Μπορείτε  στον πιο κάτω σύνδεσμο να δείτε τη μικρή αναφορά στο βιβλίο μας, από την κα ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ που επιμελείται τις παρουσιάσεις των νέων βιβλίων στο έγκυρο και πλούσιο λογοτεχνικό ηλεκτρονικό περιοδικό ΦΡΑΚΤΑΛ:

https://www.fractalart.gr/nees-ekdoseis-182/

===============================

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)

Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Ελληνική πεζογραφία:

Χ. Α. Χωμενίδης «Ξέρει η πάπια που είναι η λίμνη», εκδ. Πατάκη, σελ.358

… Μέσα µου ζει ένας σκάνταλος τύπος, ένας καλικάντζαρος. Θα λαχταρούσε η ζωή µου όλη να είναι πιρουέτες. Να ακροβατώ έξω νου και νόµου, να παραβιάζω ωράρια και να γονιµοποιώ ωάρια, να αδιαφορώ για τις συνέπειες των πράξεών µου – σάµπως αυτοί που τις µετρούν και τις ξαναµετρούν βγάζουν καµία άκρη; ξεφεύγουν µήπως από το τυχαίο κι από το πρόσκαιρο της ύπαρξης; Να νιώθω τις στιγµές σαν νότες, να υπακούω στον εσωτερικό µου µονάχα ρυθµό… Μέσα µου επιµένει να χοροπηδάει το πιτσιρίκι εκείνο που έκανε διαρκώς ζηµιές, που έβγαζε σε όλους γλώσσα, που ο κόσµος του ήταν άγραφο χαρτί, άλλοτε το ζωγράφιζε, άλλοτε το µουτζούρωνε, κάποτε του έβαζε φωτιά…
Θαυµάζω όσους ξεκινούν για το περίπτερο και βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσµου. Τους όπου γης και πατρίς, τους ανθρώπους-πουλιά. Εγώ είµαι δέντρο. Γίνεται δέντρο το πουλί, πουλί το δέντρο; Ως δέντρο τι µπορείς να ελπίζεις;
Να δροσίζεις όποιους ξαποσταίνουν στον ίσκιο σου. Να σε προτιµούν τα φτερωτά, για να φτιάχνουν τις φωλιές τους. Να απολαµβάνουν τους καρπούς σου τα σκιούρια και οι αλεπουδίτσες. Κυρίως δε, όταν σηκώνεται άνεµος, να φουσκώνουν οι φυλλωσιές σου σαν πανιά καραβιού κι ας σε κρατούν οι ρίζες σου στο ίδιο µέρος. Να κάνεις τον αέρα µουσική κι η µουσική σου να φτάνει εκεί που εσύ δεν θα βρεθείς ποτέ. «Πάλι τραγουδάει το δέντρο…» να λένε.

Αγγέλα Καστρινάκη «Έρωτας στον καιρό της ειρωνείας», εκδ. Κίχλη, σελ. 376

Έντονα πάθη και ακραία αισθήματα -έρωτας, ζήλια, θλίψη, τάση για αυτοκτονία- διασταυρώνονται, στο μυθιστόρημα της Αγγέλας Καστρινακη, με μια προσπάθεια κατανόησης του εαυτού και των άλλων μέσα από τη λογική ανάλυση. Σχέσεις στήνονται και σχέσεις διαλύονται. Πρόσωπα διεκδικούν την ευτυχία τους και άλλα προσπαθούν να αντέξουν τις διαψεύσεις. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες και στις πιο τακτοποιημένες ζωές. Κάποια στιγμή κυριαρχεί ο δαίμονας του έρωτα και της ανατροπής κι άλλοτε πάλι ξεπροβάλλει ο δαίμονας της ειρωνείας, αυτός που μας κάνει να βλέπουμε και την κωμική όψη των πραγμάτων σχετικοποιώντας όλα τα αισθήματα.
Ένα μυθιστόρημα που σκέπτεται για τις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα σκέπτεται και για το ίδιο το μυθιστόρημα. Η Αγγέλα Καστρινάκη συνομιλεί με προηγούμενα έργα που έχουν ως θέμα τους την «απιστία» (τις “Εκλεκτικές συγγένειες” του Γκαίτε, τις “Αναμνήσεις” της Πηνελόπης Δέλτα κ.ά.) και δείχνει πως κάτι μένει ίδιο και κάτι έχει αλλάξει στην εποχή μας.
Συγκινητικό αλλά και με υποδόριο χιούμορ, το μυθιστόρημα της Καστρινακη επιδιώκει να φτάσει στον βυθό των αισθημάτων και να τα εκφράσει με μια γλώσσα ταυτόχρονα δροσερή και καλλιεργημένη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Θόδωρος Σούμας «Παράλογοι συνήθεις πόθοι», εκδ. Βακχικόν, σελ. 240

