Φυσάει…!
Posted on 13 Ιουλ, 2011 in Ποιηση | 0 comments
ΔΕΝ νομίζω να υπάρχει πιο αυτοκριτικός, αυτοσαρκαστικός αλλά και πιο φιλοσοφημένος ποιητής στη σύγχρονη Ελλάδα, από τον Τ. Λειβαδίτη. Αριστερών τάσεων, είναι φοβερά σαρκαστικός και επικριτικός για το κόμμα του-το ΚΚΕ- που από τα περίσσiα σφάλματά του ( Εμφύλιος, διαγραφές, διώξεις, καθαιρέσεις κ.λπ.) την πλήρωσε κόσμος και κοσμάκης (όπως εμείς), αλλά και προδόθηκαν πολλές προσδοκίες και “δολοφονήθηκαν” πολλές συνειδήσεις αγνών, ιδεολόγων αγωνιστών (Χρόνης Μίσσιος, Στρ. Τσίρκας, Έλλη Παππά, Τ. Λειβαδίτης κ.ά.)…
Μετά από πολλές δεκαετίες, και ενώ θα περίμενε κανείς να κάνει μια σοβαρή ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ αλλά και να εκδώσει τα αρχεία του, αυτό το κόμμα για όλη του την “ιστορική” πορεία, εμμένει σε “σταθερές” ξεπερασμένες και παράλογες για την εποχή μας (σταλινισμός κ.λπ.)
Αλλά, απολαύστε τον ποιητή σε δυο ποιήματά του που είναι πάντα-και σήμερα περισσότερα- πολύ επίκαιρα:
ΦΥΣΑΕΙ
1.-“Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ‘ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου…”
2.-
Ο θάνατος περιοδεύει τον κόσμο με τη μάσκα ενός στρατηγού.
Τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας
για να κλαίνε.
Φυσάει.
Τα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκαλιά μας
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι
Τα παραμύθια είναι τυφλά
Φυσάει
Φυσάει μέσα από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
Φυσάει
Φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού
Ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους τις χρονολογίες τα πρόσωπα
Παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
Αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη
Τα χέρια τους είναι έτοιμα να σώσουνε τον κόσμο
Εις τους αιώνας των αιώνων
Ερχόμαστε
Παραμερίστε
Κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει”
[Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης (1921-1988)
————————————————-
Υ.Γ. Η ουσία της ύπαρξης της ποίησης στη ζωή μας, δεν είναι να διορθώνει τον κόσμο. Αυτός δεν διορθώνεται με την ποίηση. Είναι να προβλέπει το μέλλον και να προειδοποιεί…
Οι τονισμένες φράσεις (σε bold) ειναι δικές μας και καταγράφουν το πο΄σο δεμένοι είναι αυτοί οι στίχοι με τις μέρες μας. Μια απλή αναγωγή και θα δείτε μέσα τους πολλά από τα συμβαίνοντα στην εποχή μας. (Στ.Γ.Κ.)
Στ.Γ.Κ.
