[Με τη συμπλήρωση 5 χρόνων από το θανατο της αιθέριας Χανιώτισσας ποιήτριας Βικτωρίας Θεοδώρου (1925-2019), η παρακάτω περί ποιήσεως-και όχι μόνο- συζήτησή μας (2003):

 

Συζητώντας με τη Βικτωρία Θεοδώρου

 

 

[Η ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, μια απ΄ τις πιο ευγενικές παρουσίες των Ελληνικών Γραμμάτων, λεπτοκαμωμένη, αέρινη, κατασταλαγμένη, σοφή, προσηνής, άνθρωπος πράος που όμως πέρασε μια πολυκύμαντη δύσκολη ζωή, μιλάει με ήρεμο τόνο… Είναι συνεσταλμένη, διστακτική, ευκολόπιστη πολλές φορές όπως λέει η Ειρήνη, η μία από τις δυο κόρες της-εξίσου ικανή ποιήτρια.

Κείμενά της Β.Θ. διδάσκονται στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και άλλα «πέρασαν» στα σχολικά βιβλία… Η ζωή της, είναι μια ζωή μετουσιωμένη σε ποίηση. Και η ποίησή της, ελεγειακή (κατά τους κριτικούς) μα και προτρεπτική, ακούγεται πάντα:

• «Χρέος σας να ευτυχήσετε, σαν του ιβίσκου το άνθος,

έστω και για μια μέρα», λέει κάπου.

Λατρεύει τα Χανιά που τα γνωρίζει πολύ καλά. Τα επισκέπτεται τακτικά και είναι ενήμερη της πολιτιστικής τους κίνησης. Δεν παύει να παρακολουθεί και την πορεία των αξιόλογων πνευματικών ανθρώπων τους. Μιλάει με ενθουσιασμό για τους νέους Χανιώτες καλλιτέχνες, αλλά και για τον τουρισμό -το πρόβλημα- και για την ποιότητα ανθρώπων και χώρου. Θλίβεται για την άκριτη, ανορθόγραφη χρήση της ελληνικής γλώσσας και κυρίως για την εισβολή παντού της Αγγλικής… Όμως πιστεύει πως πάντα υπάρχει η μαγιά για το άλμα, για τη βελτίωση. Λέει πως γι αυτήν τα Χανιά είναι μια πόλη ανεξίκακη, ζωντανή, λυρική…]

 

ΦΙΛΙΚΗ η κουβέντα μας. Η γνωριμία παλιά! Τόσο από τις πρωτοβουλίες του «Συνδέσμου Φιλολόγων» Νομού Χανίων, όσο και από την κόρη της, την Ειρήνη Σπανουδάκη, συνάδελφο, καθηγήτρια Γαλλικών, ποιήτρια και αξιόλογο πνευματικό άνθρωπο της εποχής μας… Η ίδια η Βικτώρια εξομολογείται πως σε όλα τα πρόσφατα έργα της, πρώτες αναγνώστριες και αυστηροί κριτές τους παραμένουν η Ειρήνη και η Μαρία, οι δίδυμες κόρες της.

Καθόμαστε στη Νέα Χώρα, στον αγαπημένο τόπο της. Ένα ζεστό απόγευμα στου Αντώνη, κάποια ώρα που η κάψα του ήλιου πάει να κοπάσει λίγο· οι πρώτες σκιές του εσπερινού αρχίζουν να μεγαλώνουν:

 

 

Σταύρος Καλαϊτζόγλου: -Κάποτε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος πρότεινε «να βάλουμε και λίγη ποίηση στη ζωή μας»… Πιστεύετε πως η ποίηση είναι αναγκαία στη ζωή;

 

Βικτώρια Θεοδώρου:

-Βέβαια το πιστεύω. Η Ποίηση είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο και με τον κόσμο σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους. Υπάρχει στη δομή της Φύσης και στις πράξεις που μας εξευγενίζουν. Το θέμα είναι πώς μπορείς να την ανακαλύψεις;… Συνήθως έρχεται αυτή και ερεθίζει τον άνθρωπο που διαθέτει ποιητική ευαισθησία. Είναι η ελπίδα μας. Δεν τη βρίσκουμε μόνο στις ποιητικές συλλογές. Είναι κάτι βαθύτερο που δεν πρόκειται να χαθεί· κάτι αυθύπαρκτο και βέβαια αναγκαίο για κάθε εποχή, πολύ περισσότερο για την εποχή μας.