Η συλλογή του Θόδωρου Σούμα, “Παράλογοι συνήθεις πόθοι”, περιλαμβάνει διηγήματα που άλλοτε αναδεικνύουν τον τρελό κι εξωφρενικό χαρακτήρα των ιστοριών έρωτα και σεξ των προσώπων κι άλλοτε την απελπισμένη, εφιαλτική και γελοία πλευρά τους. Διαβάζοντας αυτή τη συλλογή διηγημάτων που αποτελείται από αλλόκοτες, μερικές φορές συνειδητά πορνογραφικές, ερωτικές ιστορίες, διαπιστώνουμε πως όλα τα πρόσωπα έχουν μια ροπή κι ευαισθησία έναντι του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας, πιθανόν γιατί αναζητούν τον έρωτα και την ερωτική ευτυχία· κι επειδή δεν τα βρίσκουν, αρκούνται στην αναζήτηση κάποιου υποκατάστατού τους, δηλαδή του σεξ.
Η όλη συλλογή διέπεται από την προσπάθεια και την ανάγκη του συγγραφέα να βρει, να συλλέξει και να εκφράσει την αλήθεια των ερώτων και της σεξουαλικότητας των προσώπων μέχρι τέλους. Αυτός είναι κι ο λόγος άλλωστε, που ορισμένα, σκοτεινά τολμηρά διηγήματα μοιάζουν με νατουραλιστικά και πορνογραφικά πεζογραφήματα. Το ότι αρκετοί χαρακτήρες φέρονται ως ερωτύλοι ή ως ερωτιδείς αποτελεί μάλλον μια υπαρξιακή, ασυνείδητη κατάσταση και ροπή τους, την αναζήτηση της κατάστασης της ευτυχίας, της αγάπης και της ψυχοσωματικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Στο πλαίσιο αυτής της διαδρομής κι απεγνωσμένης έρευνάς τους, μερικές φορές φτάνουν στα άκρα, ίσως επειδή ο ερωτισμός είναι η αποδοχή της ζωής ως τα ακραία όριά της, ως τον θάνατο, ως τη διακινδύνευση της ισορροπημένης, συμβατικής και κανονικής ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στ. Γ. Κλώρης «Τα παιδοπολίτικα» Απ’ την απώλεια στην καταλλαγή, Χανιά, 2023

«Μαρτυρίες προσωπικές καταθέτω. Καταγεγραμμένες οι περισσότερες σε ημερολογιακή μορφή και βασισμένες στις προσωπικές μου μνήμες, στο γραπτό Ημερολόγιο συμβάντων του θείου Κυριάκου (1986), στις επιστολές του ιδίου και των αδελφών μου και στις ηχογραφήσεις συνεντεύξεων της μάνας μου. Μικρή ιστορική αφήγηση όσων ζήσαμε, ως πρώτοι παιδοπολίτες, ο θείος Κυριάκος, ο αδελφός μου Κώστας, εγώ και πολλοί άλλοι, αριστερών ή δεξιών οικογενειών στις παιδοπόλεις […] Χαμηλόφωνη ελεγεία; Μάλλον ένας ύμνος για μια δύσκολη περίοδο που επέτρεψε να συνυπάρξουμε αρμονικά στις παιδοπόλεις, παιδιά και των δύο πλευρών που φιλιωθήκαμε για όλη τη μετέπειτα ζωή, βιώνοντας μοναδικές καταστάσεις συναισθηματικής καταλλαγής». Από το βιβλίο “Τα παιδοπολιτικά – Απ’ την απώλεια στην καταλλαγή” του γνωστού και ως “διαχρονικού” αρθρογράφου των “Χανιώτικων νέων”, συντ. eκπαιδευτικού Στ. Γ. Κλώρη (Σταύρου Καλαϊτζόγλου). Από το “Αντί προλόγου” κείμενο του. Εν είδει εισαγωγής…

Για ένα βιβλίο, κατάθεση ψυχής, που διαβάζεται στην κυριολεξία, απνευστί, και σαν ιστορικό μυθιστόρημα μα και σαν ξεχωριστά αυτοβιογραφικά διηγήματα, ο λόγος. Για ένα βιβλίο που και βέβαια θέλω να το ξανά- και να ξαναδιαβάσω, κι ας έχω γεμίσει τα περιθώρια των σελίδων του με τις σημειώσεις μου. Και για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο ύφος της γραφής του, που αντανακλά το ήθος του, όπως αυτό “διαμορφώθηκε” στα 14 χρόνια που έζησε στις παιδοπολείς, από το 1947 (από 6 χρόνων παιδάκι) μέχρι το 1961…

Αισθηματική λογοτεχνία:

Έλενα Αντωνίου «Nitya, για πάντα», εκδ. Χάρλενικ, σελ. 352

Ένας όρκος αγάπης που κερδίζει την αιωνιότητα. Η καθηγήτρια γλωσσολογίας Αλεξάνδρα Δελλή εργάζεται στην Ύπατη Αρμοστεία του Ηνωμένου Βασιλείου στο Δελχί ως καθηγήτρια χίντι και διερμηνέας. Ο Βρετανός πρόξενος Ντάνιελ Μάθιους μετατίθεται στο Δελχί με ειδική αποστολή την επίλυση της διπλωματικής κρίσης ανάμεσα στη βρετανική και την ινδική κυβέρνηση. Ο Ντάνιελ έχει μάθει να ζει μέσα στα μυστικά και τα ψέματα, κρύβοντας την αληθινή του ταυτότητα και την καταγωγή του, καθώς κινδυνεύει η ζωή του. Φθάνοντας στην Ινδία, νιώθει έντονη την απειλή. Κι ενώ έχει ορκιστεί να κρατήσει τους πάντες μακριά του, είναι τέτοια η θύελλα που ξεσηκώνει στην καρδιά του η Ελληνίδα καθηγήτρια που δεν μπορεί να αντισταθεί…
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι που προέρχονται από εντελώς αντίθετους κόσμους θα ζήσουν μια επική ιστορία αγάπης ενώ οι εχθροί τους απλώνουν πάνω τους τα θανάσιμα δίχτυα τους. Οι δυο εραστές θα γευτούν την αιωνιότητα προτού κληθούν να πάρουν τη δυσκολότερη απόφαση της ζωής τους. Ο έρωτας θυσιάζεται στο βωμό του χρέους. Και ο όρκος για αιώνια αγάπη ο μόνος που θα διαρκέσει για πάντα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

https://www.fractalart.gr/nees-ekdoseis-182/ (μικρή παρουσίαση του βιβλίου “Τα παιδοπολίτικα-από την απώλεια στην καταλλαγή” (Χανιά, 2023)