Συνάντηση συμπαιδοπολιτών, μετά από 50 χρόνια… (του Κώστα Δήμου)
Posted on 26 Απρ, 2025 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
(Στη φωτογραφία αριστερά: Παιδόπολη ‘Άγιος Δημήτριος”,
Θεσσαλονίκη-Βαρδάρη. Ο Κώστας Δήμου βρίσκεται στο κέντρ0, με σακάκι
και πουλόβερ. Ο Στ.Γ. Κ. βρίσκεται 3ος από δεξιά (κάτω σειρά)
Χορωδία για γιορτές εθνικές (28η Οκτωβρίου ή 25η
Μαρτίου 1957;) Αρχείο Στ.Γ.Κ, συντάκτη ιστοσελίδας
Η συνάντησή µας -πενήντα χρόνια µετά στη Θεσσαλονίκη στην «Κραυγή του γλάρου»
“Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός. Και να επιτέλους, µετά από µισό και πλέον αιώνα, τα παιδιά της Παιδόπολης από τον «Άγιο Δηµήτριο» σµίξαµε και πάλι το Φλεβάρη του 2009 στο κέντρο «Η κραυγή του γλάρου» στην ίδια πόλη, κοντά στο Ιπποκράτειο Νοσοκοµείο. Συνάντηση που έγινε µε πρωτοβουλία του κατά δύο χρόνια µεγαλύτερου στην τάξη παιδοπολίτη Παναγιώτη Εφραιµίδη. Και τι δεν θυµηθήκαµε και δεν συζητήσαµε τη βραδιά εκείνη µε όλα τα παιδιά;
Μίλησα προσωπικά και µε τον συµµαθητή µου στην πρώτη τάξη Γυµνασίου Γιάννη Ατζακά. Συζητήσαµε µε τον Γιάννη για τη φιλόλογο µας καθηγήτρια στην πρώτη τάξη Γυµνασίου Ελβίρα Παναγιωτίδου, για το εκδοθέν βιβλίο του, καθώς και για την µεγάλη τότε σε βάρος µας αδικία, διακόπτοντάς µας από το Γυμνάσιο το φθινόπωρο του 1955. Και ξεκάθαρα εξέφρασα στον παλιό συµµαθητή την προσωπική µου άποψη για τα πολλά θετικά του βιβλίου του, καθώς και για τα όποια αρνητικά του, όντας σε µερικά σηµεία υπερβολικός ή και άδικος στις κρίσεις του για τη Φρειδερίκη και για τον ίδιο το θεσµό των Παιδοπόλεων. Ετοιµάζω και εγώ ένα τέτοιο βιβλίο, του είπα, όχι όµως σε µορφή µυθιστορήµατος. Με µνήµες προσωπικές, χωρίς προκαταλήψεις και µε καταγραφές γεγονότων όπως τα έζησα και τα βίωσα, τόσο στη γενέτειρά µου τη Βοβούσα στη διάρκεια του Εµφυλίου, όσο και στις τρεις Παιδοπόλεις που έζησα και µεγάλωσα.
Και συνεχίζοντας, µου είπε ο παλιός παιδοπολίτης συµµαθητής µου : «Εγώ γράφω µυθιστόρηµα και εσύ, Κώστα, γράφεις µαρτυρίες». Συµφωνήσαµε. Και τελειώνοντας τη συζήτηση, µου είπε ο Γιάννης: «Πάντως, σε θυµάµαι πολύ καλά, Κώστα. Ήσουν ένας καλός µαθητής, ανήσυχος και µε κάποιο πρόβληµα στην οµιλία σου». Ναι, του απάντησα.
Ήταν συγκινητικές λοιπόν οι στιγµές του ανταµώµατός µας, µετά από πενήντα και πλέον χρόνια. Παιδιά µικρά, στα πρώτα νιάτα τότε και συνταξιούχοι σήµερα. Όλοι πολύ συγκινηµένοι, µε ανάµικτη τη χαρά και τη λύπη µέσα µας, όπως έτσι πάντα συµβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ξεκινήσαµε την εκδήλωση µε τον ύµνο «Συ που κόσµους κυβερνάς … » και µε µερικά ακόµα τραγούδια, που οµαδικά όλοι τραγουδούσαµε τότε στην Παιδόπολη. Και που είναι καταγραµµένα στο βιβλίο του Ανδρέα Γαλάνη. Διάβασα και µερικά κοµµάτια από το προσωπικό ηµερολόγιο, που επί τρία συνεχή χρόνια (1956-1957-1958) κρατούσα τότε στον «Άγιο Δηµήτριο». Επίσης και µερικά ακόµα αποσπάσµατα από το υπό έκδοση βιβλίο µου, όλα από στιγµές και γεγονότα της καθηµερινότητάς µας. Πολλά τα γέλια, αλλά και συγκίνηση µαζί, στην ανάγνωση των αποσπασµάτων του βιβλίου µου. Μεγαλύτερη η συγκίνηση αυτών που διαβάστηκαν τα ονόµατά τους, αλλά και η λύπη όσων τα ονόµατά τους έλειπαν από το ηµερολόγιο.
Διάβασα και για τους µεταξύ µας ποδοσφαιρικούς αγώνες µέσα στην Παιδόπολη, για τα απαράδεκτα γκολ που καµιά φορά δεχόµουν σαν τερµατοφύλακας, αλλά και για τις πλέον απίθανες αποκρούσεις µου. Διάβασα και για το πέναλτυ του Κώστα Ξενιτίδη την άνοιξη του 1957 στον µεταξύ µας αγώνα ΠΑΟΚ – ΑΡΗΣ και εγώ τερµατοφύλακας µε τον Άρη. Για τη θαυµάσια απόκρουση του πέναλτυ και την αποθέωσή µου µετά τον αγώνα από όλα τα παιδιά της Παιδόπολης. “
(απόσπασμα από το βιβλίο του παιδοπολίτη Κώστα ΔΗΜΟΥ, Μνήμες που δεν έσβησε ο χρόνος, 2016)
