Άνοιξη και Ποίηση…
Posted on 24 Μαρ, 2025 in Ποιηση | 0 comments
1.-Άνοιξη
Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια-
κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·
του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια,
και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.
Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει και,
χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,
σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει
κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.
Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·
του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα να
σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,
και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.
Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,
βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.
Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!
Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα![ Κώστας Καρυωτάκης ]
2.-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ «ΟΥΤΟΠΙΕΣ» (από τα «Ποιήματα», 1998)
Καθ’οδόν/ (7 και 30’ πρωινή προς εργασίαν)
συναντώ τον Μάρτιο/ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη/ περί ανοίξεως και λοιπά.
Αναβάλλω την υπόστασή μου/ ανακόπτω τη σύμβασή μου
με το χειμώνα/και διασπείρομαι σε χώμα.
Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι
ξαπλωμένη, απλωμένη/απέναντι στο/καθ’ όλα σύμφωνο/σύμπαν.
Φυτεύομαι άνθη,/ανθίζω συναισθήματα,/και είμαι πολύ καλά
εις άπλετον προορισμόν/και τοποθέτησιν.
«Απαγορεύεται η άνοιξις!» /ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο/απειλεί. Αμέσως
μια βροχή άρχισε κι έλεγε
εις βάρος της ανοίξεως
και εις βάρος μου,
ένας δύσθυμος άνεμος
μου κατάσχει τα άνθη,
μου κατάσχει τα συναισθήματα
και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.
Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,
και μάλιστα καθ’ οδόν,
από κυρία σχεδόν ώριμη
με οικογενειακές υποχρεώσεις,
και πολυετή θητείαν
εις Δημοσίαν θέση
και χειμώνες.”
