“Η Διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη” (Αχιλ. Παπαϊωάννου, 1986, εκδ. Γλάρος)
Posted on 29 Μαρ, 2024 in Κείμενα | 0 comments
[ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΚΚΕ ζει σε άλλους κόσμους και επειδή είναι σχεδόν το μοναδικό στον κόσμο που -εθελοτυφλώντας- εχει αγιοποιήσει τον Στάλιν και τον ημέτερο Ν. Ζαχαριάδη, διαβάστε παρακάτω τις τελευταίες στιγμές που επεφύλαξε το ΚΚΣΕ στον πάντα πρόθυμο για όλα, Νίκο Ζαχαριάδη. Στ.Γ.Κ.]
========================================
“Η Διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη”
Όπως την εμπιστεύτηκε στον συναγωνιστή και σύντροφό του Αχιλλέα Παπαϊωάννου*. Το βιβλίο έχει τα πιο κάτω χαρακηριστικά κεφάλαια-αφηγήσεις του Νίκου Ζαχαριάδη:
-Γιατί θυσίασα τον Άρη Βελουχιώτη
-Πώς έφτασα στο λάθος της αποχής
-Πού στηρίχτηκα για το δεύτερο αντάρτικο
-Με καρόιδεψε ο Στάλιν
-Παζάρεψα τα παλικάρια μας με τους Σοβιετικούς, ντρέπομαι
-Έπρεπε κάποτε ν’ αντισταθώ στην ταπεινωτική εξάρτηση από το ΚΚΣΕ
-Με πρόδωσαν τα στελέχη μου την κρίσιμη στιγμή
-Το ΚΚΕ θα ξαναγεννηθεί από νέους κάτω στην Ελλάδα
-Θέλω ν’ ακούσουν όλοι τα τελευταία λόγια μου και τότε ας με κρίνουν.
Η φωνή ενός ηγέτη κομμουνιστή από τα βάθη της Σιβηρίας, η εξομολόγηση ενός ανθρώπου (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης) Αθήνα, 1986, εκδ. ΓΛΑΡΟΣ
Δέστε κι αυτό:
Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην οποία πήραν μέρος 26 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη, συνήλθε “στο βουνό”, δηλαδή σε μια εκκλησία στους Ψαράδες της Πρέσπας,στις 30 και 31 Γενάρη του 1949 και εξέλεξε ως «τακτικά μέλη» του ΠΓ τους Ν. Ζαχαριάδη, Γ. Ιωαννίδη, Μ. Παρτσαλίδη, Β. Μπαρτζιώτα, Δ. Βλαντά και αναπληρωματικά τους Λ. Στρίγκο, Π. Ρούσο, Γ. Γούσια.
=========================
[Μερικά αποσπάσματα από το παραπάνω βιβλίο, όπως τα κατέγραψα, όταν το πρωτοδιάβασα (1986). Τα μέσα σε αγκύλες [...] σχόλια είναι δικά μου]:
σελ. 31 : (Νίκος Ζαχαριάδης) “Δεν είμαι ενάντια σε κάθε συμβιβασμό και κομπρομί (σ. Στ.Γ.Κ., compromis=συμβιβασμός, συμφωνία) προς το συμφέρον του κόμματός μας. Αλλά, αυτό που μου λένε να κάνω είναι άρνηση των πάντων. Δεν δέχομαι να κουρελιάσω την κομματική και ανθρώπινη συνείδησή μου…”
[Ο σταλινικός Ζαχαριάδης βρέθηκε αντιμέτωπος με την αποσταλινοποίηση του Χρουστσόφ (1956), μετά το θάνατο του Στάλιν στις 5 Μαρτίου 1953. Ως αμετάπιστος σταλινικός, εξορίστηκε από το σοβιετικό καθεστώς στο Σοργκούτ της Σιβηρίας]
σελ. 32: (Ν.Ζ) ”Δεν έπρεπε να δεχθώ να μεταφερθούν εδώ-στην Τασκένδη-οι 18.000 αγωνιστές του ΔΣΕ, αφού ήξερα για την τύχη των Βουλγάρων πολιτικών φυγάδων και αργότερα των Ισπανών. Λ ά θ ο ς μου α σ υ γ χ ώ ρ η τ ο που σας κουβάλησα εδώ κι αυτό θα μου τρώει την ψυχή, όσο θα ζω…”
[Αν και ήξερε ποια τύχη τους περίμενε, προτίμησε να θυσιάσει τους συντρόφους του, παρά να δεχθεί έγκαιρα το λάθος του]
σελ. 41: (Ν.Ζ.) “Ο ρόλος του αποστάτη είναι ο πιο στιγματισμένος”
* [ Εννοεί τους Δημήτρη Βλαντά, Βασίλη Μπαρτζιώτα, Γιώργο Βοντίτσιο-Γούσια κ.λπ.. Μαζί τους κι ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου (που έγραψε τη “Διαθήκη” του Ν.Ζ) αλλά και πολλοί άλλοι στην απόφαση για την κατάληψη της Φλώρινας (27-1-1949). Η επιχείρηση απέτυχε παταγωδώς!]
