Silentium amoris/ Έρωτος σιωπή
Posted on 30 Μάι, 2011 in Ποιηση | 0 comments
Silentium amoris
[Oscar Wilde (1854 – 1900), /από τα Τραγούδια]
(απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης)
| As oftentimes the too resplendent sun
Hurries the pallid and reluctant moon Back to her sombre cave, ere she hath won A single ballad from the nightingale, So doth thy Beauty make my lips to fail, And all my sweetest singing out of tune. |
Έτσι, όπως ο ήλιος, συχνά, με τη μεγάλη του τη λάμψη
διώχνει το χλωμό φεγγάρι, κι όσο και να του αντισταθεί, στη ζοφερή σπηλιά του, δίχως ν΄ ακούσει, μήτ΄ ένα καν τραγούδι του αηδονιού, έτσι η ομορφιά σου μου σφαλνάει τα χείλη, και κάνει μου παράφωνα, τα πιο γλυκά τραγούδια. |
| And as at dawn across the level mead
On wings impetuous some wind will come, And with its too harsh kisses break the reed Which was its only instrument of song, So my too stormy passions work me wrong, And for excess of Love my Love is dumb. |
Κι έτσι, όπως την αυγήν, απάνου απ΄ τα λιβάδια,
περνά ο αγέρας με τα ορμητικά φτερά του, και σπάει με το φιλί του, το καλάμι, που αυτό μονάχα, μέσα σ΄ όλα τ΄ άλλα, μπόρειε να γίνει όργανο τραγουδιού έτσι τα μανιασμένα μου τα πάθη, μέσα μου παραδέρνουν όλην ώρα, κι η αγάπη μου, η πολύ μεγάλη, κάνει την ίδια αγάπη μου βουβή. |
| But surely unto Thee mine eyes did show
Why I am silent, and my lute unstrung;
Else it were better we should part, and go,
Thou to some lips of sweeter melody, And I to nurse the barren memory Of unkissed kisses, and songs never sung. |
Μα βέβαια, πως τα μάτια μου θα σού δειξαν, εσένα,
ποιος ο λόγος της σιωπής μου, και πως είν΄ έτσι η λύρα μου παράχορδη,
πριν να γενεί μοιραίος ο χωρισμός μας, και πριν μας αναγκάσει να τραβήξουμε, εσύ για κάποια χείλη, που να λένε τραγούδια με γλυκύτερη αρμονία,
κι εγώ ν΄ αναπολώ μόνο του κάκου, κάποια φιλιά που δεν έχω δοσμένα, κάποια τραγούδια που δεν έχω πει. |
————————————————————————————————————————–
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν με ρωτάτε γιατί σημείωσα στο ποίημα του Όσκαρ Γουάϊλντ μερικές λέξεις, είναι απλά για να δείξω πόσο συσχετίζεται η αγγλική γλώσσα με τη γαλλική! Και φυσικά, οι δυό τους-περισσότερο η γαλλική-με τη Λατινική. Για έναν που θα ήθελε να διδάξει την αλληλοεπίδραση των γλωσσών, να ένα απλό παράδειγμα…
Όμως, η ποίηση είναι πέρα απ΄τις λέξεις κι ο Ν. Λαπαθιώτης αποδίδει όχι μόνο σωστά το ποίημα, αλλά και το πνεύμα του-το ρομαντικό και βαθιά συναισθηματικό…
Ναι, η ποίηση λείπει απ΄τη ζωή μας, κι όσο αυτή λείπει η βαρβαρότητα θα έχει τον πρώτο λόγο.
Στ.Γ.Κ.
