Μια δροσερή ανοιξιάτικη ανάμνηση
Posted on 10 Ιουν, 2024 in Κείμενα | 0 comments
Μετά τη σπαζοκεφαλιά των ευρωεκλογών και την-αναμενόμενη-ανατροπή των στημένων προεκλογικών δημοσκοπήσεων, είναι καιρός -καλοκαίρι γαρ- να αναστοχαστούμε και να ξαναζήσουμε τις ομορφιές που προσφέρει η φύση και “υιοθετεί” ο άνθρωπος στα έργα του…
Η πιο κάτω φωτογραφία στον Άγιο Κωνσταντίνο” είναι από τη Σύμη της δεκαετίας του 1970-1975 και είναι παρμένη από μένα που τότε είχα το χόμπι της φωτογραφίας…
Είναι μια σπουδή σε ασπρόμαυρο (1970), με ένα εκτυφλωτικό δωδεκανησιακό ανοιξιάτικο φ ω ς να καλύπτει ευφρόσυνα όλες τις επιφάνειες. (…)
Πώς να ξεχάσεις, λοιπόν, μια από τις ωραιότερες μέρες στην πανέμορφη εκκλησιά που την επιτρόπευε τότε η οικογένεια Φωτάρα; Εννοώ την κα Ειρήνη, τη γλυκύτατη μητέρα του Μιχαλάρου, με το απέραντο γέλιο και την αγάπη και των δυο τους προς κάθε επισκέπτη, ντόπιο και ξένο…
Πώς να ξεχάσουμε, η Χριστίνη κι εγώ, την αγάπη και τη φιλία τους, που με το Μιχαλάρο διατηρείται πάντα, έστω και τηλεφωνικά;
Τι να πρωτοθυμηθούμε, λοιπον;
Το φαγητό ή τη δροσερή ξεκούραση;
Τον καφέ ή τα κεράσματα;
Τη φιλική κουβέντα ή τα βαριά συμαϊκα τους;
Και πόσο όμορφα η Αναστασία Αντωνόγλου τραγουδούσε τότε στο ρ/σ Ρόδου, μεταξύ άλλων, κάτι τετράστιχα αναφερόμενα σ΄αυτό το στολίδι της Σύμης, την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου;
-”Στον Άγιο Κωνσταντίνο/νερό τρεχάμενο
Αγάπη σου με κάνει/πουλλί πετάμενο”
-”Στον Άγιο Κωνσταντίνο/στην”Άγια Φωτεινή
πάγω να λειτουργήσω/ για μια μελαχροινή”
