Το “παιδομάζωμα” των ανταρτών και οι παιδοπόλεις (Αντ. Βενέτης, Γεώργ. Αυγερίκος)
Posted on 9 Οκτ, 2024 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΥ (1946-1949)
Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ!
Αλλά, διαβάστε και θα καταλάβετε:
=======================
Το «παιδοφύλαγμα» του Δ.Σ.Ε.
Εις τα όσα εξέθεσε στο φύλλο της «Κ» της 6.10.2024 επιστολογράφος, εν σχέσει με το παιδομάζωμα και τις παιδοπόλεις, θα προσέθετα και τα παρακάτω:
75 χρόνια από τη συντριβής της κομμουνιστικής ανταρσίας τίθεται ακόμα το ερώτημα: Υπήρξε «παιδομάζωμα» ή «παιδοφύλαγμα»; Και ποια παράταξη διέπραξε, το πρώτο;
Η κοινή λογική, ως συνήθως, παραμερίζεται από την αριστερά… Γιατί εκείνη που διέπραξε το «παιδομάζωμα» στον εμφύλιο, είναι προδήλως η παράταξη αυτή που είχε έλλειψη εφεδρειών. Και η παράταξη αυτή ήταν των ανταρτών – κομμουνιστών.
Έτσι, ο Κώστας Γκριτζώνας, πολιτικός Επίτροπος της μεραρχίας του Χαρίλαου Φλωράκη, γράφει στο βιβλίο του «Τα παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου»: «Μέσα λοιπόν σ’ αυτές τις συνθήκες, τις πολύ δύσκολες, που βρέθηκε ο Δ.Σ.Ε., αναγκάστηκε να αναζητήσει νέους μαχητές ανάμεσα στα παιδιά που βρίσκονταν στις Λαϊκές Δημοκρατίες»…
«Το Μάρτη του 1949 έφτασαν από τη Γιουγκοσλαβία, στα έμπεδά μας 1.200 παιδιά ηλικίας 14-16 χρόνων.
Είχαν συγκεντρωθεί από διάφορες χώρες που διέμεναν, όπως Αλβανία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία. Αγόρια και κορίτσια μισά – μισά σχεδόν… Εκπαιδεύσαμε αυτά τα παιδιά 35 μέρες… πολλά απ’ αυτά τα παιδιά … σκοτώθηκαν».
Έτσι ένα απ’ αυτά τα παιδιά, ο Μιχάλης Παρτσαλίδης, γράφει στην «Ελευθεροτυπία» της 13-12-1985: «Σκοπός του παιδομαζώματος ήταν να δημιουργηθεί ένα φυτώριο έμψυχου υλικού για το αντάρτικο»… «Τον Αύγουστο του 1948 δούλευα σε γεωργικές εργασίες στη Γιουγκοσλαβία με πάνω από 100 παιδιά, που μόλις έκλεισαν τα 15, επιστρατεύθηκαν για το βουνό, ενώ οι μικρότεροι μεταφερθήκαμε στην Τσεχοσλοβακία. Το 1950 ερχόταν η σειρά μου, αλλά ήδη είχε λήξει ο Εμφύλιος πόλεμος». Και καταλήγει ο Μ. Παρτσαλίδης: «… Τα πιστοποιητικά αγνοουμένων και σκοτωμένων παιδιών ηλικίας 15-20 ετών, που φέραμε, είναι πολύ περισσότερα από τα πτυχία».
Η Μαργαρίτα Λαζαρίδου, υψηλόβαθμο στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και Δ.Σ.Ε., στο βιβλίο της «Πόλεμος και Αίμα», αναφέρεται στην τραγική μάνα Μάρθα Κεραμίδου και στις τρεις κόρες της Δάφνη, Παρθένα και την 15χρονη Χρυσούλα, τις οποίες επιστράτευσε ο Δ.Σ.Ε. το καλοκαίρι του 1948 και σκοτώθηκαν και οι τρεις. Και ο Β. Μπαρτζώτας «απαιτούσε από τη δύστυχη μάνα όχι μόνο να μην κλαίει, αλλά να είναι υπερήφανη για το χαμό των παιδιών της»!!
Όσο για την «ονειρεμένη ζωή» που ανέμενε τους Έλληνες αντάρτες στη «μεγάλη χώρα των Σοβιέτ» γράφει στο βιβλίο του ο Στέλιος Γιατρουδάκης, Κομμουνιστής και μαχητής του Δ.Σ.Ε. «Τασκένδη -30 χρόνια προσφυγιά» (Εκδόσεις Διογένης) «… Μακάρι τόσοι και τόσοι Έλληνες αγωνιστές πρωτοπόροι και οργανωτές του Λαϊκού Κινήματος στην Ελλάδα, να μην κατρακυλούσαν στην κλεψιά και στη ρεμούλα και στη συνέχεια δεκάδες και εκατοντάδες παιδιά των λαϊκών αγωνιστών να μην ακολουθούσαν το δρόμο της διαφθοράς, της κλεψιάς, της εγκληματικότητας, ναρκομανίας και φυλακής» και παρακάτω ο ίδιος «Η στέγη που βρήκαμε όταν πήγαμε στην Τασκένδη ήταν άθλια… Τα ανδρόγυνα ζούσαν επί χρόνια χωριστά. Οι άνδρες στους ανδρικούς θαλάμους και οι γυναίκες στους γυναικείους… Τα αφοδευτήρια όπως και τα λουτρά ήταν κοινά… Μάλιστα στην 3η Πολιτεία είχαμε θύμα ένα κοριτσάκι εννέα χρονών, που έπεσε στο βόθρο, όμως η κατάσταση δεν άλλαξε, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε!».
