Επιστολές στη ‘Καθημερινή’ (Γράφει ο Αντ. Βενέτης, δικηγόρος Αθηνών)
Posted on 12 Νοε, 2024 in Κείμενα | 0 comments
1.-Ο οβελίσκος της Ουάσιγκτον και ο Παρθενώνa
- Η Καθημερινή 12 Nov 2024
Kύριε διευθυντά
Εις τις ανταποκρίσεις των παρουσιαστών των ηµέτερων τηλεοπτικών διαύλων, οι οποίοι µετέβησαν στην πρωτεύουσα της Αµερικής για να καλύψουν τις πρόσφατες εκλογές, ενεφανίζετο εις το βάθος της οθόνης ο οβελίσκος της Ουάσιγκτον, σαν να λογχίζει τον ουρανό της αµερικανικής πρωτεύουσας. Ισως οι πλείστοι εξ αυτών να αγνοούσαν την ελληνική διάσταση του φηµισµένου µνηµείου. Το παρατιθέµενο «ρεπορτάζ» αθηναϊκής εφηµερίδος του 19ου αιώνα διαφωτίζει πλήρως τη συµβολή της Ελλάδος εις το εν λόγω µνηµείο. Το παραθέτω µε τη διευκρίνιση ότι ο συντάκτης του σχετικού «ρεπορτάζ» ήταν ο γενικός πρόξενος της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη.
«ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ, 15/27 ∆εκεµβρίου 1884. Ο ΜΕΓΑΣ ΟΒΕΛΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΩΝΟΣ. [...] Ο θεµέλιος λίθος του κτιρίου ετέθη την 4 Ιουλίου 1848 υπό του τότε προέδρου της Συµπολιτείας Πολκ, η δε ανέγερσις έβαινε βραδέως αναλόγως των χρηµατικών εισπράξεων του αναλαβόντος το έργον Συλλόγου. Μέχρι του 1854… το δε ύψος του κτιρίου είχεν φθάσει µέχρι 170 ποδών. Ο Σύλλογος είχε παρακαλέσει πάσας σχεδόν τας Κυβερνήσεις του πεπολιτισµένου κόσµου, όπως αποστείλωσι υλικόν τι και ουδεµία τούτων καθυστέρησε. [...] η δε Ελλάς τεµάχιον µαρµάρου εκ συντετριµµένης στήλης του Παρθενώνος µε την εξής ωραίαν επιγραφήν, συνταχθείσαν υπό της Συγκλήτου του Εθνικού ηµών Πανεπιστηµίου: Ερρίκω Γεωργίω Ουασιγκτώνι, ήρωι κλεινώ, πρώτω πολίτη, ιδρυτή νέας ελευθερίας ευνόµου. Η Σόλωνος, Περικλέους, Αριστοτέλους πατρίς, τον αρχαίον τούτον λίθον, τιµής και θαυµασµού τεκµήριον [...] Εν Νέα Υόρκη, την 6 ∆εκεµβρίου 1884 ∆. Ν. Μπότασης»
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΒΕΝΕΤΗΣ Μοναστηράκι ∆ωρίδος
=====================================
2.-Ο είρων χρόνος και εμείς τα ζάρια του
«Η Καθημερινή», 9.11.2024
Κύριε διευθυντά
Στη λίαν ενδιαφέρουσα στήλη του «∆ιαδρομές», ο κ. Ηλίας Μαγκλίνης αναφέρθηκε, σχετικά πρόσφατα, στην έννοια του χρόνου.
Ετσι, στο φύλλο της «Καθημερινής» της 11/9/2024, ο τίτλος της στήλης ήταν «Ο χρόνος; Ενα ζυμάρι». Επειδή περαιτέρω δεν αναφέρθηκε στην ηρακλειτική αντίληψη του χρόνου, θα ήθελα πολύ συνοπτικά να σημειώσω τα εξής.
Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Εφέσιος Ηράκλειτος (544-484 π.Χ. περίπου), κατά τον Θεόφιλο Βέικο «επιβλήθηκε στην Ιστορία της φιλοσοφίας σαν ένα γιγάντιο πνεύμα και αιώνες τώρα και σήμερα καταπλήσσει με το μέγεθος και τη δύναμη της σκέψης».
Σ’ ένα από τα σωζόμενα σπαράγματα του βιβλίου του –Περί Φύσεως– το υπ’ αριθ. 52 απόσπασμα, γράφει:
«Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων, πεσσεύων· παιδὸς ἡ βασιληίη» (ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ρίχνοντας ζάρια, ενός παιδιού βασιλεία).
Σχολιάζει ο Κώστας Αξελός, από τους πιο βαθυστόχαστους μελετητές του Ηράκλειτου:
«Η ολότητά του βρίσκεται σε κίνηση κι αυτή η κίνηση είναι ο χρόνος… Ο χρόνος όμως είναι το παιχνίδι ενός παιδιού που συνεχώς χτίζει και ξεχτίζει… Ο χρόνος είναι ειρωνικός επειδή ξεπερνάει τ’ ανθρώπινα πλάσματα και τα σχέδιά τους. Και θλίβονται οι άνθρωποι γιατί δεν είναι παρά μονάχα μια στιγμή του χρόνου…» Και θα προσέθετα, κάπως απλουστευτικά· κι εμείς δεν είμαστε παρά τα ζάρια του χρόνου…
Για το πλήθος, ο αριστοκρατικός και οχλολοίδορος Ηράκλειτος ήταν δυσνόητος και απεκλήθη Σκοτεινός.
Ο Σωκράτης, μάλιστα, έλεγε παραστατικά ότι για να τον κατανοήσει κάποιος «… δείται ∆ηλίου κολυμβητού δια το μη αποπνιγείναι εν αυτώ» (πρέπει να είσαι άριστος, δεινός κολυμβητής –∆ήλιος κολυμβητής– για να μην πνιγείς σ’ αυτό).
Αντώνης Ν. Βενέτης
Μοναστηράκι Δωρίδος
