ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; (όπως δημοσιεύτηκε στα “Χ.Ν.”, 30-5-11, Στ.Γ. Καλαϊτζόγλου)

• «Αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν ατομικισμό του Έλληνα, είναι η έλλειψη κοινωνικής ηθικής αντίληψης, υποταγής του στενού ατομικού εγώ στο κοινωνικό ή εθνικό εγώ.» [Δ. Γληνός (1882-1943): Εκλεκτές σελίδες, Β´. Στοχαστής, 1971. 111.]

ΠΟΙΟ είμαστε; Είμαστε οι υπερήφανοι απόγονοι της κλασικής Ελλάδας, ή μήπως οι «δακτυλοδεικτούμενοι» τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας; Είμαστε οι αιφνίδια «αγανακτισμένοι» εναντίον των παλαιοπολιτικών μας, ή μήπως ταυτιζόμαστε πλήρως μ΄ αυτούς; Είμαστε οι εξοργισμένοι με την Ε.Ε. που μας χειρίζεται σαν υποστατικά της, ή μήπως με τους εαυτούς μας που, μια ζωή, είμαστε απείθαρχοι, εαυτούληδες και επιρρεπείς στην παρανομία (ρουσφέτι); Είμαστε πειραματόζωα των άλλων, ή φταίχτες και θύματα των καιρών; Αγνοούμε ποιοι πράγματι είμαστε…

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, υπαρξιακά ή εθνικά,  απασχολούν πολλούς και  βασανίζουν περισσότερους. Χωρίς ποτέ μια σοβαρή αυτογνωσία από μέρους μας. Κι ας μας προβληματίζουν σχετικά, με κείμενα και ομιλίες, φιλοσοφημένα πνεύματα (Στέλιος Ράμφος, Γ. Γραμματικάκης κ.ά) πασχίζοντας να μας πείσουν να ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη (1)… Είμαστε λαός που δεν καλουπώνεται εύκολα, γιατί κάθε Έλληνας υψώνει και τη δική του παντιέρα! Για την τραγική κατάστασή μας, όλοι έχουμε μερτικό ευθύνης. Πρώτα οι πολιτικοί που ποτέ δεν μας λένε την αλήθεια. Χρεοκοπήσαμε κι άλλοτε ∙ και πάντα σε κρίσιμες για το έθνος στιγμές, δυστυχώς, δεν ομονοούμε! Τα παθήματα αυτοκαταστροφής, από την εποχή του Θουκυδίδη, δεν μας γίνονται μαθήματα… Παραμένουμε ένα κράμα μεγαλείου και αθλιότητας…

ΛΑΟΣ παράξενος είμαστε. Που ζει σ΄ ένα ανάπηρο κράτος, ανατολίτικης δομής και… «φτώχειας», με πλούσιους όμως υπηκόους. Η έννοια «πολίτης» είναι άγνωστη. Παρακάμπτεται απ΄την έννοια «πελάτης». Που επί τούτου εκτρέφεται απ΄την πολιτική και τα κόμματα. Το «Αυτή είναι Ελλάδα!» του κ. Κ. Σημίτη, ηχεί ως παρωδία σε κάθε απόπειρα ανάταξής μας. Αυτό το κράτος δεν έβαλε, άραγε, στο DNA μας την πεποίθηση ότι «δεν κερδίζεις, αν δεν διεκδικήσεις»; Δεν διόγκωσε έτσι έναν υπέρμετρο διεκδικητικό συνδικαλισμό με συνέπεια το ανυπέρβλητο σήμερα εθνικό χρέος;

ΜΕΣΩ των βουλευτών μας, δεν «ψηφίζαμε» νόμους για την καθημερινή «διευκόλυνσή» μας; Ποιος από μας δεν ζήτησε την παρέμβαση βουλευτή για το αυθαίρετο στο δάσος, την πρόσληψη του παιδιού στο δημόσιο, το συμβιβασμό με την εφορία ή την πολεοδομία, την «έκτακτη» εισαγωγή σε νοσοκομείο, το «μίλημα» στον δικαστικό για μια σοβαρή υπόθεση, κ.λπ.; Το ατομικό συμφέρον δεν γινόταν έτσι, σιωπηρό συλλογικό «δίκαιο»; (2)…

