1.-ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

Πρόσφατα επιστολογράφος αναφέρθηκε στην ¨Κ¨ στα Λαϊκά Δικαστήρια της Κατοχής. Με αφορμή αυτό το δημοσίευμα θα ήθελα να μεταφέρω στις στήλες της ¨Κ¨ ένα σχετικό περιστατικό που περιγράφει ο αείμνηστος, Ναυπάκτιος Γεωπόνος Μπάμπης Κοτίνης, στο βιβλίο του ¨Η Ναύπακτος στη δεκαετία 1940 – 1950¨. Παραθέτω λοιπόν ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του, που αναφέρεται σε μία συνεδρίαση των περιβόητων ¨λαϊκών δικαστηρίων¨ της κατοχής. Τυπική περίπτωσης από πλευράς συνθέσεως, αλλά και συλλογιστικής αναφέρεται μια ¨δικάσιμος¨ του ¨Λαϊκού Δικαστηρίου Βλαχομάνδρας, με Πρόεδρο τον ομοχώριο Κ. Κούγια και εισαγγελέα τον Κ. Σακελλάρη, απλόν ¨επιδιορθωτή υποδημάτων¨ ως το 1942 στην Ναύπακτο. Χαρακτηριστική και η συζήτηση σε μία δίκη του κατά τον Ιούλιο, του 1943 με εναγόμενο για οικονομικές διαφορές ένα θυμόσοφο συμπολίτη του Εισαγγελέα. Αγόρευσε αυτός, είπε την απόφαση ο Πρόεδρος:

-Τρία εκατομμύρια πρόστιμο! Κάτι μουρμούρισε ψιλογελώντας ο κατηγορούμενος, κάπως ενοχλήθηκε ο Πρόεδρος.

-Γιατί γελάς, κατηγορούμενε; Ειρωνεύεσαι τον Εισαγγελέα; Ή σου φάνηκαν λίγα τα τρία εκατομμύρια;

Και δεν άντεξε τότε άλλο ο αράθυμος κατηγορούμενος – ανήκε και στην ¨Αντίδραση¨.

-Ωρέ είναι να μη γελάσω, Κώστα; Μ’ ετούτη την εποχή που μ’ έκανε εμένα εκατομμυριούχο κι εσένα Εισαγγελέα;¨.

Σημειώνω ότι ο Μπάμπης Κοτίνης, υπήρξε άριστος Γεωπόνος και το μνημειώδες, θα έλεγα, στο είδος του, σύγγραμμά του ¨Ελληνικός αμπελογραφικός ‘Άτλας’ ¨, εξεδόθη το 1985 από το Υπουργείο Γεωργίας και εβραβεύθη από την Ακαδημία Αθηνών.

Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος

========================================

2.-Ένας Ρόδιος ναυτεργάτης εκτοπισμένος στο Βόρειο Καζακστάν

«Γιατί το νόημα της

αυτοθυσίας τους είναι

παράλογο. Εγώ δεν

θαυμάζω τον παραλογισμό.» (Ντομπριτσα Τσόσιτς, Σέρβος κομμουνιστής)

Ποια ήταν η τύχη των Ελλήνων ναυτεργατών, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της ανελέητης εμφύλιας διαμάχης (1946-1949), ανταποκρίθηκαν στην έκκληση της ηγεσίας του ΚΚΕ να ανέβουν στα βουνά, για να πολεμήσουν τον «μοναρχοφασισμό», «για λευτεριά και Δημοκρατία», για «ένα καλύτερο μέλλον» και άλλα ηχηρά παρόμοια; Εγκατέλειψαν προηγουμένως τις πλουσιοπάροχες δουλειές τους, με 400 δολ. το μήνα και εντάχτηκαν στο λεγόμενο «δημοκρατικό στρατό».

Ποια ήταν η τύχη τους στην πολιτική προσφυγιά; Οι περισσότεροι απ’ αυτούς βρέθηκαν από την απεραντοσύνη των ωκεανών, στα κάτεργα της Σιβηρίας…

Τα περιγράφει στα βιβλία του «Μετά τον Γράμμο», εκδόσεις ΓΛΑΡΟΣ, 1986, και «Οι Έλληνες ναυτεργάτες στην πολιτική προσφυγιά», εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, 1987, ο κομμουνιστής Πολιτικός Επίτροπος της μεραρχίας του Φλωράκη, κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, και πολιτικός πρόσφυγας στο μακρινό Ουζμπεκιστάν της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, Κώστας Γκριτζώνας.

Στα παραπάνω βιβλία ο Κώστας Γκριτζώνας αναφέρεται ακόμα και στις συνθήκες ζωής που επικρατούσαν στους Έλληνες κομμουνιστές, που κατέληξαν στην Τασκένδη. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα.