 

Στ.Γ.Κ.- Έμφυτη η ποίηση στον άνθρωπο, αλλά κι ο άνθρωπος κάνει το παν για να τη σκοτώσει. Πάρτε για παράδειγμα το φαινόμενο που συγκλονίζει εδώ και μήνες τη χώρα μας, τη 17Ν. Οι «στρατευμένοι» στην υπηρεσία μιας ιδεολογίας πιστεύω πως δρουν και «παράγουν έργο», όχι πάντα με πολιτικούς όρους. Διαπιστώσαμε όλοι ότι παράλληλα με τις άλλες γνωστές ιδεολογίες αναπτύχθηκε και έδρασε μια «παραστρατημένη ιδεολογία» (όπως τη χαρακτήρισε η κα Λίζη Λασηθιωτάκη, καθηγήτρια Πανεπιστημίου) με στόχο δολοφονίες και ληστείες… Πόσο η ποίηση και γενικότερα η τέχνη, μπορεί να προλάβει τέτοιου είδους παρενέργειες;

 

Β.Θ.:- Πιστεύω πως καμιά Επανάσταση από τις γνωστές ιστορικές (Γαλλική, Οκτωβριανή κ.λπ.) δεν είχε τέτοιους στόχους. Σαν πηγή καλλιέργειας η Ποίηση έχει προσφέρει πολλά στην ανθρωπότητα κι όταν ακόμη υπηρετεί τον εαυτό της. Είναι όμως ουτοπία να πιστεύουμε πως θα συγκρατήσει τις σκοτεινές δυνάμεις. Παρ΄ όλα αυτά οι άνθρωποι δεν πρέπει να πάψουν να προστρέχουν στην τέχνη της ποιήσεως «που κάπως ξέρει από φάρμακα», όπως είπε ο Κ.Π. Καβάφης, και να ελπίζουν. Γιατί και μια σταγόνα νερού, σκάβει το βράχο («Πέτραν κοιλαίνει ρανίς ύδατος ενδελεχούσα»). Όσο για την «παραστρατημένη ιδεολογία» που σαν πρόφαση προβάλλεται σήμερα με ατέλειωτα ρεπορτάζ και δίκες, θα έλεγα: Ευτυχώς που ζουν ακόμη κάποιοι και μπορούν να συγκρίνουν και να επηρεάσουν τους σύγχρονους με το γραπτό ή προφορικό τους λόγο. Η Ποίηση στα «πέτρινα χρόνια» είχε μιαν αγιότητα. Στήριζε τους έγκλειστους, έπειθε το λαό: Ήταν έκφραση της εποχής και όχι στράτευση όπως απλουστευτικά την είπαν. Αυτοί καλλιέργησαν την ανθρωπιστική, τη σφαιρική ματιά του κόσμου. Απέβλεπε στη διόρθωση των ανθρώπων… Ήταν «άγιοι» οι ποιητές μας… Όσο για τη 17Ν, πιστεύω πως αυτή η οργάνωση ήταν ένα «μεταλλαγμένο προϊόν», όπως τα τόσα άλλα που βρίσκονται σήμερα παντού σε όλον τον κόσμο!

 

Στ.Γ.Κ.:-Η μετάλλαξη, πρόθεση ή πραγματικότητα, είναι φαινόμενο σήμερα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς προϊόντων. Λέτε τελικά η παγκοσμιοποίηση να στραφεί και εναντίον της αυθεντικής, της γνήσιας, της αυθόρμητης τέχνης;

 

Β.θ.:- Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς δεν μπορεί να αγγίσει την αυθεντική, τη γνήσια Ποίηση. Σαν αυθεντική και γνήσια, η Ποίηση δεν φθείρεται. Ίσως απομονωθεί για κάποιο χρονικό διάστημα για να ξαναλάμψει αργότερα. Η Ποίηση δεν είναι εμπόρευμα. Είναι το Πνεύμα. Παρ΄ όλα αυτά οι ίδιοι οι ποιητές διαισθάνονται κάτι δυσοίωνο και πολλοί σιωπούν. Η σιωπή τους είναι διαμαρτυρία, ίσως περισυλλογή για την αντιμετώπιση των νέων συνθηκών. Δεν είναι φυγή. Είναι αξιοπρέπεια. Εξάλλου ο 20ος αιώνας που ασχολήθηκε πάρα πολύ με την ποίηση, ήδη την έχει παγκοσμιοποιήσει νωρίτερα. Κι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έξω από τις μεγάλες απώλειες και καταστροφές, έφερε τους λαούς και την τέχνη τους πιο κοντά.

