Οικολογική ποίηση (Ζαχ. Παπαντωνίου-Η κατάρα του πεύκου)
Posted on 6 Ιουλ, 2011 in Ποιηση | 0 comments
Όταν ένα απλό ποίημα είναι σε θέση να μας ευαισθητοποιήσει, αντί χιλιάδων εμβριθών οικολογικών επιστημονικών σελίδων:
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΕΥΚΟΥ
1.-
«Γιάννη, γιατί έκοψες το πεύκο; Γιατί; Γιατί;»
- Αγέρας θάναι, λέει ο Γιάννης
και περπατεί.
Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι
βγάνει φωτιά .
Να’ βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα
μια ρεματιά!…
Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο
να ένα δεντρί…
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτω
δροσιά να βρή.
Το δέντρο παίρνει τα κλαδιά του
και περπατεί!
«Δε θ΄ ανασάνω», λέει ο Γιάννης.
«Γιατί, γιατί;»
2.-
«Γιάννη, που κίνησες να φτάσεις;»
- «Στα δυο χωριά.»
-«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;
Πολύ μακριά!»
-«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.
Τι έφταιξα εγώ;
Σκιάζεται ο λόγγος και με φεύγει.
Γι’ αυτό είμαι δω.
Πότε ξεκίνησα; είναι μέρες…
για δυο, για τρεις…
Ο νους μου σήμερα δε ξέρω
τ΄ είναι βαρύς»
-«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι
να δροσιστής».
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση…
στερεύει ευθύς.
3.-
Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες
φεύγει ο καιρός
στον ίδιο τόπο είν’ ο Γιάννης
κι ας τρέχει εμπρός.
Να το χινόπωρο,
να οι μπόρες!
μά πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι,
με τη βροχή.
4.-
-«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο
το σπλαχνικό
πούρριχνεν ίσκιο στο κοπάδι
και στο βοσκό;»
Ο πεύκος μίλαε στον αέρα
– τ’ ακούς, τ’ ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα
στους μπιστικούς.
Φρύγανο και κλαρί τού πήρες
και τις δροσιές
και το ρετσίνι του ποτάμι
απ΄ τις πληγές.
Σακάτης ήτανε κι ολόρθος
ως τη χρονιά,
που τον εγκρέμισες για ξύλα,
Γιάννη φονιά!».
5.-
-«Τη χάρη σου ερημοκκλησάκι
την προσκυνώ.
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα
και να σταθώ…
Η μάννα μου θα περιμένη
κι έχω βοσκή
κι είχα και τρύγο… Τι ώρα νάναι
και τι εποχή;
Ξεκίνησα το καλοκαίρι
να στοχαστής
κι ήρθε και μ’ ηύρεν ο χειμώνας
μεσοστρατίς.
Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι.
Πότε ήρθε; πώς;
Άγιε, σταμάτησε το λόγγο
που τρέχει εμπρός.
Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω
-με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω, εδώ κοντά» .
6.-
Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι,
βογγάει βαρειά,
μακριά του στάθηκε το δάσος,
πολύ μακριά.
Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,
φωνή καμιά
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,
στην ερημιά.
_________________
(Οικολογικό, συγκλονιστικό και πάντα επίκαιρο το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Βρίσκεται στο «Νεοελληνικά Αναγνώσματα», των Εμμ. Τρουλλινού-Ζαχ. Παπαντωνίου, «δια τους μαθητάς της Α΄Τάξεως των Γυμνασίων και των Ημιγυμνασίων», Αθήναι, 1931, σελ. 131-133)
… Για την αντιγραφή, Στ.Γ.Κ.
