Καλοκαιρινό κι… αβάσταχτο!
Posted on 12 Ιουλ, 2011 in Κείμενα | 0 comments
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ! (όπως δημοσιεύτκε στα “Χ.Ν.”, 12-7-11)
ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ καλοκαίρι είναι βίαιο σε αλλαγές, βίαιο και σε αντιδράσεις. Προανακρούσματά του ήταν τα επεισόδια στις 28-29 Ιουνίου. «Προγεύσεις» του είναι και οι αυθόρμητοι (;) προπηλακισμοί, οι ύβρεις, τα αναρτημένα στο διαδίκτυο (και όχι μόνο) «Αναζητούνται» (Wanted), για όσους βουλευτές ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο. Ζούμε μια περίοδο εκρηκτικά μεταβατική, με ισχυρούς κλονισμούς ενός ομολογουμένως σαθρού οικοδομήματος που κτίστηκε δεκαετίες τώρα με την ανοχή μας… Και εδώ που τα λέμε, δεν είδαμε ποτέ καμιά ομάδα πολιτών να είχε «αγανακτήσει», ας πούμε με την κραυγαλέα διαφθορά του…
Η ΕΚΡΥΘΜΗ κατάσταση μας δίνει την ευκαιρία για μια βαθύτερη αυτογνωσία. Λείπει ο αναστοχασμός, λείπει κι η παραδοχή των σφαλμάτων μας. Είμαστε πολίτες ενός κράτους που ανέκαθεν υποστήριζε πως για τις κακοδαιμονίες μας «φταίνε οι άλλοι!» Ακόμη και τώρα που τρεμοπαίζουμε στο χείλος της καταστροφής, δεν έχουμε το στοιχειώδες θάρρος να παραδεχθούμε ότι για όλα δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί, αλλά και εμείς που τους ψηφίζαμε «ελαφρά τη καρδία».
ΖΟΥΜΕ τις συνέπειες της σαθρότητας του παρελθόντος, αλλά και την αγωνία του αύριο… Το κράτος που συνεχίζει να είναι «της πλάκας», αλλά και την άγρια ανεργία που αυξάνεται κατακόρυφα με μια απόλυτη νέκρα στην αγορά. Ζούμε την «πολιτική» της ατιμωρησίας («θα την πληρώσει κανείς τους;»), αλλά και την ερήμωση της κοινωνίας από ό,τι καλύτερο έχει-τη νεολαία που ξενιτεύεται…
Η ΧΩΡΑ πεθαίνει, χωρίς σημάδια ανάκαμψης: το χρήμα ακριβαίνει, σπανίζει, το εισόδημα συρρικνώνεται, η αγορά μαραζώνει, η «επανεκκίνηση» της οικονομίας αργεί, το βιοτικό επίπεδο εκμηδενίζεται… Μέλη μιας διεφθαρμένης «πελατειακής» κοινωνίας που αργοπεθαίνει, με καταβολές στην Τουρκοκρατία, αφήνουμε κληρονομιά στους επόμενους μόνο ερείπια…
Αλλά, πάντα μέσα στην παρακμή μια νέα κοινωνία δεν εκκολάπτεται; Ευχόμαστε και το ελπίζουμε, καλύτερη από τη δική μας;
ΤΟ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ γιατί μια τόσο βαθιά και ανατρεπτική κρίση αφήνει σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο οδυνηρότατες εμπειρίες. Παρόμοιες ενός καταστρεπτικού πολέμου… Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» είναι μια θαμπή αρχή… Ίσως γεννηθεί ένας μελλοντικός Νεοέλληνας λιγότερο φίλαυτος και σπάταλος, λιγότερο καχύποπτος και ανυπάκουος στους νόμους του κράτους (που κι ο ίδιος συναποτελεί). Ένας πολίτης, περισσότερο αλληλέγγυος προς τους άλλους, δίκαια συμμετοχικός στα κοινά αγαθά, καταγγελτικός γραφειοκρατών και αναξιοπρεπών υπαλλήλων, υπέρ της αξιοκρατίας και κατά του ρουσφετιού… Λιγότερο, δηλαδή, ανατολίτης και περισσότερο ορθολογιστής.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ στη χώρα μας είναι θέμα παιδείας που λείπει τραγικά. Μια παιδεία που καμιά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν θα εδραιώσει, αν εμείς οι ίδιοι δεν πάψουμε να είμαστε αυτό που είμαστε: δηλαδή, «απατεωνίσκοι» και κουτοπόνηροι, ρουσφετολάγνοι και δουλικοί απέναντι στους πολιτικούς, κόλακες και πανούργοι με την κάθε εξουσία, φοροκλέφτες και «εξυπνάκηδες»! Οι εξαιρέσεις στην παραπάνω νεοελληνική καρικατούρα απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα… (Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr, www.stcloris.gr)
[Η φωτογραφία (Στ.Γ.Κ.) είναι παρμένη στις 25-6-11, από το Σύνταγμα, Αθήνα]