 

Στ.Γ.Κ.:-Τα Χανιά μας θεωρούνται ένας απ΄ τους πιο ποιητικούς τόπους της Ελλάδας, αν και δεν έχουν βγάλει πολύ μεγάλους ποιητές. Υπάρχουν αντιποιητικοί τόποι ή μήπως η αντιποιητικότητα κρύβεται μόνο μέσα στον άνθρωπο;

 

Β.Θ.:-Ναι, συμφωνώ! Τα Χανιά είναι πόλη επική, πόλη λυρική, πόλη αντιθέσεων. Ομορφιά και κίνδυνος, πλούτος και φθόνος. Την αγαπούν οι ποιητές, και οι εικαστικοί καλλιτέχνες τη νοσταλγούν όταν την αποχωρίζονται. Είναι πόλη ε π ί μ ο ν η, κατά το φίλο μου Τίτο Πατρίκιο. Δεν υπάρχουν άλλωστε αντιποιητικές πόλεις. Η πεζότητα είναι γνώρισμα εκείνων που σαν μοναδικό σκοπό τους έχουν το «πόσα» και το «τί» θα αγοράσουν ή θα πουλήσουν. Οι Κρήτες είναι άνθρωποι με φαντασία. Σαν νησιώτες νιώθουν απομονωμένοι και επιζητούν γέφυρες επικοινωνίας. Όπως όλοι του χώρου μας, έχουν προδοθεί γιατί είναι αυθόρμητοι και γενναιόδωροι. Οι μεγάλοι ποιητές έρχονται. Υπάρχουν ήδη ανάμεσα στους νέους. Η δημοσιότητα δεν τους ευνοεί. Έρχονται «σε μικρόψυχους καιρούς», όπως λέει ο Hlderlin. Θα ακουστούν;

 

Σ.Κ.:-Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει η πολιτεία να υποστηρίζει πιο ενεργά την τέχνη της ποίησης; Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία, ώστε η ποίηση να είναι λιγότερη ποσοτικά και καλύτερη ποιοτικά;

 

Β.Θ.:- Η Ποίηση είναι μοναχική υπόθεση, όμως συμβάλλει στην καλλιέργεια των πολιτών. Η πολιτεία τιμά και υποστηρίζει κάποιους λειτουργούς της διότι ωφελείται από το έργο τους (Δελφοί, Μέρες Ποίησης, συμμετοχή σε συναντήσεις, χορηγίες σε μεταφραστές, εκδότες περιοδικών κ.λπ., συντάξεις, περίθαλψη σε ανασφάλιστους). Είναι γεγονός όμως πως ο ποιητικός λόγος έχει παραμεριστεί στις μέρες μας. Οι εκδότες αποφεύγουν την ποίηση. Τα βιβλία σπανίζουν. Το πνεύμα της αγοράς, ο κατακλυσμός της «εξέλιξης», μια έξαψη, μια ομοιομορφία και η σπανιότητα του γνήσιου και αυθεντικού είναι φανερή. Ο Γέιτς (Yates) είπε για τους δημιουργούς: «οι καλύτεροι είναι χωρίς αυτοπεποίθηση!» Αφοσιώνονται στο έργο τους με σεμνότητα και χωρίς απαιτήσεις…

 

Στ.Γ.Κ.: -Η αγωνία και η δουλειά του λόγου, το ποίημα (κυριολεκτικά από «ποιέω»=δημιουργώ) προσφέρει χαρές ανείπωτες. Στη ζωή σας έχετε γνωρίσει και πικρές και ευχάριστες στιγμές. Άλλες μετουσιώθηκαν σε πεζό και άλλες σε ποιητικό λόγο. Ποιες στάθηκαν περισσότερο πηγή έμπνευσής σας, οι χαρούμενες ή οι δυσάρεστες στιγμές;

 