ΚΑΤΕΒΗΚΑΜΕ ποτέ στους δρόμους για την αλλαγή του Συντάγματος (άρθρο 86, «περί ευθύνης υπουργών»); Ανέκαθεν εξοργιζόμαστε με ανούσια πράγματα της καθημερινότητας: ήττα ποδοσφαιρικής ομάδας (!), «κακή βαθμολογία» παιδιού στο σχολείο, παράνομο παρκάρισμα, σκουπιδοτηλεόραση κ.λπ. Βγήκαμε ποτέ στους δρόμους μαζί με τους εκπ/κούς, με μοναδικό αίτημα τη βελτίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος; Το ειρωνικό σχόλιό μας σε κάθε επισήμανση παρανομίας δεν ήταν το «Έ, και; Τι έγινε μωρέ;», αθωώνοντας έμμεσα τα πάντα στα μάτια των άλλων;

ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ -κατά την άποψή μας- αποτέλεσαν βασικό στοιχείο ανατροπής του αξιακού μας κώδικα. Έτσι, το παράνομο και ανήθικο θεωρούνται νόμιμα, ενώ το νόμιμο και ηθικό… ανοησίες! Γιατί, άραγε, η Βουλή να υποκαθιστά το έργο της Δικαιοσύνης, μάλιστα σε πολιτικά οικονομικά σκάνδαλα; Μήπως οφείλει η Ελληνική Δημοκρατία να αποκτήσει και μια Γερουσία; Ένα ισχυρό, ολιγομελές ενδιάμεσο σώμα από έγκριτους και ανεπηρέαστους νομομαθείς «σοφούς»; Που θα παρεμβαίνουν άμεσα, όταν θα υπάρχουν κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς, ώστε να μη διαγράφονται από τη Βουλή; Μήπως θα πρέπει να επανέλθουν σε ισχύ βασικές αρμοδιότητες του ΠτΔ;

***

ΕΙΚΟΝΑ του ανέμελου και… εξυπνάκια Νεοέλληνα κυκλοφορούσε ευρέα πρόσφατα στο… διαδίκτυο: εικόνα καθόλου κολακευτική. Που επαιρόταν ότι:

-δεν αγοράζουμε το καρπούζι σε φέτα (!) αλλά ολόκληρο (κι ας πετούσαμε το μισό στα σκουπίδια ή στο ύπαιθρο)

-το 97% των αστερισμών έχουν ελληνικά ονόματα (αλλά η μόνη χώρα που βρίσκεται στον… αστερισμό της άμεσης χρεοκοπίας είμαστε εμείς!)

-η λέξη malakas έγινε διεθνής και δεν χρειάζεται μετάφραση (έτσι που τώρα να τη χρησιμοποιούν άνετα οι άλλοι για μας!)

-έχουμε τις περισσότερες αργίες από τους άλλους (κι ας προσπαθούμε μάταια να αποδείξουμε σήμερα το αντίθετο!)

-το νερό είναι δωρεάν στις καφετέριες! (Αλλά ο καφές μας ακριβότερος)

-είμαστε η μόνη χώρα που έχει συμπρωτεύουσα (ανοησία που δεν λέει τίποτε και σε κανένα)

-στο πορτοκαλί πατάμε γκάζι, αντί να κόψουμε ταχύτητα (γι αυτό κατέχουμε την πρώτη θέση σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στην Ευρώπη)

-τα delivery, εδώ, φτάνουν γρηγορότερα απ΄ τα ασθενοφόρα. (Κι αυτό, δεν μας κάνει να αγανακτούμε διόλου!)

-πάμε το αυτοκίνητο για service τακτικότερα από τα ιατρικά τσεκ-απ (γι αυτό οι θάνατοι από καρδιοπάθειες συναγωνίζονται αριθμητικά τα θύματα αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων)

-παίρνουμε διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, «πακέτα διακοπών» κ.λπ., που είναι ελληνικές επινοήσεις. (Και σήμερα δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε!)

