ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ-2024

• “Είμαστε το τσούρμο μιας σκούνας που ταξιδεύει ξυλάρμενη, τόσα χρόνια. Πεινάμε. Άλλοι χάνουν το λογικό τους, άλλοι σκοτώνονται μοναχοί τους, άλλοι γυρίζουν στην κατάσταση της πεταλίδας. Ένας κάποτε ανεβαίνει στο κατάρτι και μας φαίνεται πως φωνάζει για ωραίες ακρογιαλιές· άγνωστα κομμάτια του κόσμου. Τα βλέπουμε. Και κατεβαίνει πάλι ανάμεσό μας και είναι ο μόνος που βεβαιώνει πως δεν υπάρχει τίποτε, παρά βράχος, μάρμαρο, και το αρμυρό νερό. Τότε τον πετάμε στη θάλασσα θυμωμένοι. Γκρεμίσαμε τόσα και τόσα· μπορούμε να μετρηθούμε, χαλάσματα. Καληνύχτα.” [Γ. Σεφέρης, “Έξι νύχτες στην Ακρόπολη”, εκδ. Ερμής, 1974]

ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, υπάρχουν ανησυχητικά στοιχεία για τη διατήρηση, τόσο των ελευθεριών μας, όσο και για το θεσμό της δημοκρατίας. Ζούμε στο μεταίχμιο φαινομενικά ευνομούμενων πολιτειών (τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή ήπειρο) και μιας εν εξελίξει παγκόσμιας δυστοπικής κοινωνίας που “κτίζεται” αργά, αλλά σταθερά: στην οποία μάλιστα, η ανεργία των νέων θα τους οδηγεί σε εγασιακή σκλαβιά, με πανάκριβο κόστος ζωής, ενώ και οι κυβερνήσεις μας θα ελέγχονται σφιχτότερα από άλλες δυνάμεις.

ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ποσοστό αποχής, από τις δημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές κάθε είδους) υπερέβη το 50% -κάτι πολύ επικίνδυνο για την ύπαρξη μιας πραγματικά αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Να είναι απλά μια απέλπιδα κίνηση που εκφράζει την απαξίωση προς τα υπάρχοντα κόμματα εξουσίας, ή κάτι που εγκαθίσταται; Πολιτική, πανδημίες, κλίμα, ακρίβεια, έγκλημα, μας φέρνουν σε κατάσταση εγκλωβισμού, με μόνη επιδίωξη την στοιχειώδη επιβίωσή μας.

ΠΡΩΤΗ φορά στα εκλογικά χρονικά, υπάρχει μια αξιωματική αντιπολίτευση (απομεινάρια του άλλοτε ΣΥΡΙΖΑ) που σταθερά υπολείπεται ποσοτικά και ποιοτικά από το κυβερνών κόμμα (ΝΔ). Επιπρόσθετα, έχουμε μια αντιπολίτευση που κουβαλάει ένα υπαρξιακό άγχος: μη τυχόν και υποσκελιστεί από άλλο κόμμα… Η αυτοδιάλυση της αξιωματικής αντιπολίτευσης γίνεται καθημερινά με αντεγκλήσεις και αποχωρήσεις, ενώ και η ιδεολογική διάβρωσή της συνεχίζεται. Τα παραπάνω δεν αποδεικνύουν, άραγε, ότι η δημιουργία αυτού του κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) ήταν μια τεχνητή σαθρή συνένωση ποικίλων “αριστερών” συνιστωσών, αβαρής και ασόβαρη; Μόνο, χάρη στην προσωπικότητα του κ. Τσίπρα και το αδιέξοδο των άλλων κομμάτων εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κυβερνήση (2015), ως “πρώτη φορά αριστερά”-με δεκανίκι τους ΑΝΕΛ. Έτσι, αν σήμερα ή αύριο, ο υποβόσκων πολακισμός κληθεί να αντιμετωπίσει τον μητσοτακισμό, ο αγώνας θα κριθεί, όχι από το ποιος φωνάζει δυνατότερα, αλλά από το ποιος είναι πιο ικανός να λύσει αποτελεσματικότερα τα φλέγοντα προβλήματά μας.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ του Στέφανου Κασσελάκη ετεροπροσδιορίζεται ταυτοτικά συνεχώς, ανάμεσα στην παραδοσιακή αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία, όντας έτσι ανίκανη να αρθρώσει συγκροτημένο αντιπολιτευτικό λόγο με σοβαρές θέσεις· πόσο μάλλον κυβερνητικές. Μια α-πολιτική τακτική που όμως, απωθεί ολοένα και περισσότερους οπαδούς της. Το “ταυτοτικό” του ΣΥΡΙΖΑ θα διαρκέσει, ενώ και η αυτοδιάλυση και η αμφισβήτηση της ηγεσίας της, θα συνεχίζονται. Κι αυτό, επειδή, ο παλιός κόσμος της αριστεράς δεν έχει καμιά σχέση με το χλιδάτο life-style του σημερινού αρχηγού της. Ούτε καν με το “ιδιοκτησιακό” καθεστώς που ο αρχηγός της επιδιώκει. Η αριστερά στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν συλλογικότητα, πολυφωνία, κοινή πορεία.