Β.Θ.:- Δεν ξέρω, αλήθεια, τί να απαντήσω. Θα΄ λεγα πως η έμπνευση δεν εξαρτάται πάντα από το συναίσθημα, από τις «χαρούμενες ή δυσάρεστες στιγμές», όπως λέτε. Είναι μια λειτουργία πιο σύνθετη όπου συμμετέχει η ψυχή και το πνεύμα. Η γενιά μου «προικίστηκε» με αλλεπάλληλα βάσανα. Είναι γνωστά: πόλεμοι, αιχμαλωσίες, διωγμοί, πένθη. Στο προσωπικό επίπεδο: δύσκολα παιδικά χρόνια, ορφάνια, αποκλεισμός από την εργασία. Ίσως όλα αυτά με κέντρισαν και με ενέπνευσαν. Έγραψα, με μια ίσως υπερβολική εμμονή, για τη χαμένη ζωή, τη στέρηση, την ταξική αδικία (Η κριτική με κατατάσσει συχνά στους ελεγειακούς ποιητές, αλλά όχι στους πεισιθάνατους). Ήμουν αδύνατη; Επηρεάστηκα από τα φοβερά γεγονότα, από το όνειρο των ανθρώπων ν΄ αλλάξουν τον κόσμο; Συμμετείχα. Το ίδιο θα έκανα και σήμερα, αν είχα περιθώρια ζωής. Ήμουν ο εαυτός μου. Όμως παράλληλα με τραβούσε το μυστήριο του νυχτερινού ουρανού, το Σύμπαν, χωρίς να είμαι αστροφυσικός! Είχα τη συνήθεια να «φεύγω», να περιπλανιέμαι(«Ουρανία») με τη φαντασία ανάμεσα στους αστερισμούς, λιγόϋπνη όπως ήμουν από παιδί και μοναχική…

 

Στ.Γ.Κ.: -Ο Jean Cocteau κάποτε, κατεβαίνοντας από τον αστρικό, το συμπαντικό «κόσμο» των ποιητών είπε πως «οι ποιητές είναι οι φυλακές και τα ποιήματά τους οι δραπέτες». Ο ορισμός αυτός δεν ενέχει έναν αυτό-εγκλωβισμό της ποίησης; Η ποίηση, πιο απλά, δεν πρέπει να αποτελεί μια αυτό-απελευθέρωση;

 

Β.Θ.:- Το ποίημα είναι πράγματι αυτοαπελευθέρωση, όπως και κάθε δημιουργία. Ο νους, η ψυχή δεν φυλακίζονται. Χρειάζεται πάντως δύναμη για να «δραπετεύσεις» από τη «φυλακή». Αν διαβάσουμε το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον «Ο ταξιδιώτης του Ουρανού» και κάποια ποιήματα του Γ. Ρίτσου, θα καταλήξουμε σ΄ αυτό το συμπέρασμα.

 

Στ.Γ.Κ.:-Τι αισθάνεστε τώρα που οι σημειώσεις του άντρα σας –του Χαρίδημου Σπανουδάκη- βλέπουν το φως της δημοσιότητας με τη φροντίδα της ΙΛΑΕΚ και του κ. Κ. Μουτζούρη προσωπικά; Πιστεύετε πως είναι μια δικαίωση του έργου του ή απλά η εκπλήρωση ενός χρέους;

 

Β.Θ.:- Είμαι ευγνώμων απέναντι στην ΙΛΑΕΚ και στον κ. Κ. Μουτζούρη για τη φροντίδα τους να κυκλοφορήσουν τα ενθυμήματα του Χαρίδημου Σπανουδάκη. Μας έδωσαν μεγάλη τιμή. Είναι πράγματι μια δικαίωση της ζωής και του έργου του συντρόφου, πατέρα και παππού μας. Δεν είδα σαν χρέος και καθήκον αυτή την έκδοση. Μπορώ να πω πως είναι μια πράξη αγάπης, μνημοσύνης, αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης. Ζήσαμε πενήντα χρόνια μαζί. Αν και μικρός υπάλληλος τότε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, βοήθησε στην απελευθέρωσή μου από τα εμφυλιακά στρατόπεδα. Μας έδωσε πολλά για να ζήσουμε άνετα και να γνωρίσουμε τον κόσμο. Ήταν ένας αθόρυβος εργάτης, ένας ευπατρίδης.