-δεν έχουμε ακίνητα, αλλά ο καθένας μας διαθέτει από δυο αυτοκίνητα στο σπίτι και δυο κινητά! (κι ας μην έχουμε να φάμε)(…)

***

… ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ στο ότι μητέρα όλων των δεινών μας είναι η ελλειμματική παιδεία (3). Για την οποία ευθύνη φέρει η πολιτεία,  εμείς σαν άτομα, αλλά κι ο παράλογος συνδικαλισμός των εκπ/κών. Η γνώση που παρέχεται στα ελληνικά εκπ/κά ιδρύματα κι ο μετέπειτα τρόπος συμπεριφοράς μας, καμιά σχέση δεν έχουν με μια ευνομούμενη πολιτεία. Εξάλλου, κάθε νεότευκτη εκπ/κή «μεταρρύθμιση»  ανατρέπει την προηγούμενη παραμένοντας κι αυτή εξετασιοκεντρική. Εκεί άραγε, είναι το βασικότερο πρόβλημα της παιδείας μας;

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ στην Ελλάδα ουδέποτε δίδαξε στο άτομο να αναγνωρίζει την αξία του άλλου (αξιοκρατία), ούτε τον τρόπο και τη χαρά της δημιουργικής εργασίας (έρευνα), όπως συμβαίνει έξω. Ουδέποτε στη χώρα μας μια «δημιουργική σκέψη» κατέληξε σε κάτι θετικό, διότι αυτή πνίγεται στη γραφειοκρατία και στις ανεξήγητες σκοπιμότητες των σφραγιδικρατόρων των υπουργείων.

…ΠΑΡΟΛΗ τη σημερινή ζοφερή εικόνα, αισιοδοξούμε… Ξέρετε, στο βαθύτερο σκοτάδι της νύχτας αρχίζει ν΄ αχνοφέγγει το πρώτο φως της νέας μέρας. Μάθαμε να επιβιώνουμε σ΄ αυτή τη γωνιά της Μεσογείου, όντας αυτοί που είμαστε: αυθόρμητοι, απείθαρχοι, αλλά και επινοητικοί με οποιαδήποτε κατάσταση…

ΩΡΑΙΟ το σύνθημα των Ισπανών «Αγανακτισμένων» (Indignados) από την πλατεία Puerta del Sol (= Πύλη του Ήλιου) της Μαδρίτης: «Ησυχία, μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες!» Αλλά, ωραιότερη υπήρξε η δική μας  απόκριση από την Αθήνα (27/5): «Είμαστε ξύπνιοι. Τι ώρα είναι; Ώρα να φύγουν»! Ώρα, λοιπόν, να «φύγουμε» κι εμείς από το παρελθόν μας…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

-(1)«Είναι ώρα για όλους μας να κοιταχτούμε στον καθρέφτη» (Κ. Παπούλιας, ΠτΔ, απ΄το λόγο στην επέτειο του Μεσολογγιού, 17/4/11)

-(2) Στη χώρα μας, «Συλλογικότητα κατέληξε να θεωρείται το άθροισμα χιλιάδων ή εκατομμυρίων επί μέρους ατομικοτήτων, και κοινωνικό συμφέρον το άθροισμα όλων αυτών των ατομικών συμφερόντων». [«The Book’s Journal»- «Από τη χρεοκοπία στην Αυτογνωσία», τ.6, 18/4/11, των  Ο. Καλογήρου, Γ. Καρρά, Βάσω Κιντή, Μ. Ματσαγγάνη, Ε. Παπαδάκη, Δ. Παπαδημητρόπουλο]

-(3)«Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (Noam Chomsky, “Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους”).

—————————————————————————————————————————————————–

… ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ και ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ αισιοδοξούντες!

Η Λύση υπάρχει μέσα μας, και είναι στα.. χέρια μας!

(Ή μάλλον, στο πως βλέπουμε την έννοια κράτος και πολίτης)

Στ.Γ.Κ.