Τα Παιδοπολίτικα (30-5-11)
Posted on 30 Μάι, 2011 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
Τι είναι η μνήμη; (30-5-11)
ΧΤΥΠΑ ξαφνικά το τηλέφωνο. Κάποια ώρα, κάποιας ημέρας και αισθάνεσαι να σου μιλούν σαν από άλλους κόσμους. Δεν σου λέει όνομα. Σου αφήνει λίγο χρόνο να μαντέψεις. Σε γυροφέρνει με ονόματα “σκουριασμένα” και τόπους αραχνιασμένους. Όλα παλιά, πολύ παλιά, αλλά και πολύ…γνωστά σου.
Με γεγονότα καταχωνιασμένα στα συρτάρια του νου…
Κάνεις προσπάθεια. Σου λείπουν στοιχεία και παράμετροι για να λύσεις το τελικό παζλ:
«-Ρε, Σταύρο, δεν κατάλαβες ακόμη ποιος είμαι;»
«-Κάτι μου λένε όλα αυτά, αλλά …»
ΑΛΛΟΤΕ είναι ο Κώστας από τη Ραφήνα, ή πιο παλιά ο Κρίτωνας από την Αμερική, πιο συχνά ο Θωμάς από την Αυστραλία, ο Αντώνης από την Αθήνα, ο Γιάννης απ΄τη Σαλονίκη ή ο Κώστας από τα Γιάννενα κ.λπ… Ωραία ονόματα, σταθερές αξίες.
ΧΘΕΣ ήταν ο… Στέφανος από τον Καναδά!!
ΤΕΛΙΚΑ τι είναι η μνήμη; Είναι ένας βυθός απ΄τον οποίον αναδύονται ναυάγια με χρυσάφι στα αμπάρια τους, ή μήπως ναυάγια που ξεβράζουν έρματα απωθητικών αναμνήσεων; Ίσως να είναι και τα δυο…
Εξαρτάται, βέβαια, από την περίοδο ανέλκυσης, από τα πρόσωπα που αναφαίνονται σιγά σιγά σαν αρχαία διαβρωμένα αγάλματα… Έπειτα, τα γεγονότα που περι-γράφονται, οι τόποι που μπαίνουν στο φόντο…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, έχω μια «Άλλη Χώρα» μέσα μου, ένα άβατο που το κρατώ ως «ιερό». Όχι γιατί την καθαγίασα εγώ αυτή τη χώρα μυθοποιώντας την, αλλά η ίδια η ζωή μου την έκανε ιερή. Σπάνια παίρνω το κλειδί να μπω να σεργιανίσω στους λειμώνες της, σπάνια μίλησα στους άλλους γι αυτήν…
Όταν όμως βγαίνω απ΄αυτήν, αισθάνομαι αφάνταστα πιο πλούσιος.
ΕΚΕΙ παραμένουν ατόφιοι όπως τους άφησα πριν από το 1961, όλοι οι παιδικοί μου φίλοι, οι Παιδοπολίτες σύντροφοι των παιδικών μου χρόνων: γιατί, όλοι ταυτόχρονα ήμασταν φίλοι και σύντροφοι, “αδέφια” και γνωστοί. Κάτοικοι μιας «χώρας» (της παιδικής ηλικίας) είχαμε κοινή μοίρα-κοινό παρελθόν. Θαρρείς κι ο χρόνος τους πέτρωσε σε ορισμένες στιγμές…
ΕΙΝΑΙ μια χώρα, όπου δεν υπήρχε χώρος για μελλοντικές διαμάχες, αν και υπήρχε η αιτία, αφού όλοι-παιδιά αριστερών ή δεξιών, εγκαταλειμμένα ή ασθενικά-ήμασταν υπέρμετρα αγαπημένα. Χωρίς τα πάθη των μεγάλων και τις βλακείες των πολιτικών. Αγαπιόμασταν κάτι περισσότερο από αδέλφια.
… ΕΤΣΙ, το τηλέφωνο του Στέφανου, ξανάφερε στο φως ονόματα, τόπους ,παιδοπολίτικους ρυθμούς, γεγονότα μιας ηλικίας τόσο ευτυχισμένης στη δυστυχία εκείνης της εποχής: Για σκεφθείτε, μετά από ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια να ξανασκαλίζεις τις στάχτες ενός ρημαγμένου παρελθόντος-που όμως είχε τα πιο ωραία ψήγματα χρυσού, τα πιο όμορφα αποτελέσματα;
Η ΜΝΗΜΗ, λοιπόν, είναι μικρές μικρές αναμνήσεις που προσθέτονται η μια κοντά στην άλλη και φτιάχνουν μια ιστορία ή αναπλάθουν ένα γεγονός. Δώσε τόπο και χρόνο, πρόσθεσε μερικά ονόματα…, και να το ξαναβίωμα του παρελθόντος.
ΣΤΕΦΑΝΕ, σ΄ευχαριστώ που από τον μακρινό Καναδά μου ξανάφερες στο νου την Παιδόπολη του «Αγίου Δημητρίου», εκεί στην 26ης Οκτωβρίου, στο Βαρδάρι, στη Σαλονίκη των μέσων του 1950!
Να είστε όλοι σας καλά στον Καναδά!
Στ.Γ.Κ.
