Ελληνική Γλώσσα: διαχρονικότητα και διεθνισμός της (Χ.ν., 11-2-25)
Posted on 11 Φεβ, 2025 in Σχόλια | 0 comments
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ της “Ελληνισμός και Ευρώπη” (έκδ. Ίδρυμα Γουλανδρή), η γνωστή Ελληνίδα λογία Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ γράφει για το εύρος, την αναγκαιότητα και την επήρεια της γλώσσα μας στις άλλες, κυρίως τις ευρωπαϊκές (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):
“Θα πω απλά ότι η επιστημονική σκέψη που έδωσε στην Ευρώπη την τ ε χ ν ο λ ο γ ι κ ή της υπεροχή, έχει τη ρίζα της στο κ ρ ι τ ι κ ό πνεύμα, όπως το δίδαξε ο αρχαιοελληνικός ορθολογισμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδον σ’ όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες τα ο ν ό μ α τ α των επιστημών είναι ελληνικά, όπως άλλωστε είναι ελληνικοί και οι ό ρ ο ι που δηλώνουν τη μητέρα των επιστημών, τα μ α θ η μ α τ ι κ ά, καθώς και τη μητέρα της σκέψης, τη φ ι λ ο σ ο φ ί α.
“Ας προσθέσω ότι ελληνικό σ΄όλες τις γλώσσες είναι το θ έ α τ ρ ο κι ας θυμίσω, και το ειδωλολατρικό σαρκικό βίωμα, ότι όλες οι λέξεις σχετικά με τον έ ρ ω τ α μένουν και είναι ελληνικής καταγωγής (παιδεραστία, αφροδισιακά νοσήματα, λεσβία κ.λπ.) Όσο για τα πολιτιστικά θέσμια δεν ξεχνώ ότι η θρησκευτική σχεδόν προσήλωση στα δικαιώματα του ανθρώπου, στα πλαίσια της ευνομούμενης π ο λ ι τ ε ί α ς έτσι όπως την εκφράζουν η ισογονία , η ισονομ ία, η ι σ η γ ο ρ ί α (η ισότητα δηλαδή λόγου) και η ι σ ο π ο λ ι τ ε ί α, προσήλωση που χαρακτηρίζει τη δημοκρατικότατη Ευρώπη, οφείλεται αναμφισβήτητα στο αρχαελληνικό βίωμα της αρετής”
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ μέχρι σήμερα, η ελληνική γλώσσα ομιλείται ακατάπαυστα κυριαρχώντας στον ίδιο ελληνικό χώρο και εκτός αυτού, αλλά και στο χρόνο. Με την κινεζική, δεν γνωρίζω άλλη γλώσσα με τόσο δύναμη, τόση διάρκεια και ζωντάνια, τόση επιδραστικότητα. Η γλώσσα μας γοητεύει με την ακριβολογία της και τον απέραντο πλούτο αποχρώσεων. Διευκολύνει δε τη σημερινή τεχνολογία να αποδώσει όρους που καμιά άλλη γλώσσα δεν μπορεί…
ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ μας και τα μάτια μας, λοιπον, με έναν έρωτα ατέλειωτο γι αυτήν καθώς και τους υπέροχους ιδιωματισμούς της (κρητικό, ποντιακό, ηπειρωτικό, θρακικό κ.λπ.), μέσω των οποίων διασώζονται και οι αιωνόβιες παραδόσεις μας. (Στ.Γ.Κ.)
