ΣΤΙΓΜΕΣ, τ. 117, Ιουν-Ιουλ. 2011 (Χανιώτικη ποίηση)
Posted on 22 Ιουλ, 2011 in Ποιηση | 0 comments
ΣΤΙΓΜΕΣ, τ. 117, ΙΟΥΝ-ΟΥΛ. 2011[Ευχάριστη και μη αναμενόμενη η έκπληξη σήμερα. Ο ταχυδρόμος είχε ένα φάκελο άγνωστης προέλευσης! Ήταν το περιοδικό "ΣΤΙΓΜΕΣ" (τ.117, ΙΟΥΝ-ΙΟΥΛ 2011) στο οποίο υπήρχε αναφορά στους πιο κάτω ποιητές των Χανίων. Τα ωραία πράγματα είναι πάντα στη σφαίρα της έκπληξης και του θαυμασμού, αλλά και στη δεξιοτεχνία με την οποία μια απλή ηλεκτρονική απάντηση σε ορισμένες ερωτήσεις, παρουσιάζεται... ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, όπως πάντα σε ένα περιοδικό που ταξιδεύει και μας ταξιδεύει , εδώ και 20 χρόνια. Στ.Γ.Κ.] Χανιά, η πόλη των ποιητώνΓιώργης Μανουσάκης, Μαρία Πριπάκη, Νικόλαος Τωμαδάκης και Γιώργος Φαλελάκης είναι μερικοί από τους Χανιώτες ποιητές που σήμερα ζουν στη γειτονιά των Αγγέλων αφήνοντας πίσω τους μια σημαντική παρακαταθήκη στην «πόλη των ποιητών», όπως θα τολμούσα να πω για την πόλη των Χανίων, αφού εδώ έχουν γαλουχηθεί μερικοί από τους σημαντικότερους ποιητές όχι μόνο της Κρήτης, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Είχα την ευτυχία να γνωρίσω επτά ποιητικές φωνές των Χανίων και να συνομιλήσω μαζί τους όχι μόνο για την ποίηση, αλλά και για το ρόλο των ανθρώπων που υπηρετούν τις τέχνες και τα γράμματα στις δύσκολες οικονομικά συγκυρίες που περνάμε. Η μεγαλύτερη ευτυχία για μένα ήταν που γνώρισα από κοντά τη μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή εν ζωή Χανιώτισσα ποιήτρια, τη Βικτωρία Θεοδώρου, προσωπική φίλη του άλλου μέγιστου ποιητή Γιώργη Μανουσάκη που είχε πει κάποτε: «Η Κρήτη δε θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς. Αυτοί οι κουζουλοί είναι που την κάνουν αθάνατη». |
1.-ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
ΤΕΛΟΣ (;)
Σήμερα πέθανε και η ελπίδα.
Ύστερα από τόσους θανάτους,
δεν μπόρεσα πια να κλάψω.
Την έπλυνα με αρώματα.
Ήταν παρθένα.
Την έντυσα με πάλλευκο χιτώνα.
Tης χτένισα τα μακριά μαλλιά.
Της σταύρωσα τα χέρια.
Την έθαψα στην καρδιά μου·
και περιμένω την Ανάσταση!
Καζοβάρ (1987)
________________________________________________________________________
2.-ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ
ΕΝΘΥΜΙΟ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 1969-70
Πέτρινος τοίχος
Ο ιστός της σημαίας στο ένα πλάι
Κι εμείς της τελευταίας τάξης
Στ΄ άλλο στριμωγμένοι
Μαζί μας
Ο καθηγητής των Μαθηματικών
Κι ο καθηγητής της Ιστορίας
Όλοι μας χαμογελαστοί
Στον καθηγητή χρόνο
Που ανυποψίαστα δουλεύει για τη σκουριά
Η συνήθεια των ημερολογίων (1995)
__________________________________________________________________________
3.-ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΟΓΛΟΥ
ΣΙΩΠΗΛΑ ΑΡΩΜΑΤΑ
Κάποιες σιωπές,
δεμένες σ΄ ένα άρωμα,
λησμονημένες στα συρτάρια μου
του νου,
ξεχύνονται αδέξια…
Πρόσωπ΄ ατέρμονης σιγής
Πρόσωπ΄ αέναης κατάδυσης,
που γέρασαν στραμμένα προς τα πίσω,
να΄ τα,
ξανά που αναδύονται…
Το τώρα βυθισμένο στο ανεκπλήρωτο ποτέ
και ένα, το τότε, τίποτε, σαν πάντα…
Θεέ μου πως τελειώνουν όλα;
Πως έπειτα ξανάρχονται όλα;
Λες,
μια παλίρροια η μνήμη
ξεβράζει στις ακρογιαλιές του νου
κατάλοιπα θεών κι ανθρώπων…
“Η άλλη χώρα” (2003)
___________________________________________________________________________
4.-ΜΑΝΟΛΗΣ ΛΕΦΑΚΗΣ
Ρωγμή στις όμορφες δομές μας,
Τον εαυτό σου αντίκρισες με τα μεγάλα μάτια.
