"Ο λόγος ο εφήμερος βαστά μόνο μια μέρα
το άρωμά του όμως κρατεί και νύχτα και ημέρα"
Στ.Γ.Κ., Νοε. 2010

Χριστούγεννα και ποίηση…

 

 

 

 

 

 

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΠΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗ στην αποτίμηση των ημερών η τωρινή ποιήτρια Μαρία Κέντρου – Αγαθοπούλου, με τον τίτλο «Όλες οι παραμονές Χριστουγέννων ένα αμύγδαλο πικρό» προσπαθεί να διεισδύσει στην ψυχοσύνθεση του Νεοέλληνα:

-«Ευτυχώς σκοτεινιάζει κι απόψε
Το μωσαϊκό της κουζίνας μου
δείχνει κιόλας μεσάνυχτα
μ’ εκείνο το ένδοξο άσπρο-μαύρο

Μου πέφτει ένα αμύγδαλο
Το ψάχνω πάνω στο άσπρο-μαύρο
(Πάντα προς το μαύρο κλείνει η αφή των πραγμάτων)

Τα πόδια μου στο δόκανο

Να σε δω να υποφέρεις αληθινά
Ακόμα έχεις απάνω σου ένα κλάμα ψυχρό
Ένα χαμόγελο ψεύτικο
Κάθισε κοντά μου και πες μου τι βλέπεις
Μες στον παλιό καθρέφτη

Όλες οι καμπάνες σημαίνουν Χριστούγεννα
Κι εγώ δεν έχω τίποτε άλλο να ζήσω
Πάρεξ τη γεύση ενός αίματος που αρνούμαι να πιω
Αν μη τι άλλο εγώ πέταξα το σώμα μου
Μες στην αγάπη όπου σαπίζει τώρα
Με λογική και σύνεση με θεία παραδοχή
Την τρέλα τη μαθαίνει κανείς μέσα σε μια στιγμή» (1)

 



Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ των ημερών βασίζεται και στις παρελθούσες «ευτυχισμένες» μέρες μας, όταν όλα τα μέλη της οικογένειας ήταν δίπλα, κοντά μας στο τραπέζι. Για τον
Τάκη Βαρβιτσιώτη, να τι σημαίνουν «Χριστούγεννα»:

 

«Χριστούγεννα άφωνα και παγωμένα

Έθαψαν το μαντήλι της μητέρας

που σκούπιζε τα μάτια τους κάθε πρωί

Το μαντήλι το λεκιασμένο απ’ το αίμα

Το σπίτι έρημο αγρυπνεί

Τ’ αδέρφια παίζουνε κρυφτούλι

Η νύχτα φθάνει επίβουλη κρυφή

Οι ίσκιοι κατεβαίνουνε πάνω στους τοίχους

Όλο και κατεβαίνουν

Και τ’ αδέρφια τούς μετρούνε

Τούς μετρούν και κλαίνε» (2)

 


 

 

ΟΣΟ για την ποίηση του Γιώργου Θέμελη, οι παρακάτω στίχοι του ποιήματος «Γέννηση» είναι πολύ φιλοσοφημένοι ως προς το αιωνίως ανεκπλήρωτο του μηνύματος των ημερών:

«Οδύνη το σκέπασμα
Να κάθεσαι να υπάρχης
Μέσα στο στήθος
Με παιδεύουν λυγμοί
Ραγισμένες καμπάνες
Να είχα το θάρρος
Αγάπη ακούραστη
Να μπορούσα να ψάλλω
– Ειρήνη!… Ευδοκία!

Έκλεισαν οι φωνές
Τα μάτια έχουν στεγνώσει
Μοναξιά μεγαλόπρεπη

Έντομα φριχτά φτερά βυθισμένα στη λάσπη
Αλλού το κεφάλι, αλλού τα μέλη
Θρεμμένα με το ίδιο τους το αίμα

Δεν υπάρχουν πια ποιμένες
Άστρα που ψάλλουν στο βαθύ ουρανό
Οι Άγγελοι τραβήχτηκαν σε απρόσιτα ύψη

Δε βρίσκεται στη γη παρθένος
Να εγκυμονή το γυιό του ανθρώπου
Αγκαλιά ουρανού με τη νύχτα
Πότε θα περιμένουν νάρθη
Η Δεύτερη Παρουσία» (3)

 

=============================

-(1) Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Από τη συλλογή «Σαλκίμ» (2001)

-(2) Τ. Βαρβιτσιώτης, Από τη συλλογή «Το ξύλινο άλογο», (1955)

-(3) Γ. Θέμελης, Από τη συλλογή «Γυμνό παράθυρο», (1945)

Ας ευφρανθεί η ψυχή σας:

https://www.youtube.com/watch?v=YqWgRoBsr7M

 

 

 

 


Σχολιάστε