Αντώνης Ν. Βενέτης,
Μοναστηράκι Δωρίδος
================================================
Το «παιδοµάζωµα» και οι παιδοπόλεις
- Η Καθημερινή, 5 Oct 2024
Κύριε διευθυντά
Κατά τα µέσα Φεβρουαρίου του 1949, η Προσωρινή ∆ηµοκρατική Κυβέρνηση έλαβε ένα απάνθρωπο µέτρο· τα παιδιά έπρεπε να φύγουν για τις Λαϊκές ∆ηµοκρατίες. Με σπουδή η Π∆Κ κινητοποίησε τα πολιτικά στελέχη σε όλα τα χωριά που ήταν κάτω από τον έλεγχό της. Σε χωριά τα οποία ήλεγχε ο εθνικός στρατός, έστελναν µυστικές εντολές, σε φανατικούς κοµµουνιστές, να καταγράψουν τα παιδιά και να καταστρώσουν σχέδιο απαγωγής. Τέλη Φεβρουαρίου του 1949 έγινε συγκέντρωση παιδιών, τα οποία απήχθησαν από χωριά που ήταν υπό τον έλεγχο του εθνικού στρατού. Ισχυρίζονταν ότι πήραν την παραπάνω απόφαση προκειµένου να τα προφυλάξουν από την πείνα. Στους γονείς των παιδιών υπόσχονταν ότι «θα σώσουµε τα παιδιά από βέβαιο θάνατο», παραδεισένια ζωή τα περίµενε εκεί που θα πάνε, γρήγορα θα ελευθερωθούµε και θα επιστρέψουν αγνώριστα. Η µεταφορά των παιδιών, µέσα από τους ορεινούς όγκους της βόρειας Ελλάδας, ενείχε µεγάλους κινδύνους για τη σωµατική τους ακεραιότητα. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι σηµαντικός αριθµός πέθαναν ή χάθηκαν στον δρόµο, τσακισµένα κυριολεκτικά από τις πολυήµερες κακουχίες. Τις πρώτες 10-15 ηµέρες απήχθησαν 12.000 παιδιά. Με την ολοκλήρωση του «εθνικού εγκλήµατος» ο αριθµός έφτασε τις 28.000 στην Αλβανία. Επίσης άρχισε η αεροπορική µεταφορά παιδιών, από τα Τίρανα στη Βουδαπέστη. Από τη Βουδαπέστη, πέραν εκείνων που θα παρέµεναν στην Ουγγαρία, άλλα στέλνονταν στην Τσεχοσλοβακία και άλλα στην Πολωνία.
Η ελληνική κοµµουνιστική κοινότητα Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, την άνοιξη του 1948, έστειλε στην Τσεχοσλοβακία έναν αριθµό παιδιών που είχαν συγκεντρωθεί εκεί. Ανάµεσα σε αυτά ήταν και σαράντα βρέφη, ηλικίας περίπου ενός έτους. Στα παιδιά «προσφέρθηκαν» ως κατοικίες, όπου συγκεντρώνονταν 200 έως και 4.500 άτοµα, αλλού στάβλοι (Αλβανία), αλλού πρώην στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχµαλώτων (Τσεχοσλοβακία) και αλλού µοναστήρια του παλιού καιρού. Εκεί τα παιδιά παρέµεναν ένα-δύο, ακόµη και δέκα χρόνια. Σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά άλλαζαν εσώρουχα κάθε 15 µέρες και γέµιζαν ψείρες. Οι ασθένειες θέριζαν, έτσι η ψώρα ήταν µόνιµο φαινόµενο για πολλά χρόνια στη Βουλγαρία και στην Αλβανία. Η οστρακιά και η διφθερίτιδα έκαναν αισθητή την παρουσία τους στις παιδοπόλεις των 4.500 παιδιών στην Πολωνία. Στη Ρουµανία, όπου ήταν ο Πορφυρογένης, σε συνεργασία µε τους υπεύθυνους, ενήργησε στρατολογία, έκανε τάγµατα µε τα παιδιά από το παιδοµάζωµα και τα έστειλε στην Ελλάδα για να πολεµήσουν. Το ίδιο σενάριο εκτελέστηκε και στην Ουγγαρία. Στο «Φάτσανο» της Βουδαπέστης συγκέντρωσαν όλα τα µεγάλα αγόρια και κορίτσια, τα έντυσαν, τα εκπαίδευσαν και τα παιδιά περίµεναν πότε θα φύγουν για το «µέτωπο» στην Ελλάδα να πολεµήσουν.
Το θέµα του παιδοµαζώµατος, ύστερα από προσφυγή της Ελλάδας, τέθηκε προς συζήτηση τέσσερις φορές στον ΟΗΕ: Νοέµβριο του 1948, Νοέµβριο του 1949, την 12η ∆εκεµβρίου του 1950 και την 17η ∆εκεµβρίου 1952. Μερικά παιδιά απέδρασαν και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Οταν το θέµα είχε πάρει µεγάλες διαστάσεις, δηµιουργήθηκαν εντός της χώρας «παιδοπόλεις». Στις 58 παιδοπόλεις φιλοξενήθηκαν 25.000 παιδιά.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΥΓΕΡΙΚΟΣ