τα τραγούδια με τον Ν. Ξυλούρη και την Τζ. Καρέζη, είναι από την υπέροχη παράσταση “Ο Εχθρός λαός” του Ιάκ. Καμπανέλλη, που με φόβο ψυχής είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε εν καιρώ χούντας, στο θέατρο εκεί τέρμα λεωφ. Αλεξάνδρας, τότε. Στ.Γ.Κ.)
