"Ο λόγος ο εφήμερος βαστά μόνο μια μέρα
το άρωμά του όμως κρατεί και νύχτα και ημέρα"
Στ.Γ.Κ., Νοε. 2010

Γράφει ο ιατρός-καρδιολόγος Αθηνών Χρήστος ΒΕΝΕΤΗΣ

 

 

 

 

 

Ο αγαπητός ιατρός-καρδιολόγος Αθηνών και συμπαιδοπολίτης,  κ. Χρήστος ΒΕΝΕΤΗΣ, μας τιμά με μικρά γραπτά του:

Ιαν. 2025

[σ.σ. ιστοσελίδας: το παρακάτω συνταρακτικό τραγούδι αποχωρισμού, με τίτλο "Μήπως πρέπει να φύγουμε, αδέλφια μου ξανά...", το άκουγα κάθε χρόνο στην παιδόπολη "Καλή Παναγιά" Βεροίας, όταν τον Ιούνιο αποχωρίζονταν από εμάς τα παιδιά που τελείωναν το δημοτικό σχολείο.   Αλλά το ίδιο τραγουδιόταν, σύμφωνα και με τον μεγαλύτερό μας συμπαιδοπολίτη  Χρυσόστομο Σμαρόπουλο ("Ήμουν κι εγώ Εκεί") με τους παρακάτω στίχους, όπως αυτός τους θυμάται (εκτός των πρώτων που είναι της δικής μου μνήμης):

Γράφει:

"Φεύγοντας από τις εγκαταστάσεις της Παιδόπολής µας “Άγιος Δημήτριος”, Θεσσαλονίκης-στο Βαρδάρη)-, που ήταν σπίτι µας για έξι ολόκληρα χρόνια, αγκαλιαστήκαµε, φιληθήκαµε και τραγουδήσαµε το άσµα του αποχαιρετισµού:

(“Μήπως πρέπει να φύγουμε

χωρίς ελπίδα πια

πως θα ξαναβλεπόμαστε

αδέλφια μου ξανά...”)

================

 

Παλιό κι ωραίο παρελθόν που ζήσαµε µαζί,

θα 'ναι γραµµένο πάντοτε βαθειά µες στην ψυχή.

 

Κι αν όλα χάσεις στη ζωή και πλούτη κι αγαθά,

σου µένουν φίλοι αληθινοί, πιστοί παντοτινά.


Βουνά, λαγκάδια και χωριά, πελάγη κι αν διαβείς,

τους φίλους και συµµαθητές, ποτέ µη λησµονείς ...


Όχι, δε χωριζόµαστε για πάντοτε παιδιά,

µα θα ξαναβλεπόµαστε αδέλφια µου συχνά.


Τα χέρια δώστε σταυρωτά ετούτη τη στιγµή,

και τη φιλία αυτή παιδιά, σφραγίστε στην ψυχή.

 

Όχι, δε χωριζόµαστε για πάντοτε παιδιά,

µα θα ξαναβλεπόµαστε αδέλφια µου συχνά.

==============================

 

Το ίδιο τραγούδι μας παίζει στη ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ο Χρήστος, συγκλονίζοντάς μας και φέρνοντάς μας ξανά πίσω στα χρόνια του εμφυλίου, των απωλειών και της καταλλαγής (στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης)

Γράφει ο Χρήστος:

"Ειναι το τραγουδι του αποχωρισμου που λεγαμε εμεις τα μικρα παιδια χορευοντας σε κυκλο, οταν συνομηλικοι μας 8-12 χρονων επαναπατριζονταν, στην Παιδοπολη στο Αχιλλειο Κερκυρας το 1948-50.

 

Αργοτερα εμαθα οτι ηταν παλιο Σκωτσεζικο τραγουδι Auld Lang Syne που τραγουδιεται σε ολη την Υδρογειο ανελλιπως καθε Πρωτοχρονια.

Η απλη μελωδια σε συνδιασμο με τον αποχωρισμο φιλων ειχε βαθεια επιδραση στις ψυχες ολων των παιδιων, Ετσι απο τοτε εμαθα καθε Πρωτοχρονια να το παιζω στην φυσαρμονικα, δωρο του Αμερικανικου στολου για να θυμαμαι τους μικρους συμμαθητες μου που χαθηκαν μεσα στο χρονο

Ερρωσο Σταυρο

 

[Εδώ το ακούτε ως προσκοπικό:

https://www.youtube.com/watch?v=Lxc2ytP5VCo


( Μήπως πρέπει να φύγουμε, αδέλφια μου ξανά;- με την Ευτύχη Μπλέτσα)]

 


=================


 

Και ένα παλαιότερο σχόλιο από τον ίδιο σε κείμενο της Μ. Πουρνάρα με τίτλο:

