ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ-2024

ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ αποχής στις περσινές βουλευτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές ξεπέρασε το 50%· κάτι που είναι ανησυχητικό, όχι μόνο για τη δημοκρατική αντιπροσώπευση, αλλά και για την πολιτική εν γένει. Οι πολίτες αισθάνονται να βιώνουν μια δυστοπική περίοδο σ’ έναν κατακερματισμένο κόσμο.

ΠΡΩΤΗ φορά στα ελληνικά εκλογικά χρονικά υπάρχει μια πρωτοδεύτερη αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ) που υπολείπεται πάνω από 20 ποσοστιαίες μονάδες από το κυβερνών κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ προηγείται ελαφρά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ και τα δυο είναι καθηλωμένα δημοσκοπικά… Ειδικά, η μετεκλογική αυτοδιάλυση της αριστεράς αποδεικνύει την τεχνητή συνένωση μερικών “αριστερών συνιστωσών” που κάτω από την ηγεσία της χαρισματικής προσωπικότητας του κ. Τσίπρα πήραν και κυβερνητική υπόσταση (2015-2019).

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινοβουλευτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ)- με ό,τι σημαίνει η λέξη αυτή σήμερα- με έναν “ουρανοκατέβατο” made in USA αρχηγό, ετεροπροσδιορίζεται συνεχώς ευρισκόμενη σε αγωνιώδη “ταυτοτική” αναζήτηση. Πότε, άραγε, ο κ. Κασσελάκης θα μας εξηγήσει τί εννοεί με το “Ελληνικό (!) Όνειρό” του; Αλλά, ποια σχέση έχει σήμερα ο κόσμος της ελληνικής αριστεράς με το χλιδάτο life-style του αρχηγού του, το τεράστιο σπίτι στις Σπέτσες και το excentrique ντύσιμό του; Ωραίος δεν είναι έτσι κι ο καπιταλισμός; Η κασσελάκειος “αριστερά” δεν είναι έτσι οτιδήποτε άλλο, πλήν Αριστεράς; Η Αριστερά στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν συλλογικότητα, πολυφωνία, “λαϊκότητα”, αγωνιστικότητα.

ΣΤΗ ΒΑΣΙΚΗ μεταπολιτευτική τομή Αριστερά ή Δεξιά (“Ή αυτοί, ή εμείς”) που υπάρχει όσο θα υπάρχει ένας απάνθρωπος καπιταλισμός, δημιουργήθηκε μια νέα αντίληψη: Η ψυχολογική απόκλιση των ψηφοφόρων, εξαιτίας όχι μόνο της πανδημίας, αλλά και των δυο πολέμων (Ουκρανία-Παλαιστίνη). Έτσι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το φόβο και την ανασφάλεια του αύριο, παρότι υπάρχει η επιθυμία για αλλαγές και ανατροπές στην καθημερινοτητά μας.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ θέλουν να συμμετέχουν στην πολιτική, όμως αδυνατούν να ακολουθήσουν “ακέφαλα” ή χωρίς προσανατολισμό και πρόγραμμα κόμματα. Στο παρελθόν συμμετείχαν ενεργά σε συλλογικότητες, συνδικάτα, σωματεία, ενώσεις. Επεδίωκαν, μέσα από την αγωνιστική δράση, την επίτευξη σημαντικών κοινωνικών αλλαγών. Ποιος λησμονεί τις πολυήμερες απεργίες της πάλαι ποτέ δυναμικής ΟΛΜΕ, ή και άλλων συνδικάτων, που πίεζαν την εκάστοτε κυβέρνηση (“Απεργείστε, να σας δώσουμε”); Σήμερα, οι αγώνες είναι πια ευρωπαϊκοί (Αγροτικό), ενώ η “ιδιωτεία” εμφυλοχωρεί παντού, επιτρέποντας έτσι στην κυβερνηση της ΝΔ να περνάει “αβρόχοις ποσί” τα πάντα.

ΜΠΗΚΕ άραγε στη φύση των σημερινών ψηφοφόρων ο “ιός” της ελαστικής συνείδησης σχετικά με την ψήφο; Μάλλον έχουμε μια αναγκαστική προσγείωση σε ένα status, κατά το οποίο οι πολίτες υπερβαίνουν εύκολα προηγούμενες εκλογικές συμπεριφορές ή επιλέγουν την αποχή. Οι σημερινοί νέοι απορρίπτουν “ιδεολογίες” που τους πρόδωσαν στα κρίσιμα χρόνια των κρίσεων (“δημιουργική ασάφεια”, έπαρση και άλλα ωραία…), με την ανεργία να τους διώχνει από την ενεργό ζωή. Αναζητούν πρόσωπα. Όχι ουτοπίες ενός αόριστου μακρινού ευδαίμονος μέλλοντος, με τα ασφυκτικά προβλήματα γύρω του να παραμένουν άλυτα ή να αυξάνονται.

Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ, ο συνταξιούχος, ο “επιδοματούχος”, ο άνεργος κ.λπ. επιλέγει τον εγκλεισμό στην ατομική προσπάθεια ακολουθώντας ένα μοναχικό δρόμο επιβίωσης. Η απογοήτευση από τα 14 χρόνια κυβερνήσεων “πάσης ιδεολογίας” (πόσα μνημόνια αχρείστα πληρώσαμε;), αλλά κι από τις αλλεπάλληλες καταλυτικές κρίσεις, οδήγησε παλιούς και νέους ψηφοφόρους στην αδιαφορία. Δεν είναι δυνατόν η κάθε κρίση να αποτελεί ευκαιρία πλουτισμού των ολίγων και περιθωριοποίηση των πολλών. Έτσι, μόνο μέσω του στοιχειώδους καταναλωτισμού οι απλοί πολίτες βαυκαλίζονται ότι επιβιώνουν!

ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ δυσπραγίες έχουν επιφέρει δομικές και πολιτισμικές αλλοιώσεις. Στερεότυπα, αντιλήψεις, θέσφατα και δεδομένα ανατράπηκαν. Η πυρηνική οικογένεια (πατέρας-μητέρα-παιδί) αμφισβητείται υπέρ του λεγόμενου “δικαιωματισμού” των πάντων στα πάντα… Η βία, ιδιαίτερα η εφηβική, βρίσκεται σε αδικαιολόγητη έξαρση, οι απεργίες και οι καταλήψεις (αγρότες, φοιτητές) επανέρχονται, η δε οικονομία αφορά όλο και λιγότερα άτομα.

ΑΝΕΚΑΘΕΝ βλέπαμε την κάθε είδους βία (πόλεμος, τρομοκρατία, embargo, ψυχολογικός εκβιασμός κ.λπ.) ως μια από τις πιο ευτελείς όψεις ενός άγονου πολιτικού αγώνα. Κι αυτό, επειδή κάθε βία που ασκείται από μερίδα ανθρώπων εις βάρος άλλων (αλλοεθνών, αλλοπίστων, αλλόδοξων, ομοφιλόφυλων, ηλικιακής διαφοράς, εφηβων κ.λπ.), είναι από τις πιο βάρβαρες και ανήθικες μορφές πολιτικού αναλφαβητισμού.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ μπροστά στη γέννηση «κοινωνιών χαμηλών προσδοκιών», από τις οποίες λείπει το όραμα, ο αγώνας και η ελπίδα; Ναι, επειδή υπάρχει τρομακτική έλλειψη ηγετικών μορφών κι ο πόλεμος έγινε εύκολη λύση! Η δραματική αύξηση των διεθνών αναταραχών το επιβεβαιώνει. Η δε διαχείριση του παρόντος κατάντησε το μόνο μέλημα κάθε κυβέρνησης. Όσο για την άλλοτε λεγόμενη διανόηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παρακολουθεί και σχολιάζει άτολμη τα γεγονότα, χωρίς να μπορεί να δώσει απαντήσεις πόσο μάλλον αγώνες.

ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ σκηνή, ο πάλαι ποτέ διπολικός κόσμος (Ανατολή-Δύση) έκλεισε τον κύκλο του με την την πτώση της Σοβιετίας (1989). Ο νέος κόσμος είναι πολυπολικός και πολυπολιτισμικός, με το γεωπολιτικό κέντρο βάρους να μετατίθεται από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Οι εξελίξεις σε Ευρώπη, Βαλκάνια και Μέση Ανατολή αλλάζουν τα δεδομένα και δεν αποτελούν παρά μόνο τον πρόλογο μιας συνολικής αναδιαμόρφωσης των ζωνών επιρροής του νέου κόσμου που αναδύεται. Οι εκλογές στις ΗΠΑ ανέκαθεν αποτελούσαν πρόκριμα για το μέλλον του πλανήτη… Οι δε τωρινές έντονες κλιματικές διακυμάνσεις που βιώνουμε, μάλιστα εντός μικρών χρονικών διαστημάτων, δεν επηρεάζουν άραγε την όλη ψυχοσύνθεσή μας;

ΕΧΟΥΜΕ την αίσθηση πως ο παγκόσμιος “πολίτης” του 2024 βρίσκεται ενννεός μπροστά σε μια ζωή ολοένα γλιστρά μέσα από τα χέρια του. Ζούμε έναν κόσμο μεταπολιτικού φαντασιακού, στον οποίο όλα δείχνουν να είναι “προσημειωμένα”. Για πρώτη φορά ο παγκόσμιος πολίτης έχει κοινό μέλλον αυτοκαταστροφής.

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ στη διεθνή οικονομία αλλά και στους δυο πολέμους (Μέση Ανατολή-Ουκρανία), όσο και στη νέα “απειλή” που προέρχεται από την τεχνητή νοημοσύνη, είναι οι άγνωστοι “χ” του μέλλοντός μας.

ΘΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ άραγε, ως “παγκόσμιοι” πολίτες, σε ποιο χάος βρισκόμαστε; Θα αντιληφθούμε άραγε το πόσο ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός εγγίζει τα όριά του, εξελισσόμενος σε έναν αχόρταγο “Γαργαντούα”; Και πως ο κίνδυνος είναι ήδη ορατός, αυτό το σύστημα να καταπιεί και τον πλανήτη και τον άνθρωπο; (2-2-24, Στ.Γ.Κ.)