«Αη-Δημητράκη, Μικρό καλοκαιράκι»
Posted on 25 Οκτ, 2011 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
«Αη-Δημητράκη, Μικρό καλοκαιράκι»
ΚΑΘΕ βράδυ εκεί γύρω στις δέκα, μετά από ένα φορτωμένο από παιχνίδια, ποικίλα διαβάσματα, συντροφεύματα ή μοναξιές, απόγευμα, και αφού είχαμε φάει το βραδινό και είχαμε πλυθεί, με τις πιζάμες πια ντυμένοι δίπλα στο κρεβάτι του ο καθένας- καλούμασταν να πούμε όλοι μαζί «εν φωναίς», όχι όμως και «οργάνοις», τη βραδινή μας προσευχή/ύμνο στον Άγιο που μας προστάτευε…:
«Μέγαν εύρατον εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λιαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος»
…ΗΜΑΣΤΑΝ τα παιδιά της Παιδόπολης «Ο Άγιος Δημήτριος». Εκεί στην αρχή της παλιάς οδού 26ης Οκτωβρίου-παράλληλη της Λαγκαδά- που οδηγούσε στον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης. Δρόμοι με καλντερίμι, με τα παλιά σπίτια με τις ξεχαρβαλωμένες στέγες, τη μπόχα, τα ξενοδοχεία πορνεία, το υπαίθριο κάτουρο, αλλά και την ανθρώπινη ζεστασιά των προσφύγων. Η φτώχεια ήταν πρωτοφανής, τα χωριά ερήμωναν, η αστυφιλία άρχιζε…
Μέσα της δεκαετίας του 1950… Αρχές εφηβείας, αρχές προβλημάτων, αρχές ελπίδων για το μέλλον που το φτιάχναμε μόνοι μας…
ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ για μας ήταν «το» σχολείο που ονειρευόμασταν: κάτι σαν το Πανεπιστήμιο του σήμερα. Δεν μπορούσαν να πάνε όλοι σ΄αυτό. Υπήρχε ο βαρύς φραγμός των εισαγωγικών εξετάσεων, αλλά και η οικονομική δυνατότητα του καθενός να στέλνει απ΄το χωριό στην πόλη το παιδί του. Στη Θεσσαλονίκη τα Γυμνάσια (εξατάξια τότε) ήταν μετρημένα στα δάκτυλα των δυο χεριών. Εμείς ήμασταν το Στ’ Γυμνάσιο.
Ακόμη, στο μυαλό πολλών μεγαλύτερων παιδιών-που μας τα έλεγαν-η γιορτή του Αγίου Δημητρίου εθεωρείτο κυρίως των γεωργών και των δραστηριοτήτων τους: τα οργώματα τέλειωνα οι βοσκοί επέστρεφαν στα χειμαδιά, γίνονταν γάμοι και δοκιμάζονταν τα νέα κρασιά, επειδή-έτσι λέγανε- ότι του Αγίου Δημητρίου γίνεται η ζύμωση των κρασιών… Τουλάχιστον στα μακεδονίτικα κλίματα. Από του Αγίου Δημητρίου κι έπειτα, έμπαινε πια για τα καλά ο χειμώνας, το σαλονικωτικο κρύο και σε λίγο τα χιόνια στο Χορτιάτη…
ΗΜΑΣΤΑΝ τα παιδιά της «Παιδοπόλεως». Είχαμε το πρόσθετο καθήκον να είμαστε συνετά, φρόνιμα και κυρίως άριστοι μαθητές. Έτσι ήταν. Για μας ΄ταν ζήτημα επιβίωσης το να είμαστε καλοί μαθητές: το αξιακό μας σύστημα (σεβασμός στους δασκάλους, σεβασμός στους νόμους, αλληλεγγύη στα άλλα παιδιά, απαίτηση δικαίου, όχι μοιρολατρεία, σύνεση, ψυχραιμία και σωφροσύνη και κυρίως ολιγάρκεια) δεν μας το έμαθε κανείς. Ό,τι μάθαμε ήταν από τη στάση των αρμοδίων στην Παιδόπολη αλλά και των δασκάλν μας, απέναντί μας και απέναντι σ΄ αυτό που κουβαλούσαμε ως «ιστορία» και παρελθόν: άλλος ήταν γιος αντάρτη, άλλος εθνικόφρονα, άλλος αποπαίδι μιας διαλυμένης οικογένειας κι άλλος επαναπατρισθείς από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα».
Όλοι όμως, ήμασταν κάτω από τις φτερούγες του ίδιου Αγίου, του «Αγίου Πολιούχου» της Θεσσαλονίκης «μας», του Αγίου Δημητρίου. Που γιορτάζαμε μέσα στο τριήμερο των εθνικών γιορτών της πόλης, της Θεσσαλονίκης (26-28 Οκτωβρίου). Για μας ήταν το πανηγύρι της χρονιάς. Τρεις μέρες χωρίς σχολείο!
Η ΓΙΟΡΤΗ του Αγίου ήταν ιδιαίτερη μέρα: δεν πηγαιναμε σχολείο, φορούσαμε τα καλά μας, πηγαίναμε στην εκκλησία του Αγίου «καθ΄ομάδες» και τριάδες, με βηματισμό, προσκυνούσαμε το λείψανο του «Μυροβλήτη». Μια φορά κατεβήκαμε και στις κατακόμβες, στα υπόγεια της εκκλησίας, όπου αισθανθήκαμε “το δέος της ζωής μας”…
Το μεσημέρι είχαμε «καλό φαγητό» και το απόγευμα δίωρη ή τρίωρη έξοδο, ανάλογα με την ηλικία μας. Η έξοδός μας ήταν είτε κανένας περιβαρδαρειος ή άλλος κινηματογράφος («Πάνθεον», Ίλιον», «Αττικόν», «Αίγλη», “Αλκαζάρ» κ.λπ.), όταν είχαμε τις 5 δραχμές για το εισιτήριο. Ή, αν ήμασταν ίγο πιο… θρασείς και ζητούσαμε να μας βάλουν… δωρεάν μέσα και το επιτυγχάναμε, τότε ήμασταν ευτυχέστεροι. Που να βρούμε τις 5 δραχμές!
Η επίσκεψη σε κάποιον συγγενή-για όσους είχαν κάποιον στην πόλη- ή μια βόλτα στην παραλία ήταν κι αυτές λύσεις …
Έπειτα προετοιμαζόμασταν για τη μεγάλη εθνική γιορτή του «ΟΧΙ»… (Στ.Γ.Κ.)
… ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΕΣ, ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΣΤΟΡΕΣ
