Απείθειας κουλτούρα
Posted on 17 Οκτ, 2011 in Δοκιμές | 0 comments
Απειθαρχία και Έλληνες:
(Απόσπασμα από τα “Χ.Ν.”, 17-10-11, Στ.Γ.Κ.)
…Η ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ διαποτίζει σχεδόν όλες τις δραστηριότητές μας, ειδικότερα τις σχετιζόμενες με τις δοσοληψίες με το κράτος. Αλλά, αφού αυτό και οι υπάλληλοί του δημιούργησαν αμφίδρομες πορείες συναλλαγών («αλισβερίσια») ατιμωρητί, γιατί ο απλός πολίτης να μην αυθαιρετεί επίσης; Στο κάτω-κάτω, όπως λέει ο Μιχ. Καραγάτσης, «…Οι Έλληνες διατηρούν με θρησκευτική επιμονή την παράδοση των ελαττωμάτων τους…»
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ των ελληνικών κυβερνήσεων στην παρανομία είναι ότι, αντί να ξεριζώνουν τα αίτια της απείθειας των πολιτών (διορθώνοντας και νομοθετώντας δικαιότερους νόμους), επιβάλλουν στους παραβάτες αυστηρότερα χρηματικά πρόστιμα ή φυλακίσεις! Όμως, σύμφωνα με τον κ. Ευστράτιο Παπάνη, καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, «τα πρόστιμα δεν συντάσσουν τους σωστούς κανόνες, όπως οι φυλακές δεν δημιουργούν νομιμόφρονες πολίτες».
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, δυστυχώς, οι πρώτες ποινές «απείθειας» επιβάλλονται πολύ αργά χρονικά, όταν πια το άτομο είναι μεγάλο. Όταν, δηλαδή, έχει ήδη «διαπαιδαγωγηθεί» στην παρανομία, με τα ρουσφέτια των πολιτικών και τις ελαστικές συνειδήσεις της οικογένειας και του περίγυρου του… Παραμένει στη μνήμη μας η σκηνή με γονιό που κλήθηκε (στο Α΄ Γυμνάσιο Χανίων) να ενημερωθεί για το κάπνισμα του γιού του, παρά τη ρητή απαγόρευσή μας. Η απάντησή του γονιού μάς άφησε εμβρόντητους: «-Εγώ, τού επιτρέπω να καπνίζει…! Εσάς τι σας κόφτει;»
… Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ στους κανόνες και τους νόμους που μπαίνουν σε μικρές ή μεγάλες κοινωνίες είναι εκ των ων ουκ άνευ για να λειτουργήσει σωστά μια πολιτεία που θέλει να λέγεται ευνομούμενη. Η μεταπολιτευτική ελληνική πολιτεία κάθε άλλο παρά σωστά λειτούργησε: η δικαιοφροσύνη και η αξιοκρατία παραμένουν ζητούμενα, ενώ η γραφειοκρατία, η ατιμωρησία των παρανομούντων και η πολυνομία συσκοτίζουν κάθε έννοια απόδοσης δικαιοσύνης.
Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ της (α)πειθαρχίας αρχίζει πρώτα από το σπίτι, έπειτα από το σχολείο. Το σχολείο είναι μια σμίκρυνση της μεγάλης κοινωνίας στην οποία θα κληθούν οι μικροί μαθητές να ζήσουν. Αν οι μαθητές μάθουν στη μη τήρηση των σχολικών κανόνων και στην ατιμωρησία, για ποιο λόγο να είναι διαφορετικοί αργότερα; Το 1996 βρεθήκαμε για εκπαιδευτικούς λόγους στη Γαλλία (πρόγραμμα “Lingua”) σε πολλές σχολικές μονάδες και παρακολουθήσαμε την εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτό που μας εξέπληξε περισσότερο ήταν η ενδοσχολική πειθαρχία… Λιγότερο η ροή των μαθημάτων κι ο τρόπος διδασκαλίας των συναδέλφων εκπ/κών. Η έννοια «κενό» δεν υπήρχε: πλην του διαλείμματος, κανείς μαθητής δεν κυκλοφορούσε στην αυλή του σχολείου! Όταν δε, στο τέλος της έρευνας, θέσαμε το ερώτημα στους μαθητές, «τι νομίζετε ότι λείπει από τη σχολική σας ζωή;», η απάντηση ήταν…, «περισσότερη πειθαρχία»!
ΣΗΜΕΡΑ, με την οικονομική κρίση και τον κοινωνικό ιστό διαλυμένο, η νοοτροπία της απειθαρχίας έγινε κυρίαρχη τάση. Η έννοια «ξεχαρβάλωμα» των πάντων έχει λάβει δραματική εξέλιξη. Η κόντρα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους πολίτες που βλέπουν συνεχώς να φορτώνονται άδικα, δυσβάστακτους φόρους, απαγορευτικούς ακόμη και για μια στοιχειώδη επιβίωση, δεν ξέρουμε πού μπορεί να οδηγήσει. Όσο δε εκείνοι οι πολιτικοί που, ενώ παραβίασαν τους νόμους και έκλεψαν το δημόσιο, παραμένουν εκτός φυλακής, τόσο η οργή και η ανυπακοή του λαού θα διογκώνεται…
ΑΙΤΟΥΜΕΝΟ, λοιπόν, είναι μια «εθνική» πειθαρχία… Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για να μας πείσει περί αυτού η ίδια η κυβέρνηση. Όχι με νόμους και με ΜΑΤ, αλλά με το ήθος και τις πρακτικές της! Αν πράγματι θέλουμε να γίνουμε κράτος «ευρωπαϊκό», αν θέλουμε να ξεπεράσουμε την κρίση και ό,τι άλλο ακολουθήσει, οφείλουμε να επαναδιατυπώσουμε τους κώδικες συμπεριφοράς μας: αυτούς που αφορούν στη σχέση μας με την πολιτεία, και τους άλλους που σχετίζονται με τους συμπολίτες μας… Όλα ξεκινούν από το αν εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να εντάξουμε στην παιδεία μας (ατομική και συλλογική) μια τέτοια «κουλτούρα» πειθαρχίας…
[Στην εικόνα: Αντιγόνη-Κρέων]
