Παλιά και νέα γκουλάγκ: ίδια δουλειά εξόντωσης αντιφρονούντων!
Posted on 29 Φεβ, 2024 in Σχόλια | 0 comments
[Η εφημερίδα Καθημερινή στο φύλλο της 27ης Φεβρουαρίου, δημοσίευσε στη σελίδα "Γράμματα αναγνωστών" της
και το παρακάτω μικρό σχόλιό μας, με αφορμή την εξόντωση του ισχυρότερου αντιπάλου του Πούτιν στις επικείμενες
εκλογές. Τί έχεις Βλαντιμίρ; Τί είχα πάντα!, Στ.Γ.Κ.]
https://www.kathimerini.gr/opinion/readers/
Κύριε διευθυντά,
Εξαιρετικά εύστοχη η περί τόπου (και αιτίας θανάτου) του Ρώσου αντικαθεστωτικού Αλεξέι Ναβάλνι περιγραφή του σωφρονιστικού (sic) κέντρου ΙΚ-3, από τον δηµοσιογράφο σας Πέτρο Παπακωνσταντίνου («Κ», 21/2/2024): «Το σωφρονιστικό κέντρο ΙΚ-3 στην περιφέρεια Γιάµαλο-Νενέτς, στον Αρκτικό Κύκλο, περίπου 1.900 χιλιόµετρα βορειοανατολικά της Μόσχας, είναι απόγονος των στρατοπέδων καταναγκαστικών έργων, επί τσαρικής Ρωσίας και των γκουλάγκ της σταλινικής εποχής. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, στα 47 του χρόνια, ο Αλεξέι Ναβάλνι, ο πιο διάσηµος πολιτικός αντίπαλος του Βλαντιµίρ Πούτιν, την Παρασκευή, προκαλώντας θύελλα καταγγελιών στη ∆ύση για προµελετηµένη πολιτική δολοφονία».
Περίπου 50 χρόνια πριν (1973), ένας ημέτερος ακραιφνής σταλινικός κομμουνιστής, ο άλλοτε αδιαμφισβήτητος ηγέτης του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης (1903-1973), θα άφηνε κι αυτός την τελευταία του πνοή, εξόριστος, στο Σουργκούτ της Σοβιετίας. Θύμα της λεγόμενης αποσταλινοποίησης, με την οποία μάλλον δεν συμφωνούσαν οι αντάρτες του λεγόμενου ΔΣΕ που εσύρθησαν στη Σοβιετική Ενωση, μετά την ήττα τους στον Εμφύλιο. Από την εξορία του ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε εξομολογηθεί στον Αχιλλέα Παπαϊωάννου («Η Διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη», εκδ. Γλάρος, σελ. 71, 1986, Αθήνα) τα εξής: «Τούτη η εξορία στην παγωμένη Σιβηρία διαφέρει. Απέναντί μου δεν έχω τον φασίστα, τον ταξικό εχθρό, για αντίπαλο. Τούτο το Σουργκούτ μου τρώει τα σπλάχνα. Φαίνεται πως εδώ θα αφήσω τα κόκαλά μου. Δεν υπάρχουν ελπίδες να βγω από δω. Εδώ θα πεθάνω και πολιτικά και βιολογικά». Και η αδιόρθωτη εμμονή του: «Ομως, αρχή μας είναι, εμείς οι κομμουνιστές, να κρατάμε το μέτωπο ψηλά, παντού και πάντοτε, σε κάθε περίοδο και κατάσταση και σε τούτη την ιδιόμορφη…».
Μόνο που η δική του περίπτωση δεν ήταν καθόλου ιδιόμορφη. Ηταν «μια από τα ίδια» που συμβαίνει στα «δημοκρατικοφανή» καθεστώτα (τύπου Πούτιν) στα οποία κάθε αντιφρονών, αν δεν δολοφονείται φανερά, στέλλεται προς… σωφρονισμόν στην παγωμένη Σιβηρία. Τα δε μοντέρνα γκουλάγκ δεν διαφέρουν καθόλου από τα περίφημα σταλινικά της περιγραφής του Αλ. Σολτσενίτσιν”.
(“Καθημερινή”, 27-2-2024)
———————————————————–
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CE%BA
“Η ονομασία Γκουλάγκ είναι το αρκτικόλεξο της σοβιετικής υπηρεσίας που επόπτευε τα «στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., όπου εξορίζονταν οι πάσης φύσεως αντιφρονούντες πολιτικοί κρατούμενοι, ύποπτοι κ.λπ».[1]
Στην κυριολεξία γκούλαγκ δεν λέγονταν τα στρατόπεδα, αλλά η κρατική υπηρεσία (ρωσικά: ГУЛАГ)[2] που ήταν υπεύθυνη για τη διαχείρισή τους. Μία άλλη υπηρεσία, η Ντάλστροϊ, ήταν υπεύθυνη για την εμπορική εκμετάλλευση των προϊόντων που παρήγε η καταναγκαστική εργασία.
Τα στρατόπεδα της Γκούλαγκ έγιναν διαβόητα καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που κρατούνταν στις φυλακές αυτές εξαφανίζονταν και έχαναν κάθε επαφή με τις οικογένειες τους, βασανίζονταν και έμεναν φυλακισμένοι σε φρικώδεις συνθήκες διαβίωσης για χρόνια, συχνά χωρίς καν νόμιμες δικαστικές διαδικασίες. Στη Δύση έγιναν γνωστά το 1973 μέσω της δημοσίευσης του έργου Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ 1918-1956 του νομπελίστα συγγραφέα Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν.