«Η ενότητας της παροικίας μας και της κομματικής οργάνωσης (στην Τασκένδη) έγινε συντρίμμια. Ο φανατισμός έφθασε στο υψηλότερο σημείο της έξαρσής του. Οι φίλοι συναγωνιστές του χθες γίνονται άσπονδοι εχθροί, μέσα σε μια μέρα, αλληλοκατηγορούνται, αλληλοβρίζονται και αλληλοεξευτελίζονται. Τα συκοφαντικά «κοσμητικά» επίθετα βρίσκονται στην ηερμήσια διάταξη: «αντισοβιετικός», «αντικομμουνιστής», «εχθρός του Κόμματος και του λαού», «πράκτορας της ελληνικής Ασφάλειας», «προδότης» και άλλα παρόμοια είναι οι επαίσχυντοι χαρακτηρισμοί που αποδίδει ο ένας δοκιμασμένος αγωνιστής στον άλλον. Τρομερή ηθική κατάπτωση. Ο έξαλλος κομματικός φανατισμός μεταμόρφωσε του αγωνστιές σε αγριανθρώπους, έκαναν πολλούς απ’ αυτούς τραμπούκους και παρ’ ολίγον φονιάδες. […] Ξυλοδαρμοί μέχρι αίματος, μαχαιρώματα μεταξύ χθεσινών φίλων και συντρόφων. Σανίδες με περασμένα καρφιά για να χτυπήσουν τους αντιπάλους. Καζάνια με βραστό νερό για να ζεματίσουν ο ένας τον άλλο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις εφιαλτικές εκείνες μέρες 9, 10, 11 του Σεπτέμβρη του 1955 στην Τασκένδη. […]»

Όσο, ειδικότερα, για τους Έλληνες κομμουνιστές ναυτεργάτες, στα παραπάνω βιβλία του ο Κ. Γκριτζώνας σημειώνει ότι οι ναυτεργάτες εζήτησαν από την ηγεσία του ΚΚΕ να μεταφερθούν σε «Λαϊκές Δημοκρατίες», που να μπορούσαν να εργαστούν στους εμπορικούς στόλους των χωρών αυτών (Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία) και γράφει ο Κ. Γκρ. «δε δικαιολογούσε σε καμία περίπτωση την αρνητική στάση και την αντίθετη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ». Έτσι, δεκάδες ναυτεργάτες, για την διεκδίκησή τους αυτή, βρέθηκαν στα κάτεργα τις Σιβηρίας.

Για τον Ρόδιο ναυτεργάτη Αλέκ Ζερβό, ο Κ. Γκρ. Γράφει τα εξής:

«Το 1962 συνελήφθησαν από τη Σοβιετική κρατική Αστυνομία για λόγους πολιτικούς 4 ναυτεργάτες, οι οποίοι εκτοπίστηκαν και φυλακίστηκαν σε διάφορα μέρη της Σοβιετικής γης. Ήταν η περίοδος που έγιναν μαζικές συλλήψεις «Ζαχαριαδικών», οπότε εκτοπίστηκαν, ενώ πολλοί άλλοι γιατί αντιπολιτεύονταν την ηγεσία του ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής τον Κ. Κολιγιάννη».

Είναι λοιπόν προφανές ότι οι 4 παραπάνω ναυτεργάτες ήσαν αντίθετοι με την ηγεσία Κολιγιάννη και της 6ης ολομέλειας του ΚΚΕ του 1956, με την οποίαν καθαιρέθηκε ο μέχρι τότε ΓΓ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης.

Συνεπώς ο Ρόδιος Αλέκος Ζερβός συνελήφθη κλπ γιατί ήταν «Ζαχαριαδικός».

Γράφει ο Κ. Γκρ. «Ζερβός Αλέκος απ’ τη Ρόδο. Υπολοχαγός του ΔΣΕ. Μέλος της Κομματικής Επιτροπής της Κομ. Οργάνωσης της 10ης πολιτείας. Εξορίστηκε στο σοβχόζ «Οκτώβρης» της επαρχίας Μαγκνητογκόρσκ της περιοχής Παβλοντάρσκ του Καζακστάν. Έκανε, επίσης, φυλακισμένος στη φυλακή στο Καρασουΐσκ Π/Ο 64/18 στην πόλη Μπεκοβάτ».

Το άλλο ντοκουμέντο που βρήκα για τον Ροδίτη ναυτεργάτη είναι μια επιστολή του απευθυνόμενη σε συντρόφους του στην Τασκένδη και περιγράφει σ’ αυτή κάτι από τον τρόπο ζωής του στα σοβιετικά στρατόπεδα, εις τα οποία βρίσκεται, τρία χρόνια μετά τη σύλληψή του. Το παραθέτω:

Αγαπητοί μου Π. και Β.

