Ουσία Ελληνικής Δημοκρατίας
Posted on 21 Ιουλ, 2011 in Κείμενα | 0 comments
[ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ, "Ιστοριών Β', κεφ. 37]
[37 ]‘
“Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τισὶν ἢ μιμούμενοι ἑτέρους. καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐς ὀλίγους ἀλλ’ ἐς πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται• μέτεστι δὲ κατὰ μὲν τοὺς νόμους πρὸς τὰ ἴδια διάφορα πᾶσι τὸ ἴσον, κατὰ δὲ τὴν ἀξίωσιν, ὡς ἕκαστος ἔν τῳ εὐδοκιμεῖ, οὐκ ἀπὸ μέρους τὸ πλέον ἐς τὰ κοινὰ ἢ ἀπ’ ἀρετῆς προτιμᾶται, οὐδ’ αὖ κατὰ πενίαν, ἔχων γέ τι ἀγαθὸν δρᾶσαι τὴν πόλιν, ἀξιώματος ἀφανείᾳ κεκώλυται. ἐλευθέρως δὲ τά τε πρὸς τὸ κοινὸν πολιτεύομεν καὶ ἐς τὴν πρὸς ἀλλήλους τῶν καθ’ ἡμέραν ἐπιτηδευμάτων ὑποψίαν, οὐ δι’ ὀργῆς τὸν πέλας, εἰ καθ’ ἡδονήν τι δρᾷ, ἔχοντες, οὐδὲ ἀζημίους μέν, λυπηρὰς δὲ τῇ ὄψει ἀχθηδόνας προστιθέμενοι. ἀνεπαχθῶς δὲ τὰ ἴδια προσομιλοῦντες τὰ δημόσια διὰ δέος μάλιστα οὐ παρανομοῦμεν, τῶν τε αἰεὶ ἐν ἀρχῇ ὄντων ἀκροάσει καὶ τῶν νόμων, καὶ μάλιστα αὐτῶν ὅσοι τε ἐπ’ ὠφελίᾳ τῶν ἀδικουμένων κεῖνται καὶ ὅσοι ἄγραφοι ὄντες αἰσχύνην ὁμολογουμένην φέρουσιν”
(= «Χρησιμοποιούμε ένα πολίτευμα που δε ζηλεύει τους νόμους των γειτόνων μας, γιατί δε μιμούμαστε τους άλλους, αλλά εμείς μάλλον είμαστε παράδειγμα για μίμηση. Και ονομάζεται δημοκρατία, επειδή σ’ αυτό την εξουσία την ασκούν οι πολλοί και όχι οι λίγοι. Στις ιδιωτικές μας διαφορές είμαστε ίσοι απέναντι στους νόμους, ενώ στο δημόσιο βίο καθένας μας κρίνεται ανάλογα με τις ικανότητες του σε κάποιο κλάδο και προωθείται στα διάφορα αξιώματα με βάση την ατομική του αξία και όχι την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει. Κανείς δεν εμποδίζεται από την ασημότητά του, όταν είναι φτωχός, να κάνει κάτι καλό στην πόλη, αν έχει αυτή τη δυνατότητα. Είμαστε ελεύθεροι πολίτες όχι μόνο στις δημόσιες σχέσεις μας, αλλά και σαν άτομα, στις καθημερινές σχέσεις μεταξύ μας, γιατί δεν υποψιαζόμαστε ο ένας τον άλλο, δεν οργιζόμαστε με το γείτονά μας, αν κάνει κάτι που τον διασκεδάζει, ούτε του δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας με πρόσωπο κατσουφιασμένο, πράγμα που δεν τον βλάπτει βέβαια, αλλά τον στεναχωρεί. Ενώ λοιπόν στην ιδιωτική μας ζωή, δεν ενοχλούμε ο ένας τον άλλον, στο δημόσιο βίο δεν παρανομούμε από σεβασμό. Υπακούμε στους άρχοντές μας και στους νόμους, και κυρίως στους νόμους που έχουν ψηφιστεί για να προστατεύουν τους αδικούμενους καθώς και σ’ εκείνους που ενώ είναι άγραφοι, η παράβασή τους προκαλεί αναμφισβήτητη ντροπή».(Θουκυδίδου, Ιστοριών Β’, 37)
Ουδέν έτερον σχόλιον!
…Στ.Γ.Κ.