σελ 43: (αδιόρθωτα κομματικός) “ Η στρατηγική της Σοβιετικής Ένωσης ήταν να θ υ σ ι ά σ ε ι τα Βαλκάνια, κι αυτό είναι τραγικό. Φυσικά, μια στρατηγική σε γενικότερη κλίμακα σωστή…” (!)
[Το να γνωρίζεις εκ των προτέρων τη μοίρα σου και εθελοτυφλώντας να υπερασπίζεσαι το κόμμα που σε προδίνει, ε, αυτό κι αν θεωρείται... ηρωισμός για το Νίκο Ζαχαριάδη!]
σελ. 57: (Ν.Ζ.) “Έχει ολοκληρωτικά την ευθύνη ο Σιάντος για την πρόσδεση του ΕΛΑΣ στους Εγγλέζους, έως ότου και παρέδωσε μια λεύτερη Ελλάδα στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό με την Βάρκιζα και τον αφοπλισμό… Εκλιπαρούσε την εθνική ενότητα με μια κυβέρνηση της μεταξικής δικτατορίας”
[Ο ίδιος, ο Ζαχαριάδης, σταλινικός μέχρι το κόκαλο, ενώ είχε υπόψη του τη μοιρασιά του κόσμου από τους μεγάλους-και τον Στάλιν- στη Γιάλτα (1945), ξεκίνησε το δεύτερο αντάρτικο (1946-1947) που κατέληξε σε σφαγή. Περιμένατε να ζητήσει ποτέ συγγνώμη από τα θύματα, εμάς τα ανταρτόπληκτα παιδιά που χάσαμε τα πιο πολύτιμα πρόσωπα στα πρώτα χρόνια της ζωής μας;]
σελ. 59 (Ν.Ζ.) “Ο Σαατώφ (Ρώσος, άνθρωπος της Ασφάλειας στην Τασκένδη) τον έπαιζε (τον Βασίλη Μπαρτζιώτα) όπως ήθελε. Πάνω απ’ όλα καλλιέργησε στον κόσμο ένα πνεύμα κατωτερότητας με το σύνθημα: “Ο Σοβιετικός πολίτης είναι ένα μπόι ανώτερος από τον έλληνα αντάρτη…”
[Κάτι που κι ο ίδιος ο Ν.Ζ., έμμεσα το δεχότανε, με τη λάτρεία που έτρεφε στο σταλινισμό.]
σελ. 61 (Ν.Ζ.) “… Ο ΔΣΕ ήταν φερμένος στη Σοβιετική Ένωση παράνομα, χωρίς να καταχωρηθεί στους καταλόγους πολιτικών προσφύγων στο διεθνή οργανισμό. Αυτό το πράγμα δεν το επέτρεψε η Σοβιετική Ένωση… Ήμασταν όλοι πολιτικοί πρόσφυγες, χωρίς δικαιώματα πολιτικού πρόσφυγα”
[Αν και γνώριζε πώς συμπεριφέρθηκαν οι "σύντροφοι" σοβιετικοί στους βούλγαρους πρόσφυγες, πίστευε πάντα πως όλα γίνονται με απώτερο στόχο το... κομμουνιστικό όνειρο!]
σελ. 71: (Ν.Ζ.) “Τούτη η εξορία στην παγωμένη Σιβηρία διαφέρει. Απέναντί μου, δεν έχω τον φασίστα, τον ταξικό εχθρό για αντίπαλο. Τούτο το Σοργκούτ μου τρώει τα σπλάχνα. Φαίνεται πως εδώ θα αφήσω τα κόκαλά μου. Δεν υπάρχουν ελπίδες να βγω από δω. Εδώ θα πεθάνω και πολιτικά και βιολογικά. Όμως αρχή μας είναι, εμείς οι κομμουνιστές, να κρατάμε το μέτωπο ψηλά, παντού και πάντοτε, σε κάθε περίοδο και κατ΄σταση και σε τούτη την ιδιόμορφη…” (“Κ”, 21-2-24)
[Ο Μπέρτραντ Ράσελ, αριστερός διεθνιστής και εμπνευστής του σήματος ειρήνης, όταν ρωτήθηκε κάποτε για το εύρος και το κατά πόσο θα θυσίαζς γι αυτήν τη ζωή του, απάντησε πως σε καμιά περίπτωση δεν θα θυσιαζόταν γι αυτήν, γιατί μπορεί να είχε τελικά άδικο! Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ταπεινωμένος, εγκαταλειμένος και περιφρονημένος, στο τέλος της μίζερης ζωής του αμετανόητος αυτοκτόνησε!]
σελ. 82: “Βγήκα-λέει ο σύντροφος και συναγωνιστής του Ν.Ζ, Αχιλλέας Παπαϊωάννου-και τού’ δωσα την αστυνομική ταυτότητα. Πράσινη ταυτότητα υπόπτων, μιας δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας ανθρώπων, ξένων, μη Σοβιετικών. Η ταυτότητα των πολιτικών προσφύγων είχε χρώμα βαθύ μπλε…”
