Μια γοητευτική ματιά στα Παιδοπολίτικα, από το φιλόλογο Ν. ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΙΔΗ (9-2-24)
Posted on 15 Φεβ, 2024 in Τα Παιδοπολίτικα | 0 comments
Προσωπικό τελείως κι ακατανόητο ίσως.
[Νίκος Καραπιπερίδης , Σάβ 10 Φεβ, 10:07 μ.μ. (πριν από 2 ημέρες) 0
προς stcloris
Αγαπητέ φίλε,
Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024, ώρα 1.30 μετά τα μεσάνυχτα. Και πάλι χθες με ξενύχτισες – άθελά σου βέβαια, ευεργετικά όμως και δημιουργικά, χάρη στα λόγια σου.
Αποζητώντας τον ύπνο ( είχα κοιμηθεί νωρίς χαζεύοντας τηλεόραση) ξεφύλλιζα τυχαία, απρόσεκτα και αδιάφορα ΤΑ ΠΑΙΔΟΠΟΛΙΤΙΚΑ σου. Κι εντελώς ξαφνικά τα μάτια μου κόλλησαν στη φράση:
ζούσα την απώλεια και το πένθος με τη φυγή και το όνειρο. Μόνος!
Κατέγραψα τη φράση κάθετα σύμφωνα με το ρυθμό που είχε κι αυθόρμητα ψιθύρισα: κέντημα λόγου. Κοίταζα τις λέξεις και προσπαθούσα να πιάσω το πλήθος των όσων “έλεγες” και τον ήρεμο πλούτο των όσων ένιωθες. και ξαφνικά κεραυνός φλόγισε το μυαλό μου και ρεύμα ηλεκτρικό με διαπέρασε ολόκληρο. Μου φάνηκε ότι μέσα από το “ζούσα” χωρίς κανένα προσδιορισμό η ζωή σου όλη ήταν ένα μπαλόνι άδειο, τσαλακωμένο, παρατημένο σε κάποιο σημείο του χώρου σου. Κι αμέσως με το ζούσα = βίωνα την απώλεια και το πένθος το μπαλόνι της ζωής σου άρχισε να φουσκώνει, να φουσκώνει, να παίρνει μέγεθος και βάρος και να γεμίζει με τα συναισθήματα που προκαλούν και μεταφέρουν οι λέξεις απώλεια και πένθος: πόνος και πίκρα και δάκρυ και θλίψη ατέλειωτη. κι ύστερα με τη φυγή ένιωσα το μπαλόνι να θέλει να φύγει, να πετάξει, να αφήσει πίσω του όλα αυτά τα οδυνηρά και ανείπωτα…, αλλά το μπαλόνι δεν μπορούσε να πετάξει, γιατί όλα αυτά τα κουβαλούσε μέσα του, ήταν κομμάτια της ύπαρξής του.
Ζούσα
απώλεια
πένθος
φυγή
όνειρο
Μόνος!
Κι ήρθε η καταφυγή στο όνειρο, το πέταγμα αλλού…. και το μπαλόνι κατάφερε να πετάξει και να γελάσουν τα κλειστά σου χείλη ( το κατάλαβα από τις χαρούμενες φωτογραφίες που μου έστειλες και σ’ ευχαριστώ)… Κι αυθόρμητα ψιθύρισα συμπληρωματικά: κέντημα λόγου η φράση αυτή, ποίημα, επίγραμμα, ομολογία ζωής και κατάθεση ψυχής… με 5 λέξεις.
Και κλείνει η φράση με εκείνο το Μόνος! με θαυμαστικό ( χωρίς θυμό, χωρίς κραυγές, χωρίς μίσος. Μόνος, κατάμονος σε μια απέραντη μοναξιά…Το θαυμαστικό είναι, κατ’ εμέ για σένα…. Και κατάλαβα το απλό: το νόημα της ζωής μπορείς να το πιάσεις και να το νιώσεις μόνο μέσα από τη γνώση και τη βίωση των αντιθέτων που υπάρχουν και συμβαίνουν – σε όλους, Πώς να καταλάβεις τη χαρά, όταν δεν μπορείς να βιώσεις και να γνωρίσεις τη λύπη…που πλημμυρίζει τον κόσμο; και πώς να νιώσεις τι σημαίνει το φως, αν δεν έχεις γνωρίσει και βιώσει το σκότος…
Αυτά σκεφτόμουν και στα γράφω… γιατί;…γιατί; γιατί μου κάνει καλό και μ’ αρέσει να μιλάω μαζί σου και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με σένα.
Σας χαιρετώ. Να είστε καλά όλοι.
Υστερόγραφο. δεν βρίσκω το μικρό βιβλιαράκι, με το οποίο συμβούλευες τα παιδιά σου. Αν το έχεις εύκολο, το θέλω…. και ό,τι άλλο γραπτό έχεις..