 

Στ.Γ.Κ.:-Η καλλιτεχνική φλέβα συνεχίζεται και στις κόρες σας, ιδιαίτερα με την αγαπητή Ειρήνη που γράφει, μεταφράζει και δημοσιεύει υπέροχη ποίηση… Η ενασχόληση με την ποίηση στην εποχή μας σε μια οικογένεια, είναι ευλογία ή κατάρα;

 

Β.Θ.:- Σας ευχαριστώ που τοποθετείτε τόσο ψηλά τα παιδιά μου. Είναι αλήθεια πως ζήσαμε και ζούμε με τα βιβλία και με την τέχνη του λόγου, χωρίς να νιώθουμε μειονεκτικά. Η Ειρήνη και η Μαρία γράφουν και μεταφράζουν υπέροχα. Σας παρακαλώ να τις κεντρίζετε πότε-πότε να ασχολούνται με τη Λογοτεχνία, αν και είναι πνιγμένες στο επάγγελμα, στη μελέτη των παιδιών τους κ.λπ. Εν πάση περιπτώσει, μάλλον θα έλεγα πως η ποίηση είναι ευλογία, γιατί δίνει διέξοδο στον άνθρωπο, ποιότητα στη ζωή και τον βοηθάει να εκφραστεί… Είναι ανιδιοτέλεια το γράψιμο, προ παντός το διάβασμα, καθώς και η ενασχόληση με την Ποίηση…

 

Στ.Γ.Κ.:-Τι μας ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;

 

Β.Θ.:-Θα ήθελα να δρομολογήσω μια συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών βιβλίων μου από το 1956 μέχρι σήμερα, ένα τόμο με τρεις νουβέλες και δυο μεταφράσεις: μια συλλογή Νοτιοσλάβων ποιητών αφιερωμένη στους Αγίους Μεθόδιο και Κύριλλο, και τέλος το πολύστιχο ποίημα του μεγάλου σύγχρονου Ελβετού ποιητή Maurice Chappaz «Ο προορισμός των ποταμών»… Όμως υπαναχωρώ! Ο νέος πόλεμος * που εξαπέλυσε η υπερδύναμη (!) για να συντρίψει κάθε αντίσταση των λαών, ανατρέπει και τα δικά μου σχέδια. Η αγανάκτηση για τη φωτιά, το χαλασμό και το θάνατο στην Ασία και σ΄ όλον τον κόσμο μ΄ έχει συγκλονίσει. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι, ίσως, να προσθέσω κι άλλες σελίδες στον «Άρειο Ύπνο»-με μια πέννα πιο αιχμηρή…

 

…ΓΙΑ ΝΑ ξεμουδιάσουμε περιφερόμαστε, στην παραλία της Νέας Χώρας, συζητώντας ατέλειωτα. Θαρρείς

 

«Ελεύθεροι εμείς, απελεύθεροι ερευνούμε

των κόσμων τους κύκλους, χωρίς

ωστόσο να μας ξεφύγουν οι γήινοι δρόμοι.

Στέρεα τα φτερά και τα πέλματά μας» («Ουρανία»)

 

Ώσπου έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού. Ήδη τα φώτα δίνουν μια νότα περισσότερο ποιητική στο τοπίο με το θαυμάσιο νεοχωρίτικο θαλασσινό φόντο και την πικρή γεύση πως άλλη μια μέρα τέλειωσε…

——————————

*Πόλεμος στο Ιράκ (Μάρτης-Απρίλης 2003)

 

Στ. Γ. Καλαϊτζόγλου (πρώτη δημοσίευση στα “Χ.ν.”(2003)

 

 

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

 

ΠΟΙΗΣΗ

-Ποιήματα, ιδιωτική έκδοση, 1957

-Κατώφλι και Παράθυρο, ιδιωτική έκδοση, 1962

-Βορεινό προάστιο, έκδ. Κέδρος, 1966

-Το λαγούτο, έκδ. Διογένης, 1971

-Η εκδρομή, ιδιωτική έκδοση, 1973, β΄έκδ. 1999

-Εγκώμιο, β΄έκδοση Διογένης, 1973

-Ουρανία, έκδ. Κέδρος, 1978, β΄έκδ. 1999

-Άρειος ύπνος, έκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1982

-Άρειος ύπνος, 1998, β΄έκδ. («Σύλλ. Φιλολ. Ν. Χανίων»)

-Η νυχτωδία των συνόρων, έκδ. Κέδρος, 1986

-Μειλίγματα, έκδ. Διάττων, 1990

-Χρονικό, έκδ. Διάττων, 1990

-Ευνοημένοι, έκδ. Καστανιώτη, 1998

 