Γεια χαρά

Στις 9 του μήνα πήρα το γράμμα σας και το ίδιο βράδυ μας φωνάξανε για το Λάγκερ (στρατόπεδο συγκέντρωσης), μας κράτησαν κάτω στα κελιά αναμονής μέχρι τις 11 του μήνα το βράδυ και απ’ εκεί, ενώ είμασταν βέβαιοι ότι θα μας πάνε εκεί που είχανε τον Πέτρο, μας φέρανε κατευθείαν στο ένατο Λάγκερ που βρίσκεται γειτονιά του Γιώργη του Γραμματικού, δηλαδή με το 7 ή 17 λεωφορείο προτού φτάσουμε στο χωριό Κουλιούκ. Τη στάση δεν την ξέρω, αλλά το Λάγκερ βρίσκεται δίπλα από το Σαν Γκαραντόκ.

Μόλις ήρθαμε μας πήρε στην μπριγάδα του ένας ντόπιος κουρκουτάς και θα δουλέψουμε σαν μαραγκοί. Οι συνθήκες εδώ είναι καλύτερες από της φυλακής γιατί εδώ αναπνέουμε καθαρό αέρα και δεν είμαστε κλεισμένοι. Επισκεπτήριο και πράγματα επιτρέπονται κάθε δύο μήνες. Στο επισκεπτήριο επιτρέπονται να έρθουν μόνο αυτοί που έχουν το ίδιο επίθετο με τους κρατούμενους. Γι’ αυτό πολύ θα σας παρακαλέσω αν μπορέσει κάποιος από σας ας φέρει τα παιδιά να τα ιδώ..

Σας παρακαλώ στείλε μου λίγα φάκελλα κι ένα μολύβι μαύρο, γιατί εδώ έχει το μαγαζί, αλλά πρέπει πρώτα να δουλέψω για να μπορέσω να ψωνίσω.

Καρασουΐσκ Π/Ο 64/18

12 VI – 65

Με αγάπη,

Αλέκος Ζερβός

Ασφαλώς ο Ρόδιος ναυτεργάτης, τα χρόνια εκείνα όταν η ομίχλη του Κομμουνισμού σκέπαζε τα μάτια των ανθρώπων, παρασύρθηκε στο τότε κυρίαρχο ρεύμα της Μαρξιστικής Ουτοπίας και έτσι βρέθηκε από το γενέθλιο νησί του στο μακρινό Ουζμπεκιστάν, για να εκτοπισθή από τους συντρόφους του, από την Τασκένδη στις παγωμένες πεδιάδες του Βόρειου Καζακστάν.

Άραγε, ο Αλέκος Ζερβός, να έζησε το ομηρικό «νόστιμον ήμαρ» την ημέρα δηλ. της επιστροφής στο ηλιόλουστο νησί του;

Αντώνης Ν. Βενέτης,

Μοναστηράκι Δωρίδος

=======================

Υ.Γ. Στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο μου “ΤΑ ΠΑΙΔΟΠΟΛΙΤΙΚΑ-Από την απώλεια στη καταλλαγή” (Χανιά, 2023, αυτοέκδοση) αναφέρομαι σε λαϊκά δικαστήρια της εποχής του 1946 στην ανταρτοκρατούμενη Βάθη- Κιλκίς.

Σύμφωνα με το Επιστολικό Ημερολόγιο του θείου μου Κυριάκου (1986) που άθελά του παρακολούθησε σε ηλικία 13 ετών ένα παρόμοιο “Λαϊκό” δικαστήριο των ανταρτοκομμουνιστών να δικάζει τον πατέρα του Σάββα (μαχητή του ΕΔΕΣ), η όλη υπόθεση ήταν μια κοροϊδία: Με συνοπτικές διδικασίες, χωρίς δικαίωμα αυτοϋπεράσπισης, χωρίς ίχνος δημοκρατικότητας αι ανθρωπισμού (πόσο ευτελισμένες λέξεις εκείνη την περίοδο!), με ψευδείς κατηγορίες και “πρόθυμους” συγχωριανούς υποστηρικές των ψευδοκατηγοριών, ο παππούς Σάββας είχε ένα απάνθρωπο και αφάνταστα μαρτυρικό θάνατο.

Γράφει, μεταξύ πολλών άλλων ανατριχιαστικών λεπτομερειών, ο θείος Κυριάκος:

“Ενώ ο πατέρας μου παρεδόθη, οι ανταρτες πέσαν πάνω του και τον κατασπάραξαν”>

Τα περίφημα λαϊκά δικαστήρια που μάταια προσπαθεί να ωραιοποιήσει το ΚΚΕ και οι υποτακτικοί του, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια “ψευδονομιμοποίηση” α λα ΚΚΕ των εγκλημάτων του. (Στ.Γ.Κ.)