Μανα : Ενα λουλούδι στην ταπεινή μάνα…
Posted on 12 Μάι, 2024 in Κείμενα | 0 comments
ΜΑΝΑ: Μια ταεινή γενναία ύπαρξη
Η αγάπη της μάνας δεν οριοθετείται, δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση, ούτε εξαγοράζεται.
Η αγάπη της μάνας δεν ανταλλάσσεται, δεν αντικαθίσταται και δεν υποκαθίσταται από άλλες ιδιότητες (παραμάνες, γκέι, Ομοφυλόφιλες/ους, μητριές κ.λπ.).
Η αγάπη της μάνας δεν ξεθωριάζει με το χρόνο, δεν λιγοστεύει, μένει αυθόρμητη, δεν τεμαχίζεται, δεν αναστέλλεται, δεν φυλακίζεται.
Είναι ισοδύναμη σε όλα τα παιδιά, άδολη κι ατόφια. Τα συντροφεύει από την πρώτη αναπνοή της, μέχρι την τελευταία.
Στις μάνες εκείνες, που σήμερα θα τους προσφέρουμε λουλούδια. Αλλά και σ’ εκείνες που δεν έχουν την πολυτέλεια να χαρούν αυτή τη γιορτή, η ευχή και η σκέψη μας είναι κοντά τους.
Στις μάνες των πόλεων και των χωριών, τις μορφωμένες και τις αμόρφωτες, τις πλούσιες και τις φτωχές, τις νέες και τις ηλικιωμένες, τις μικρομάνες και τις υπερήλικες.
Στις μάνες που αγωνίζονται να βρουν λίγο ψωμί για τα παιδιά τους. Στις μάνες που ξαγρυπνούν πάνω από το παιδί τους που είναι άρρωστο ή ψυχορραγεί.
Στη μάνα Ιωάννα που έχασε νωρίς τον άνδρα της και έθαψε τον ενα μετά τον άλλο, τους δυο λεβέντες γιους της. Και τώρα, πάει στα μνήματα και μιλάει μαζί τους σαν να μην έχουν πεθάνει, σαν να μην έχουν φύγει από τη ζωή της…
Στην ηρωική “Μάνα” της Πέρλ Μπακ, που μετουσιώνει το δάκρυ σε χαμόγελο στη μακρινή Κίνα.
Στη μάνα του Μαλάουι, που θάβει μοναχή της το νεκρό παιδί της.
Στη μάνα του Ιράν, που βλέπει το παιδί της να πεθαίνει στην κρεμάλα.
Στην παλαιστίνια μάνα που οδύρεται μπροστά στο νεκρό παιδί της, χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί των πολέμων…
Στην ισραηλινή μάνα που περιμένει με αγωνία να δει να επιστρέφει το παιδί της από την ομηρεία της Χαμάς.
Στην άλλη μάνα που έδωσε τον ένα της νεφρό στο παιδί της για να ζήσει.
Στη μάνα του φυλακισμένου, που λιώνει στο κελί.
Στη μάνα την ανύπαντρη, που παλεύει με όλους και με όλα.
Και στη μάνα, την πολύτεκνη, που ακριβοδίκαια μοιράζει την αγάπη της.
(Για τη μητέρα, ένα ποίημα του Γιώργη Μανοσυσάκ)
Στη Γιάννα, την πρόσφυγα από τη Γεωργία, που άφησε πατρίδα και μάννα πίσω της, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, για να καθαρίζει χαμιώτικα σπίτια, για να μαζέψει λεφτά να επιστρέψει.
Στην ελληνίδα μετανάστρια του ’60, που δούλευε στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές, για χρόνια, μακριά από τα παιδιά της που τα μεγάλωνε η γριά πεθερά της!
Στη μάνα του νεκρού Παλαιστίνιου αλλά και στη μάνα του σκοτωμένου Ισραηλινού, του Ουκρανού, αλλά και του Ρώσου.
Στη μάνα, που γεννά μέσα στα χωράφια.
Στη μάνα, που μας έδωσε ζωή απ’ τη ζωή της.
Στη μάνα εκείνη, τη μισότρελη, που μέσα στον ορυμαγδό του πολέμου κλαίει πάνω στα παράσημα (!) του σκοτωμένου γιου της.
Στην κρατούμενη μάνα των γυναικείων φυλακών, που εκτίει την ποινή μαζί με το μικρό παιδί της.
Στη μάνα της Χιροσίμα και της Σρεμπρένιτσα.
Στη μάνα του Χριστού και στη μάνα του ληστή.
Στη μάνα εκείνη, που όσες φορές κι αν την πικραίνουμε, άλλες τόσες μας συγχωρεί.
Στην ανυπόφορη ζωή, ένα πράγμα νοσταλγούμε: Να χωθούμε στην αγκαλιά της μάνας!Να, όπως τότε, που μας άνοιγε διάπλατα τα χέρια της και μας αγκάλιαζε σφουγγιζοντας το δάκρυ απ’ τα μάτια μας.
Ναι. ο Θεός, όπως λέγεται δημιούργησε τη μάνα για να διορθώνει τις ατέλειες αυτού του κόσμου.