ΠΕΖΑ

-Στρατόπεδα γυναικών, ιδιωτική έκδοση, 1975 και 1976

-Ο Τράικο (αφήγημα), έκδ. Κέδρος, 1980

-Γαμήλιο δώρο (νουβέλα), έκδ. Γνώση, 1995

Μεταφράσεις Ξένης Ποίησης

-Κόστα Ράτσιν, «Λευκές αυγές», εκδ. Δίφρος, 1978

-Κόστα Ράτσιν, «Λευκές αυγές», ιδιωτική έκδοση, 1976

-Δημοτικά τραγούδια από τη Γιουγκοσλαβία, έκδ. Δίφρος, 1979

-Το αλογάκι της νεράιδας (παραμύθια), έκδ. Κέδρος, 1981

-Luiz Manuel, Μέσα στο χειμώνα των βλεμμάτων, εκδ. Εριφύλη, 1995

-Σύγχρονοι ποιητές της γαλλόφωνης Ελβετίας, έκδ. Νεφέλη, 1999

 

Μεταφράσεις του έργου της:

-Poèmes Choisis (Επιλογή ποιημάτων της), μετάφρ. από τους Constance Dima et Jean-Claude Vilain με πρόλογο του Jean-Claude Vilain, έκδοση του L’ Harmattan, 2001

============

 

1.-ΠΛΑΙΣΙΑ ΠΑΛΙΑ*

 

«Πρωθύστερα τα πάντα μου περιπλεγμένα

στα νιάτα μου γήρας βαθύ

στη δύση μου νιότη ανατέλλει

η νύχτα ημέρα μου, η αυγή μου σούρουπο

δακρυσμένο το γέλιο μου

το δάκρυ μου ποτίζει κάποτε το φύτρο μιας χαράς»

 

*(Βικτώρια Θεοδώρου, «Ουρανία», σελ. 18, Κέδρος, 1978, β΄ έκδοση, 1999)

 

2.-Μ΄ ΕΝΑ ΦΤΕΡΟ*

 

«Τίναξα από τα κλαδιά μου την ευθύνη

Τον τελευταίο καρπό που επίμενε να με ρουφά

Ελεύθερη είμαι στους ανέμους, στα στοιχεία

Σαν άνεμος και σαν στοιχείο

Αν θέλει η ουρανία να με τιμήσει

Έχω χυμούς ακόμα

Αν θέλουν να΄ ρθουνε πουλιά θα τα βαστήξω

Με τις φωλιές, με τις λαλιές τους

Αν πέσω, ας πέσω: γύρω μου τα δάση λειτουργούνε

Πετούν οι σπόροι, ταξιδεύουν.

 

Για την ανατολή σου τώρα ζω τη δυτική·

Κι εγώ ανατέλλω με τη δύση και συντάσσω

Τις χορδές του λαγούτου μου να παίξω.

Για να μη σβήσω παίζω, για να μη ποντιστώ

Και πολεμώ μ΄ ένα φτερό…»

 

* Βικτώρια Θεοδώρου, «Ουρανία», σελ. 38, Κέδρος,1978,β΄έκδοση,1999

=============================================================

ΜΑΣ ΕΓΡΑΨΕ η κόρη της ΕΙΡΗΝΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ:

Αγαπητέ Σταύρο

Τι ευχάριστη έκπληξη για τη σημερινή μέρα!

Εξισώνεις τη Βικτωρια με την Ποίηση και έγραψες

όχι μικρό, αλλά μεγάλο αφιέρωμα για αυτήν!

Εξαιρετικό!

Τι συγκίνηση, τι τρυφερότητα!

Την πλησιάζεις με τον καλύτερο τρόπο: λεπτότητα, σεβασμό, οικειότητα, συναδελφικότητα,….και σου ζητά και χάρη για τις κόρες… (κάτι, που δε φανταζόμουν).

“Διαλέγεις της λέξης της το τοπάζι” γιατί είσαι κι εσύ ποιητής…και τη νιώθεις.

Όσοι νέοι το διαβάσουν θα δουν την αληθινή Βικτωρία Θεοδώρου στη θέση της!

“Μια θέση έχω στη γη

κι αυτή είναι στο περιγιάλι*…”

(Από το Εγκώμιο….της μητέρας).

––

*Εννοεί το περιγιάλι της νέας Χώρας

 

Ελπίζω να είμαστε πάλι εκεί το καλοκαίρι.

Ειρήνη Σπανουδάκη, μια από τις δίδυμες κόρες της Β.Θ., 21-3-24