Περνώντας απ’ το κόσκινο των ειδικών
το πεφταστέρι σου σε πίνακες στατιστικών πυγολαμπίδα.
Η μαργαρίτα που περίμενε το φυλλομέτρημά σου λύγισε.
Υπέρβαρη δειλία και δύναμη στο ζυγό ακριβείας,
τ’ αγαπημένα πρόσωπα πορτραίτα ξεθωριασμένα.
Βαρύ το ευαισθησιακό φορτίο
δε βρήκε τόπο εναπόθεσης
σε οικεία και γαλήνια τοπία.
Κραυγή στο χέρι το μετέωρο που χτύπησε.
Γιατί δεν επροτίμησες την άλλη φυγή…
Η μετοικεσία του ονείρου (2001)
_____________________________________________________________________
5.-ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΒΛΑΧΑΚΗ
ΔΡΟΜΟΙ ΧΩΜΑΤΙΝΟΙ
Φρεσκολουσμένη μ΄ άστρο στην καρδιά
πήρα τους δρόμους τους χωμάτινους.
Χώμα κι ιδρώτας έφτιαξαν πυλό
ιδρώτας κι αίμα έβαψαν τ΄ άστρο.
Ζωγράφοι άνεμοι μου ΄δωσαν μορφή
θαμπό πορτρέτο στο λυκόφωτο.
Πενήντα χάντρες γύρω στο λαιμό
πενήντα χρόνους τριγυρνώ
στους δρόμους τους χωμάτινους.
Τα πολύτιμα (2009)
_______________________________________________________________________
6.-ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΧΑΙΡΙΔΗΣ
…Σκάβοντας στα σπλάχνα σου πατρίδα,
πλέξαμε με τις αιμάτινες κλωστές
της προδοσίας
τα τραγούδια μας…
Ξεφλουδισμένες μέρες της Μικρασίας
στα χείλη της θλίψης
ενός ρεμπέτη πρόσφυγα,
λυγμός του, η νότα που πεθαίνει
στο θυσιαστήριο της λήθης…
Εγκαύματα μνήμης (1992)
___________________________________________________________________
7.-ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΖΗΤΩ
Την αρμονία ν’ ακούσω ζητώ
τη μουσική της γαλήνης
όπως απ’ τα λιβάδια ακούγεται
την ώρα που τ’ άστρα δακρύζουν
και την πρωινή πάχνη υφαίνουν.
Τότε αναδείχνεται του αγκαθιού το φύλλο
σαν ασημένιο κέντημα πάνω στο χώμα
η εύνοια τ’ ουρανού προσγειώνεται
και προστατεύει τον ύπνο του σπόρου.
Άγια τα γήινα, μα εγώ έχω κινήσει
για των ερωτημάτων τους κόσμους,
διάλειμμα στη θλίψη η περιέργειά μου.
Ανία της έντασης
πλήξη των σχέσεων και πλήξη της μοναξιάς
να ξεφύγω θέλω και να φύγω ακμαία,
με τη γύρη των άστρων ν’ αφομοιωθώ.
Νεφέλη πάνω απ’ το κάστρο αυτό να με σηκώσει.
Ουρανία (1978)
_________________________________________________________________________
Το ημερολόγιο 2011 των εκδόσεων Κεδρισός «24 ποιητικές φωνές από τα Χανιά» στάθηκε η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο. Την ανθολόγηση και το σχεδιασμό του ημερολογίου επιμελήθηκε ο Κώστας Νταντινάκης, τον οποίο ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη βοήθειά του: «Με συγκινούν οι αφανείς ποιητές, που παρά τις εγκωμιαστικές κριτικές, δεν αναλώθηκαν σε σχέσεις συναλλαγής. Τέτοιος είναι ο Γιώργης Μανουσάκης», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του για το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε με τίτλο: «Γιώργης Μανουσάκης: Νοσταλγός της αιωνιότητας» και προβλήθηκε στο 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.
της Γλυκερίας Στόϊου
…Για την αντιγραφή: Στ.Γ.Κ.