ΟΣΟ για τους πολίτες που θέλουν να συμμετάσχουν στα δρώμενα των κομάτων της αντιπολίτευσης, αδυνατούν να παρακολουθήσουν “ακέφαλα” ή νεο-προσωποπαγή κόμματα. Έτσι, βρίσκονται σε στάση αναμονής ή σε πλήρη αποστασιοποίηση από την πολιτική. Στο παρελθόν αυτοί οι ίδιοι πολίτες του 50% της αποχής, συμμετείχαν σε συλλογικότητες, τομείς δραστηριοτήτων, συνδικάτα, σωματεία, κομματικές ενώσεις. Επιδίωκαν μέσα από τη δράση, την επίτευξη σημαντικών κοινωνικών στόχων. Ποιος λησμονεί τις πολυήμερες απεργίες της πάλαι ποτέ δυναμικής ΟΛΜΕ, ή και άλλων συνδικάτων που πίεζαν την εκάστοτε κυβέρνηση με τον τρόπο τους; Σήμερα η “ιδιωτεία” κυριαρχεί παντού. Γι αυτό, η κυβέρνηση της ΝΔ περνάει “αβρόχοις ποσί” οποιοδήποτε νομοσχέδιό της. Επιπλέον, η κατά τεκμήριο διευκόλυνση μας, μέσω των ψηφιακών υπηρεσιών (gov.gr), μας οδηγεί σε μια νέα σκλαβιά, την “ψηφιακή”.

ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ αν μπήκε στη φύση μας, ως ψηφοφόρων, ο “ιός” της ελαστικής συνείδησης. Μάλλον έχουμε μια αναγκαστική προσγείωσή μας σε μια κατάσταση στην οποία υπερβαίνουμε ευκολότερα προηγούμενες εκλογικές συμπεριφορές. Σήμερα, οι νεότερες γενιές απορρίπτουν “ιδεολογίες” που τους πρόδωσαν στα κρίσιμα χρόνια των κρίσεων. Εξάλλου, η ανεργία τούς διώχνει από την ενεργό ζωή και την πατρίδα! Σήμερα, αναζητούμε ικανά πολιτικά πρόσωπα και όχι ουτοπικές υποσχέσεις για ένα ασαφές μέλλον. Τα ασφυκτικά προβλήματα γύρω μας απαιτούν μεθοδικές και συγκροτημένες λύσεις.

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ κοινωνικοοικονομικές αλλαγές στη χώρα έχουν επιφέρει, πλην των δομικών, πολιτισμικές αλλοιώσεις παντού. Στερεότυπα, αντιλήψεις, θέσφατα, δεδομένα αιώνων, ανατράπηκαν. Η πυρηνική οικογένεια διαλύεται. Ο ετεροπροσδιορισμός θέτει σε αμφισβήτηση αξίες αιώνων. Η βία, σε όλες τις ειδεχθείς μορφές της, διογκώνεται, η δε οικονομία αφορά όλο και λιγότερα άτομα. Το ψηφιακό και επιτελικό κράτος έχουν γίνει δυνάστες μας.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ μπροστά στη γέννηση «κοινωνιών πολιτών, χαμηλών προσδοκιών», από τις οποίες θα λείπει το όραμα, ο αγώνας και η ελπίδα, επειδή ακριβώς υπάρχει σήμερα τρομακτική έλλειψη πραγματικών ηγετών. Η διαχείριση του παρόντος, και μόνον αυτού, είναι το βασικό μέλημα κάθε κυβέρνησης. Όσο για την άλλοτε λεγόμενη διανόηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παρακολουθεί και σχολιάζει αμήχανη τα τεκταινόμενα στον κόσμο, χωρίς να μπορεί να δώσει απαντήσεις, ούτε καν αγώνες.

ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ σκηνή, ο πάλαι ποτέ διπολικός κόσμος (Ανατολή-Δύση) έκλεισε τον κύκλο του στη δεκαετία του ’90 (1989). Ο νέος κόσμος είναι πολυπολικός και πολυπολιτισμικός, με το γεωπολιτικό κέντρο βάρους να μετατίθεται από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι εξελίξεις σε Ευρώπη, Βαλκάνια και Μέση Ανατολή αλλάζουν τα δεδομένα, και δεν αποτελούν παρά τον πρόλογο μιας συνολικής αναδιαμόρφωσης των ζωνών επιρροής του νέου κόσμου που αναδύεται.

ΕΧΟΥΜΕ την αίσθηση πως, ο παγκόσμιος -άρα κι ο Έλληνας- πολίτης, βρίσκεται εννεός μπροστά σε μια ζωή που ολοένα ξεφεύγει από τα χέρια του. Ζούμε σε έναν μετα-πολιτικό δυστοπικό φαντασιακό κόσμο, στον οποίο όλα δείχνουν να είναι “προσημειωμένα”. Για πρώτη φορά όλοι οι πολίτες του πλανήτη έχουμε κοινό μέλλον (κλίμα, οικονομία). Οι άλλοτε πανίσχυρες διακριτές πολιτικές “ιδεολογίες” γίνονται πιο δυσδιάκριτες.

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ στη διεθνή οικονομία, την κλιματική αλλαγή και τους δυο πολέμους (Μέση Ανατολή-Ουκρανία), αλλά και στη νέα “απειλή” που προέρχεται από την τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ), είναι οι άγνωστοι “Χ” του μέλλοντός μας. Θα συνειδητοποιήσουμε, άραγε, σε ποιο κατώφλι χάους βρισκόμαστε; Θα αντιληφθούμε το πόσο ο νεο-φιλελευθερισμός εγγίζει τα όριά του, εξελισσόμενος σε έναν αχόρταγο “Γαργαντούα” υπέρ των ολίγων; Και πως ο κίνδυνος, ένας τέτοιος απάνθρωπος καπιταλισμός να καταπιεί τον πλανήτη με τον άνθρωπο μαζί, είναι ήδη ορατός; (Στ.Γ.Κ.,23-8-24)