ύο «πρέσβεις» της αντοχής και της µουσικής της Ηπείρου

Μια συναντηση που θα ήθελα πολύ να παρακολουθήσω, σκέφτηκα µόλις διάβασα ότι ο βραβευµένος µουσικός παραγωγός και συγγραφέας Κρίστοφερ Κινγκ, που έγινε παγκόσµια γνωστός µέσα από το βιβλίο «Ηπειρώτικο Μοιρολόι», θα συνοµιλήσει µε τον Νίκολας Γκέιτζ (Νίκο Γκατζογιάννη), τον Ηπειρώτη δηµοσιογράφο και συγγραφέα της διάσηµης «Ελένης», στο Rubin Museum of Art της Νέας Υόρκης στις 9 Οκτωβρίου, σε µια εκδήλωση του Hellenic American Cultural Foundation. Ενας γηγενής Ηπειρώτης που µεγαλούργησε στις ΗΠΑ και ένας Αµερικανός που επέλεξε από αγάπη να εγκατασταθεί µόνιµα στην Ηπειρο, σίγουρα είναι καλύτεροι πρεσβευτές του πολιτισµού µιας περιοχής που σµίλεψε τον χαρακτήρα της µέσα από την κακουχία και τη δοκιµασία. Ετσι, εκεί γεννήθηκε και ζει ακόµη µια εκπληκτική µουσική που παίζεται και ακούγεται από ανθρώπους ανθεκτικούς, µη αλλοιωµένους από την πίεση της παγκοσµιοποίησης.

Θυµάµαι, πριν από κάποια χρόνια, τον Νίκολας Γκέιτζ στον Λια στη Μουργκάνα να εγκαινιάζει όλο χαρά ένα µικρό µουσείο για το χωριό του, στο οποίο ξεχώριζαν τα έργα του συντοπίτη του Σωτήρη Σόρογκα. Ο λόγος που τα επέλεξε δεν ήταν η καταγωγή της µητέρας του ζωγράφου από το ίδιο µέρος, αλλά το θέµα τους: ερείπια και πέτρες µέσα από τις οποίες έβγαινε, σαν µια σταγόνα αίµα, µια κατακόκκινη παπαρούνα: «Αυτό ακριβώς είναι ο τόπος µου, σκληρός σαν την πέτρα µα µε κατοίκους που ξέρουν να ανθίζουν και στις πιο δύσκολες συνθήκες», µου είχε πει τότε. Αλλωστε και ο ίδιος ένας από αυτούς ήταν. Ενα παιδί που έζησε τη φρίκη του Εµφυλίου, την ορφάνια, το Το Rubin Museum of Art στη Νέα Υόρκη, όπου θα γίνει η συζήτηση. ξερίζωµα, για να τα µετατρέψει σε µια µεγαλειώδη καριέρα ως δηµοσιογράφος των New York Times αλλά και ως συγγραφέας ενός βιβλίου για την ιστορία της µάνας του, µε φόντο τα βουνά της Ηπείρου. Στα ίδια βουνά, από ένα άλλο χωριό δύο αδέλφια που µετανάστευσαν στην Αµερική, έµελλε να φέρουν στον κόσµο άλλες δύο σπουδαίες προσωπικότητες: ο Μάικλ ∆ουκάκης (από τη µεριά της µητέρας του) και ο εξάδελφός του Τζον Κασσαβέτης έλκουν την καταγωγή τους από το Βρυσοχώρι Ιωαννίνων.

Ο Κινγκ από την άλλη, τον οποίον γνώρισα στο Φεστιβάλ της Βωβούσας, µας είχε συνεπάρει όλους παίζοντας τα µοιρολόγια του Αλέξη Ζούµπα, µιλώντας µε πάθος για την ηπειρώτικη µουσική και την παράδοση που δεν είναι ένα απολίθωµα αλλά ένα ζωντανό βίωµα της κοινότητας. Είναι ο εθνοµουσικολόγος που έχει συστήσει τους χορούς και τα τραγούδια της Ηπείρου σε όλη την υφήλιο, έχοντας φτιάξει τη µεγαλύτερη και πληρέστερη συλλογή νότιας βαλκανικής µουσικής σε µορφή δίσκου 78 στροφών. ∆ικαίως έγινε τιµητικά συµπατριώτης µας, µια και τα τελευταία χρόνια ζει στην Κόνιτσα.

Μαργαρίτα Πουρνάρα


    ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΘΕΜΑ, ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ από τον αγαπητό, φίλο, συμπαιδοπολίτη, συγγραφέα και εξέχοντα καρδιολόγο Αθηνών, τον κ. Χρήστο ΒΕΝΕΤΗ
    (Κυριακή, 6-1-2024).
  • Τον Ευχαριστούμε ιδιαίτερα…

  • “Καλησπερα Σταυρο,

Ενδιαφερουσα πραγματι η μουσικη παραδοσιακη συναντηση στην Κονιτσα.

Ο Κριστοφερ Κινγκ (ο κυριως διοργανωτης) ειναι ενας ακαματος μουσικος -και οχι μονο-ερευνητης απο την Αμερικη που στην ουσια πολιτογραφηθηκη Ηπειρωτης.

Πριν 3-4 χρονια μου δωρισανε στην γιορτη μου το βιβλιο του “ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ”

Εμεινα εκπληκτος απο τις γνωσεις του που επεκτεινονταν μεχρι την αρχαιοτητα.

Το βιβλιο του με εντυπωσιασε. Συγκρατησα ομως μια φραση του που την θυμαμαι και την λεω σε ολους:

“Πουθενα αλλου στον κοσμο δεν μπορει ενας ανθρωπος να ακουσει τοσο καθαρα τις επουρανιες μελωδιες οσο στα βουνα της Ηπειρου”

Καλη εβδομαδα Σταυρο

 

Ερρωσο”

 


Σχολιάστε